υπό Παρθενίου Ασημίδη, Αρχιμανδρίτου Ι. Μ. Σιδηροκάστρου
Η ευαγγελική περικοπή της προηγούμενης Κυριακής καταλήγει με δύο υπέροχες λέξεις. Αυτές που αποτελούν όλο το νόημα της πίστης μας. Δι' αυτών που εκφράζεται η ενδόμυχη επιθυμία του ανθρώπου, της υπάρξεώς του.
Αναφερόμενος ο Κύριος στην κατάταξη, αλλά και στην ερχόμενη κατάσταση, των δικαίων, όλων αυτών που, εξ' αιτίας της μεγάλης τους αγάπης, αισθάνθηκαν την ανάγκη να μοιραστούν τα θεία δώρα, υλικά αγαθά & πνευματικά χαρίσματα, επιστρέφοντάς τα στό Δωρητή τους, τον Θεό, τους προσφέρει την οντολογική τους ανάγκη και επιθυμία, την “αιώνια ζωή”.
Την ατέρμονη, Αυτή που δεν έχει σταματημό. Τη ζωή, την οποία ενώ την είχαμε στα χερια μας, αποτύχαμε να την κατακτήσουμε, να την κάνουμε κτήμα μας.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἀνάμνησιν ποιούμεθα τῆς ἀπό τοῦ Παραδείσου τῆς τρυφῆς ἐξορίας τοῦ πρωτοπλάστου Ἀδάμ. Δι' αυτής της φράσεως μας υπομνηματίζει το Συναξάριο του κατανυκτικού Τριωδίου την αποτυχία μας αυτή. Μια αποτυχία που ρίζα της έχει αυτήν την επιθυμία της αιώνιας ζωής. Της θέωσης.
Αυτή όμως δεν οδηγήθηκε προς τη σωστή κατεύθυνση. Το “ἔσεθε ὡς Θεοί”, που ήταν και εξακολουθεί να είναι, συγκεκαλυμμένα, ο μεγάλος πειρασμός, κατέστει η αρχή ενός μεγάλου τραύματος. Τραύματος που αιμορραγούσε για αιώνες, χιλιετίες. Πληγή που δυστυχώς εξακολουθεί ακόμη να ματώνει ακατάπαυστα.
Γιατί;
Η απάντηση βρίσκεται στον ίδιο το άνθρωπο. Βυθισμένος στην αυταπάτη της φίλαυτης αγάπης, κρύβεται. Αρνείται ν' ανταποκριθεί στη θυσιαστική αγάπη του Χριστού.
Στην αγάπη του Ευσπλάχνου Πατέρα της παραβολής. Την αγάπη, την οποία θα κληθούμε να νιώσουμε, όχι απλά με ένα επιφανειακό συναίσθημα οίκτου, αλλά με όλο το είναι μας, την Εβδομάδα των Παθών του Κυρίου.
Και στη συνέχεια να πλησιάσουμε και να λάβουμε την ίαση του τραύματος από την πλευρά του Αναστημένου Κυρίου.
Οὐ μή πιστεύσω, ἐάν μή ἴδω κἀγω τόν Δεσπότη, ἴδω τήν πλευράν, ὅθεν έξῆλθε τό αἷμα, τό ὕδωρ, τό βάπτισμα, ἴδω τήν πληγή, ἐξ ἧς ἰάθη τό μέγα τραῦμα, ὁ ἅνθρωπος, καθώς θα ακούσουμε στο δοξαστικό του Αντίπασχα.
Αυτό το τραυμα άνοιξε τότε. Αιμοραγούσε ακατάπαυστα, χωρίς ίαση. Συγκαταταβέκηκε ο Κύριος. Ενανθρώπησε. Θυσιαστηκε. Χάρισε την λύση του προβλήματος. Τη θεραπεία του χρονίου, ανίατου τούτου τραύματος.
Η θεραπεία εβρέθει, Δώθηκε ως θείο χαρισμα από τον ενανθρωπήσαντα και αναστάντα Κύριο. Ωστόσο παραμένει ανοιχτό. Το “αίμα” ρέει ακόμη χωρίς να μπορεί να το παύσει κάτι.
Ο άνθρωπος υποφέρει. Γίνεται κατανοητό απ' όσα συμβαίνουν γύρω μας. Ασθένειες, ανίατες. Πόλεμοι, χωρις σταματημό.
Γιατί;
Ο άνθρωπος φοβάται. Φοβάται τον πόνο της θεραπείας. Κρύβεται. Προσπαθεί να προφυλάξει την πληγή του από τον άλλον. Από αυτόν που κεροφυλαχτεί να τον χτυπήσει, να του σκαλίσει την πληγή, να τον ματώσει, να τον εξουδετερώσει.
Επιτίθεται αμυνόμενος. Δημιουργεί στη διάνοιά του την εντύπωση ότι μόνος θα τα φέρει εις πέρας. Μόνος. Χωρίς το Θεό. Χωρίς το φαρμακο. Και ενώ επιθυμεί τη ζωή, σκοτώνει και σκοτώνεται.
Εγκαταλείπει το Θεό αφήνοντας το τραύμα να συνεχίζει αθεράπευτα να αιμορραγεί. Ή το σκαλίζει και το χειροτερευει, χάνοντας και αυτό το νόημα της πνευματικής ζωής.
Μιας πνευματικής ζωής που αρχικά δίνει την εντύπωση της λύσης του προβλήματος, τη θεραπεία της ανοιχτής πληγής. Και όταν σιγά σιγά θα απαληφθεί η κρούστα των “αιμοπεταλίων”, θα καταστούμε ακέραιοι, τέλειοι. Αυτό που συχνά συναντούμε ως φράση στη πνευματική μας πορεία, “την επιστροφή στο αρχαίο κάλλος”.
Κάτι που δεν θα συμβεί. Ποτέ δεν πρόκειται να επανακτίσουμε αυτό το κάλλος. Διότι το θεωρούμε τέλειο. Οι πρωτόπλαστοι όμως που το είχαν δεν ήταν τέλειοι.
Αν ήταν τέλειοι δεν θα “τραυματιζόταν”. Δεν θα έπεφταν. Δεν θα είχαν υποστεί την έξοδο από τον Παράδεισο της τρυφής.
Ούτε όμως και εμείς είμαστε τέλειοι. Και δεν γινόμαστε τέλειοι με μια πνευματική ζωή γεματη τύπους. Γεμάτη από μια ξερή τήρηση εντολών..
Αυτή δεν παρέχει θεραπεία, αλλά μια αυταπάτη. Φαντασιωνόμαστε την ίαση, αλλά στο παραμικρό “χτύπημα”, πειρασμό, η πληγή ανοίγει και το τραύμα αιμορραγεί, όπως συνέβει και με τον πρεσβύτερο υιό της παραβολής.
Τέλειοι δεν είμαστε. Η επιθυμία και ο προορισμός μας είναι όμως αυτός. Το “καθ' ὁμοίωσιν” Τούτο όμως δεν πρόκειται να γίνει τώρα. Ούτε είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί χωρίς το Θεό.
Πηγή: romfea.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου