Γράφει ο π. Αντώνιος Λεονταράς, Εφημέριος Ι.Ν. Αγίου Παντελεήμονος Αμπελοκήπων Θεσσαλονίκης
Η λέπρα είναι μια μεταδοτική ασθένεια που ταλαιπώρησε για δύο χιλιάδες περίπου χρόνια το ανθρώπινο γένος.
Οι ασθενείς υφίσταντο φρικτούς πόνους και ταλαιπωρίες από αυτή την ανίατη – μέχρι πριν από μερικά χρόνια – ασθένεια, αλλά και κοινωνική απομόνωση λόγω της αποκρουστικής και φρικτής όψης τους και του κινδύνου μετάδοσής της στον υγιή πληθυσμό.
Ένα τέτοιο φρικτό θέαμα βλέπουμε, αλλά και μια σπαρακτική και απεγνωσμένη κραυγή ακούμε από δέκα λεπρούς ανθρώπους στη σημερινή Ευαγγελική Περικοπή.
Οι ταλαιπωρημένοι και βασανισμένοι αυτοί άνθρωποι περιμένοντας εναγωνίως την ώρα που θα απαλλαγούν από τα δεινά της ασθενείας τους, με το που αντιλαμβάνονται τον ερχομό του Κυρίου Ιησού, σπεύδουν κοντά Του και θερμά Τον παρακαλούν να τους θεραπεύσει.
«Ιησού επιστάτα ελέησον ημάς…» Με την προσφώνησή τους αυτή δείχνουν στον Ιησού ότι «πάντων επίσταται» και αναγνωρίζουν με αυτό τον τρόπο την θεότητα, αλλά και την θεανδρική Του δύναμη.
Έχουν την βεβαία πίστη ότι Αυτός που θεραπεύει τυφλούς, ξηρούς, χωλούς, παραλυτικούς, πλήθος των ασθενούντων, θα τους θεραπεύσει!
Κι αυτό γίνεται! Παραχρήμα! Ο οικτίρμων και ελεήμων Κύριος, ο ιατρός ψυχών και σωμάτων, τους χαρίζει την ίαση που τόσο πολύ ποθούν και αμέσως μετά τους δίνει την εντολή να παρουσιαστούν καθαροί και υγιείς μπροστά στους ιερείς, ώστε να δείξουν και σ’ αυτούς ότι θεραπεύτηκαν…
Δυστυχώς, στις μέρες μας, κάποιοι κακόπιστοι κατηγορούν τον Ιησού για επίδειξη δύναμης! Μόνο που δεν μπορούν να καταλάβουν ότι κάνει επίδειξη της δύναμής Του, όχι κατά τα ανθρώπινα πρότυπα, αλλά «ως μόνος έχων εξουσίαν τοις ανθρώποις», για να πιστεύσουν οι άνθρωποι σ’ Αυτόν.
Εδώ, θρασέως και αναιδώς, τολμούν και κάνουν επίδειξη δύναμης κάποιοι ματαιόδοξοι και δήθεν ισχυροί, με μόνο σκοπό τους την επιβολή και την επικράτησή τους έναντι των υπολοίπων, λησμονώντας ότι είναι ατελείς, αδύναμοι και – κυρίως – υποκείμενοι στη φθορά και τον θάνατο, προκαλώντας ολέθρια αποτελέσματα για το ανθρώπινο γένος!
Μετά από αυτό το θαύμα, δεν θα περίμενε κανείς κάτι άλλο εκτός από το να σπεύσουν οι θεραπευμένοι και να ευχαριστήσουν τον ευεργέτη τους.
Κι όμως… Αυτό το κάνει μόνο ένας – και μάλιστα – όχι Ιουδαίος αλλά Σαμαρείτης!
Αν έτσι δεν ορίζεται η αχαριστία, τότε πως;
«Ουχί οι δέκα εκαθαρίσθησαν; Οι δε εννέα πού;» Αυτό το διαχρονικό ερώτημα πλανάται και δυστυχώς μένει αναπάντητο εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια!
Γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι θυμούνται τον Θεό μόνο στα δύσκολα και όταν τους απαλλάξει από ό, τι τους ταλαιπωρεί, Τον λησμονούν και δεν αισθάνονται την ανάγκη να Τον ευχαριστήσουν;
Λεπρούς καθάρισε, ασθενείς θεράπευσε, νεκρούς ανέστησε, δαιμόνια εξέβαλε, αλλά αντί ευγνωμοσύνης κάποιοι έφτασαν στο σημείο να φωνάζουν «Άρον άρον σταύρωσον αυτόν»!
Από την άλλη, ας θυμηθούμε ένα απόσπασμα από το υπέροχο και συγκινητικότατο ποίημα «Ο τυφλός προ του Σταυρού», του σπουδαίου Ιωάννη Πολέμη…
Τι είν’ η βοή στο Γολγοθά που κόσμος τρέχει απάνω;
-Πηγαίνουν να σταυρώσουν δυο μαζί με κάποιον πλάνο...
-Ποιοι να’ ναι οι δυο, που εκδικητής ο χάρος τους προσμένει;
-Κλέφτες, φονιάδες, άρπαγες, κακούργοι ξακουσμένοι…
-Και ποιος ο πλάνος που κι αυτός θα σταυρωθεί μαζί τους;
-Τους Φαρισαίους ρώτησε, είναι δουλειά δική τους!
-Θα πάω να δω…
Είπα να δω κι ήρθαν στο νου μου πάλι,
τα χρόνια που ήμουνα τυφλός. Τυφλός! Εσείς οι άλλοι
δεν ξέρετε πόσο η ψυχή μέσα στα στήθη είν’ άδεια,
όταν με μάτια ορθάνοιχτα βαδίζει στα σκοτάδια!
Πως τη θυμούμαι τη στιγμή που εστάθη Αυτός μπροστά μου
και μ’ εσπλαχνίσθη, κι έσκυψε, πήρε πηλό από χάμου
κι αλείφοντας τα μάτια μου με τον πηλό εκείνο,
μου είπε να πάω στου Σιλωάμ τη στέρνα να τα πλύνω!
Φως η ζωή, χαρά το φως! Ας πάω να δω τον πλάνο
που θα καρφώσουν στο Σταυρό. Κατά το λόφο επάνω
κόσμος, περιγελάσματα κι οχλοβοή κι αντάρα
χίλιες φωνές σαν μια φωνή κι όλες σαν μια κατάρα.
Πως; Συ που μου ‘δωσες το φως, εσένα πλάνο λένε;
Κι ήταν γραφτό τα μάτια μου να βλέπουν για να κλαίνε;
Τι να τα κάνω και της γης και τ’ ουρανού τα κάλλη;
Πάρε το φως που μου ’δωσες και τύφλωσέ με πάλι!
Είναι ο τυφλός, αυτός που πριν από λίγο καιρό θεραπεύτηκε από τον Ιησού και ξαναβρήκε το φως του!
Αυτός, που όταν συνειδητοποιεί ότι πάνω στο Σταυρό βρίσκεται ο ευεργέτης του, ο Θεάνθρωπος Κύριος, που του έδωσε ξανά τη ζωή, τη χαρά, την ελπίδα και το φως, θλίβεται και οδυνάται τόσο πολύ ώστε να Τον παρακαλά να τον τυφλώσει για να μην βλέπει αυτό το φρικτό θέαμα!
Αν έτσι δεν ορίζεται η ευγνωμοσύνη, τότε πως;
Πηγή: romfea.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου