Μην κλαίς...

 

....Σαν παιδί τους τον είχαν! Με πατρική στοργή πάντα τον νουθετούσαν! Του έλεγαν πάντα με μια φωνή : Να κάνεις πάντα το καθήκον σου Γεώργιε! Προς τον Θεό και τους αδελφούς σου! Μην το ξεχνάς αυτό ποτέ ! Καμιά στιγμή δεν είναι ασήμαντη! 

Κάθε μια μπορεί να φέρει τον Παράδεισο, στο βιβλίο της ζωή σου! Και εκείνος τους είχε γονιούς και αντιπροσώπους του Γέροντά του στην καθοδήγηση και στην ορμήνεια…. Εκείνη την πρώτη ανοιξιάτικη Κυριακή την ακολούθησαν αμέτρητες ακόμα! Όλες αναστάσιμες και πανχαρμόσυνες!

Και όταν έφυγε ο Γιώργος ο μικρός για άλλους τόπους του καθήκοντος και της ανδρείας, ποτέ δεν αμελούσε να τηλεφωνήσει στον Γεώργιο τον μεγάλο και στην Αθανασία του, να στείλει την αγάπη του και την άμετρη ευγνωμοσύνη του . Μαζί με την Ελπινίκη του πλέον την σύζυγό του και τα πέντε τους παιδιά ! Για όλα είχαν πάντα να λένε , μα καμάρωναν τόσο στα πρόσφατα χρόνια για την Μοναχή Σιλουανή και τον πατέρα Αντώνιο . Ένα παιδί απ την κάθε οικογένεια, που αφιερώθηκε και ρασοφορέθηκε με την ευχή των …. γεωργών Γεωργίων και των μανάδων τους.
Μα ήρθε κι ο καιρός των προσωρινών αποχαιρετισμών! Και πρώτη έφυγε η κυρία Αθανασία ! Αυτή η γλυκύτατη γυναίκα, που η μνήμη της γεννούσε πάντοτε εκείνη την πρώτη ανοιξιάτικη ημέρα του Κυρίου στην Καλαμάτα. Είχε περάσει αρκετός καιρός από την κοίμησή της ! Ο μεγάλος Γιώργος στα ογδόντα του και κάτι πλέον , του ακουγόταν κάπως βαρύς και εξαιρετικά λιγομίλητος στο τηλέφωνο ! 

Δεν μπορούσε να το πιστέψει πως ο ολόχαρος αυτός άνθρωπος ο λαλίστατος και τόσο ζωντανός είχε βυθιστεί στην θλίψη για τον αποχωρισμό. Προσπαθούσε να του θυμίσει δικά του λόγια , μηνύματα αιωνίου ζωής από τον Γέροντά τους. –Ναι του απαντούσε εκείνος ..Έχεις δίκιο Γεώργιε , αλλά δεν μπορώ να το ελέγξω…Να κάνεις προσευχή σε παρακαλώ να φύγει αυτός ο βράχος από πάνω μου …Είναι βλέπεις και 60 χρόνια που κύλησαν μαζί! Η Αθανασία μου! Η ψυχή μου! 

Έκαναν όλοι τους προσευχή και για τους δυο τους! Για την ψυχή της Αθανασίας και την θλίψη του Γεωργίου του μεγάλου… Κάθε φορά που ο μικρός τον καλούσε, καρτέραγε να ακούσει εκείνη την γνώριμη την αναστάσιμη χροιά της φωνής το ! Μα δεν την άκουγε! Μια σβησμένη φωνή ίσα που ακουγόταν στην άλλη μεριά του τηλεφώνου!

Κυριακή ήταν όταν χτύπησε το τηλέφωνό τους στην νέα πατρίδα τους την Αργολίδα . Εδώ και αρκετά χρόνια ο Γιώργος σαν περάτωσε την μεγάλη του διαδρομή σαν στρατιώτης, ηγέτης, ατρόμητος και ελεύθερος, έφτιαξε μια νέα στέγη για το όνειρο του Παραδείσου προσπαθώντας ακοίμητα να μένουν αξεθώριαστα τα ονόματα της μεγάλης του οικογένειας , με τα πολλά παιδιά και τα ακόμα περισσότερα εγγόνια, στης Ζωής το βιβλίο. Μια γνώριμη αναστάσιμη φωνή τον έκανε να χαρεί σαν παιδί! Ήταν ο Γιώργος από την Καλαμάτα! 

