«Επαναπροσδιορισμός του Εγώ!».

 

του Πρεσβυτέρου Νικολάου Γονιδάκη, εφημ. Ι. Ν. Προφήτου Ηλιού Νέων Παγασών Βόλου

---

Μία γυναίκα συγκύπτουσα, ένα πλάσμα του Θεού που διά δεκαοκτώ έτη βασανιζόταν από την παραμόρφωση του σώματός της, δεν μπορούσε να ανορθώσει το κορμί της, να σταθεί όρθια, υπήρξε η πρωταγωνίστρια της σημερινής Ευαγγελικής μας περικοπής, αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί.

Ο Κύριός μας, λοιπόν, την συναντά μέσα στην συναγωγή όπου και εδίδασκε και βλέποντάς την, την σπλαχνίσθηκε θεραπεύοντάς την αμέσως.

Το πρόβλημα όλου του περιστατικού δεν ήταν κανένα άλλο παρά το ότι ο Χριστός εθαυματούργησε κατά την ημέρα του Σαββάτου.

Αρπάζοντας, έτσι, την ευκαιρία ο αρχισυνάγωγος και οι μετ’ αυτού άρχισαν αμέσως να Τον κατηγορούν διότι δεν τήρησε την ημέρα της αργίας των, θεωρώντας πως η πράξη Του αυτή δήλωνε ασέβεια άρα και αμαρτωλότητα.

Ο Κύριός μας, μη χάνοντας την ευκαιρία, άρχισε αμέσως, με τον καυστικό Του τρόπο, να τους επισημαίνει την δική τους κακοήθεια και υποκρισία, η οποία ξεπερνούσε κάθε όριο και στην κυριολεξία τους τύφλωνε μην μπορώντας να διακρίνουν το καλό από το κακό, την ευεργεσία από την αχαριστία.

Με ένα απλό παράδειγμα τους αποστόμωσε, τους επεσήμανε πως και εκείνοι, την ημέρα του Σαββάτου, έβγαζαν τα ζώα τους για να πιούν νερό, διότι σε διαφορετική περίπτωση θα πέθαιναν από την δίψα.

Πώς, λοιπόν, κατακρίνουν τον ίδιο τον Χριστό, ο οποίος το μόνο που έκανε ήταν να χαρίσει την ίαση εκ της ασθενείας και την απελευθέρωση εκ των πονηρών πνευμάτων του διαβόλου.

Εδώ, λοιπόν, οφείλουμε και πρέπει να σταθούμε. Πρέπει να διδαχθούμε, κατανοώντας πως η εποχή που μας περιγράφει το επεισόδιο που ζήσαμε, δεν απέχει πολύ από τη δική μας.

Ας αναλογιστούμε εμείς πώς φερόμαστε μέσα στον Ιερό Ναό; Πώς στεκόμαστε απέναντι στους αδελφούς μας; Πάμε στον Ναό για να αλλάξουμε ή για να αλλάξουμε τους άλλους και ό,τι δεν μας αρέσει κατά την δίκη μας γνώμη πάντα;

Οφείλουμε, λοιπόν, να επαναπροσδιορίσουμε πρώτα απ’ όλα την δική μας συμπεριφορά και μετέπειτα να δημιουργήσουμε ένα υγιές σύνολο. Το ερώτημα ένα και βασικό. Πώς θα το επιτύχουμε όλο αυτό;

Ξεκινώντας εισερχόμενοι, ορθά, στην πνευματική ζωή. Αναζητώντας έναν πνευματικό πατέρα στον οποίο θα προστρέξουμε, θα ταπεινωθούμε και θα εξωτερικεύσουμε όλο τον εσωτερικό μας κόσμο δίχως ντροπή, φόβο και εγωισμό.

Δεύτερον, εξασκούμενοι στην εκμάθηση μιας τέχνης. Ποιά είναι αυτή; Μα ποιά άλλη, η τέχνη της αγάπης.

Αυτή έλειπε από τους ανθρώπους που ευρίσκοταν στο Ναό μαζί με τον Χριστό, και αντί να χαρούν και να δοξάσουν τον Θεό, αμέσως κατέκριναν ξεστομίζοντας κατηγορίες.

Τέλος, ασχολούμενοι με το ποθούμενο και πάντα προσηλωμένοι στον λόγο τον οποίο μας οδηγεί εκεί, την μετοχή μας στο θαύμα, που δεν είναι άλλο από την ίδια την ένωσή μας, διαμέσου της Θείας Ευχαριστίας, με τον θεραπευτή ψυχών και σωμάτων, Ιησούν Χριστόν.

Αδελφοί μου, όταν έχουμε πνευματική υγεία, να είστε σίγουροι πως τα μάτια μας δεν θα παρεκκλίνουν από το Άγιον Ποτήριον της Ζωής, αποσυντονιζόμενοι από τους διαφόρους εξωγενείς παράγοντες που υπάρχουν και πάντα θα υπάρχουν, έτσι ώστε να μας διασαλεύσουν αποσπώντας μας από το έργο της σωτηρίας μας.

Ας γίνει, λοιπόν, από σήμερα η Εκκλησία του Χριστού, καθαρτήριο ψυχών και σωμάτων και όχι καφενείο αμαρτωλών και αδυνάτων, προσευχόμενοι όλοι μαζί εν ενί στόματι και μιά καρδία και ο Κύριός μας θα βρίσκεται πάντα παρών και διά την δίκη μας θεραπευτική παρέμβαση, προς όφελος των ψυχών ημών.

Αμήν.

Πηγή:  romfea.gr