Δεν σου ζητάω να με σώσεις αλλά να με νιώσεις.

 

 

π. Λίβυος

Δεν θέλω απλά να με βοηθάς, αλλά να μ' αγαπάς. Μου "δίνεις", αλλά το δόσιμο σου με πληγώνει. Βλέπω στην ματιά σου, ένα οίκτο, μια λύπηση, πολλές φορές ίσως μια υποτίμηση.

Στέκεσαι από την θέση του ισχυρού και εγώ του χαμένης. Το βλέπω στα μάτια, στις λέξεις, στις κινήσεις του κορμιού σου, αισθάνεσαι νικητής και με κοιτάς σαν λάφυρο σου.

Αρκετές δε φορές με χρησιμοποιείς για να νιώσεις καλός χριστιανός, γίνομαι «εισιτήριο στην τσέπη σου», για να μπεις στο παράδεισο. Το σκαλοπάτι είμαι που θα πατήσεις πάνω για να ανέβεις στην ουράνια μακαριότητα. Πιστεύω ο Θεός να λείπει από αυτόν τον παράδεισο των "τέλειων" και τακτοποιημένων.

Δεν μ' αγαπάς, με λυπάσαι. Μα εγώ δεν ζητώ την συναισθηματική ανοχή σου, αλλά την αγάπη σου. Να με νιώσεις ζητώ, να με αγαπήσεις στα σκοτάδια μου. Όχι την ώρα που λάμπω αλλά εκείνη την ώρα που χάνεται κάθε λάμψη και ομορφιά μου.

Να έρθεις λιγάκι εδώ στα βρώμικα και σκοτεινά που κάθομαι, να δεις λίγο από τα δικά μου μάτια πόσο μαύρα φαίνονται όλα. Να νιώσεις ελάχιστα με το κορμί μου,πόσο πονάω. Να αναπνεύσεις έστω ένα λεπτό με τις λιγοστές ανάσες μου, να μυρίσεις την μοναξιά που φυσάει εδώ στο Γολγοθά μου.

Δεν σου ζητάω να με σώσεις αλλά να με νιώσεις. Δεν ζητάω να γίνεις ο παράδεισος μου αλλά μην γίνεσαι κόλαση. Δεν ζητάω να με λυτρώσεις αλλά μην με καταδικάζεις.

Κανείς πονεμένος και δυσκολεμένος άνθρωπος δεν χρειάζεται τις σοφές συμβουλές ή τα μεγάλα λόγια μας, τις έτοιμες απαντήσεις και τις σπουδαίες ρήσεις. Γιατί, οσα μας είπε ένα φιλί καμία γλώσσα δε μας εξήγησε ποτέ.

 Όσα αισθανθήκαμε σε μια αγκαλιά κανένα βιβλίο δεν μπόρεσε ποτέ να μας διδάξει. Κι όσες απαντήσεις πήραμε στην σιωπή της προσευχής, κανείς δεν μπόρεσε ποτέ να μας δώσει…