«Ο επιμένων και τολμών, νικά!»

 

του Πρεσβυτέρου Νικολάου Γονιδάκη, εφημ. Ι. Ν. Προφήτου Ηλιού Νέων Παγασών Βόλου

---

Την αναπηρία ενός τυφλού άνδρα, αποκατέστησε σήμερα ο Κύριός μας, αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί. Καθώς ο Χριστός πλησίαζε στην Ιεριχώ, ένας άνδρας που καθόταν σε ένα πεζοδρόμιο της εισόδου της πόλεως και ζητιάνευε, άκουσε φασαρία πολλή και ρώτησε να μάθει το τι συνέβαινε.

Τότε, του είπαν πως διερχόταν από εκεί ο Ιησούς. Δεν έχασε ευκαιρία, δεν σκέφτηκε το ότι από εκεί που βρισκόταν και προσπαθούσε να βγάλει τα προς το ζην, ένα κομμάτι ψωμί που θα μπορούσε να εξασφαλίσει διά να περάσει την ημέρα του και θα το έχανε, αμέσως, σηκώθηκε και άρχισε, όπως ακούσαμε να κράζει να φωνάζει δυνατά δηλαδή, «Ἰησοῦ, υἱὲ Δαυῒδ, ἐλέησόν με.»

Πολλοί προσπάθησαν να τον σταματήσουν, του έλεγαν να σωπάσει, όμως, εκείνος ένιωθε πως εκείνη ήταν η στιγμή του.

Φανταστείτε σε μία τόσο μεγάλη συγκέντρωση ανθρώπων, όπου όλοι έτρεχαν τριγύρω του Χριστού, πόσο επιμονή είχε ώστε κατάφερε να Του κινήσει την προσοχή και να εστιάσει το βλέμμα Του προς αυτόν, ζητώντας να τον φέρουν μπροστά Του.

«Τί σοι θέλεις ποιήσω;» τον ρώτησε και εκείνος απλά ζήτησε να αναβλέψει να ξαναβρεί το φως του.

Αμέσως ο Θεός του ελέους τον θεράπευσε απαλλάσσοντάς τον από το σκότος, σαν ανταμοιβή της μεγάλης πίστης που διέβλεψε πάνω του.

Τότε, εκείνος, όπως και όλος ο όχλος, άρχισαν να δοξάζουν και να υμνολογούν τον Θεό διά το θαύμα που είχε ήδη συμβεί μπροστά τους.

Εμείς, τώρα, αδελφοί μου σε τι θα πρέπει να εστιάσουμε και πώς να παραδειγματιστούμε; Μία φράση με μια μικρή παραλλαγή προερχόμενη από τους αρχαίους προγόνους μας, μας δίδει όλες τις απαντήσεις. Ο επιμένων και τολμών, νικά.

Το πρώτο η επιμονή. Με αυτή ήταν οπλισμένος ο πρωταγωνιστής της ιστορίας μας, καθισμένος εκεί στην άκρη του δρόμου περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή ώστε να αλλάξουν όλα για εκείνον.

Έτσι κι εμείς, μπορεί οι καταστάσεις της ζωής μας, προς στιγμήν, να φαντάζουν αντίξοες, όμως επιμένοντας στην πίστη μας στον Χριστό, το μόνο σίγουρο είναι πως θα καταφέρουμε να τον συγκινήσουμε να ρίξει το σωτήριο βλέμμα Του επάνω μας.

Το δεύτερο, η τόλμη. Τόλμησε να φωνάξει, παρά το ότι οι παρατρεχάμενοι του έλεγαν να σωπάσει. Δεν φοβήθηκε, δεν έμεινε εκεί στη γωνιά του άπραγος.

Με αυτή την τόλμη πρέπει κι εμείς να πορευόμαστε, φωνάζοντας οι ίδιοι τον Χριστό και η φωνή μας να γίνεται ολοένα και δυνατότερη μη σπάζοντας από τους διαφόρους εξωγενείς παράγοντες που προσπαθούν να μας ανακόψουν από Εκείνον.

Αδελφοί μου, αυτά τα δύο συστατικά,επιμονή και τόλμη χρειαζόμαστε και εμείς για να δούμε το φως του Χριστού. Το ένα αλληλοσυμπληρώνει το άλλο και ο μη συνδυασμός τους με την πίστη, δε φέρουν κανένα αποτέλεσμα.

Αν έχουμε μόνο την επιμονή δεν θα μπορέσουμε να φωνάξουμε τον Χριστό κι αν έχουμε μόνο την τόλμη δεν θα καταφέρουμε να Τον νιώσουμε να περνάει από μπροστά μας. Διά αυτόν το λόγο, λοιπόν, υπάρχει η Εκκλησία μας.

Μέσα από τα Ιερά Μυστήρια περνά ο ίδιος ο Κύριός μας, θεραπεύει ψυχές και σώματα, δωρίζει το φως, νοητό και υπερουράνιο ζητώντας από εμάς μόνο να προσπαθήσουμε επιμένοντας, τολμώντας και μεταλαμβάνοντας να Τον ζούμε από του νυν έως του αιώνος.

Αμήν

Πηγή:  romfea.gr