–Παιδί μου Γεώργιε, Χριστός Ανέστη! Συγχώρα με παιδί μου αν σε σκανδάλισα τόσον καιρό με την μαυρισμένη μου ψυχή και την απιστία μου! Σήμερα, τέτοια μέρα πανηγυρική, σε κάλεσα για να σου αναγγείλω και εγώ ο ταλαίπωρος σαν τον αναστάσιμο Άγγελο στο μνήμα του Κυρίου μας! Γεώργιε , θρήνου ο καιρός πέπαυται! Έχω χαρά παιδί μου πια! Μόνο χαρά και προσμονή ! Ήρθε παιδί μου …Ήρθε και με συνάντησε! –Ποιος κύριε Γιώργο; -Η Αθανασία μου παιδί μου , αδελφέ μου ! Μην βιαστείς να σκεφτείς πως τα έχασα ο ταλαίπωρος! Δεν είναι φαντασία , ούτε πλάνη …Θα σου πω κάτι προς δόξαν Θεού παιδί μου! Να το ακούσουν πολλοί θα ήθελα, να αποκτήσουν βεβαία ελπίδα ! Και να μην απελπίζονται!

 Βυθίστηκα πολύ καιρό παιδί μου στην λύπη ! Δεν μπορούσα ούτε ελάχιστα να σηκώσω της καρδιάς μου τα μάτια στον ουρανό! Ανίκανος να βιώσω έστω κάτι ελάχιστο από όλα αυτά που τόσα χρόνια πρέσβευα ο άθλιος! Πριν λίγες μέρες λοιπόν καθόμουν στην πολυθρόνα που έχουμε όπως μπαίνεις στο σπίτι προς την κουζίνα ! Ήμουν μόνος, απόγευμα ήταν και με είχε πιάσει πάλι το παράπονο και έκλαιγα! Ήρθε η Αθανασία Γιώργο …Και στάθηκε μπροστά μου! Στ αλήθεια! Όχι σε όραμα!

-Μην κλαίς …Μην κλαίς μου είπε …ακούς; …βαραίνεις την ψυχή μου ! Κοίτα με ! Είμαι καλά και αναπαυμένη στο Φως! Μόλις θα έρθεις και εσύ εδώ που είμαι , θα καταλάβεις ότι όλο αυτό που ζούμε σε αυτήν την πρόσκαιρη ζωή είναι ένα ανοιγοκλείσιμο των ματιών ! Τόσο ακριβώς θα σου φανεί ! Μην ξανακλάψεις ! Να έχεις χαρά ! Και μην ξεχνάς να αγιάζεις την κάθε σου μέρα ! Και να κάνεις πάντοτε το καθήκον της στιγμής ! Αυτά παιδί μου , μου είπε και έπειτα την έχασα στο πρώτο ανοιγοκλείσιμο των ματιών μου! Να το πεις αυτό παιδί μου σε όλους ! Να μην ξεχνιούνται …να μην λυπούνται ! Σε χαιρετώ ευλογημένε μου φίλε και αδελφέ ! Την ευχή του παπά Αντώνη !

Λίγες μέρες μετά ο Γιώργος ο μικρός, συνάντησε εκείνον που γράφει τούτες τις λέξεις. Του εξιστόρησε αυτήν την αληθινή Ιστορία για την αθάνατη ψυχή ! Ήταν απόγευμα χειμωνιάτικο στα κανόνια του Ναυπλίου. Άνοιξη μες στον Χειμώνα! Και μια στιγμή, να μιλήσει αλησμόνητα για το αιώνιο …

Νώντας Σκοπετέας. Απόσπασμα από το διήγημα με τίτλο:"Το καθήκον της στιγμής …Μια ψυχή επέστρεψε να το φωνάξει…"
Αληθινή Ιστορία διασκευασμένη σε διηγηματική μορφή.
Απόσπασμα από το βιβλίο: Αυτοί οι παράξενοι Χριστιανοί( Εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας)