Από την πατερική σοφία.

 

 

Λέγει ένα ωραίο περιστατικό στο γεροντικό όπου κάποιος ασκητής, κάποιος μοναχός πληγώθηκε από κάποιον άλλον αδελφό και δεν μπορούσε να τον συγχωρήσει. Δεν ήθελε, δεν συγκατένευε, ας πούμε, να αγωνιστεί, να συγχωρέσει τον αδερφό του. 

Του εξηγούσε ο αββάς εκείνος ότι πρέπει να συγχωρέσει τον αδερφό αλλά αυτός δεν άκουσε, δεν ήθελε να πειστεί. Τότε του λέει και ο άλλος: "Εντάξει αδερφέ, αφού έτσι αισθάνεσαι έλα να προσευχηθούμε και να πας στο καλό". Σηκώθηκαν εις προσευχήν, ύψωσαν τα χέρια τους στον ουρανό και άρχισαν να λένε την Κυριακή Προσευχή, το Πάτερ ημών. 

Όταν έφτασε ο ασκητής στο στίχο: "άφες ημίν τα οφειλήματα ημών" άλλαξε το στίχο και έλεγε: "και μη αφήσεις ημίν τα οφειλήματα ημών ώς και ημείς ΟΥΚ αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών". Του λέει ο άλλος ο αδερφός: "Λάθος πάτερ έκανες! Δεν είναι έτσι που λέει το Ευαγγέλιο". Λέει: "Καλά, να το ξαναπούμε". Αρχίζουν από την αρχή, επαναλαμβάνει ο ασκητής: "και μη αφήσεις ημίν τα οφειλήματα ημών ως και ημείς ΟΥΚ αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών". 

Του λέγει: "πάτερ, πάλι λάθος έκανες!" Του λέει: "Αδερφέ, εγώ δεν έκανα λάθος αλλά εσύ που δεν συγχωράς τον αδερφό σου μόνον έτσι μπορείς να προσεύχεσαι. Αφού δεν συγχωράς εσύ τον αδερφό σου πώς μπορείς να ζητάς από τον Θεό συγχώρεση των αμαρτιών σου;" 

Κατάλαβε εκείνος λοιπόν ο αδερφός το λάθος του, ότι μη συγχωρώντας τον αδερφό του ούτε και το Πάτερ ημών δεν μπορούσε, δεν εδικαιούτο να πει το Πάτερ ημών αφού δεν έπραττε αυτό που ο Χριστός μάς δίδαξε.

~ π. Αθανάσιος Μητρ. Λεμεσού