Άγιος, δεν γεννήθηκε κανείς.

 

Άγιος, δεν γεννήθηκε κανείς.

Όσοι γίναν άγιοι, παλέψαν. Σηκώσαν τα μανίκια τους και βούτηξαν μέσα στα σκατά.

Πόνεσαν με τον πόνο του διπλανού. Ξαγρύπνησαν μαζί του. Μοιράστηκαν την τελευταία τους μπουκιά. 

Χάρηκαν με τη χαρά του. Και δεν το κάναν για τη δόξα τη δική τους. Όχι. Γιατί το είπε ο κύρης ο Χριστός.

 

Άγιος δε γεννήθηκε κανείς.

Αμαρτωλοί τους όλοι. Άνθρωποι με πάθη και αδυναμίες.

Άνθρωποι, που όταν ακούς τα λάθη τους πολλές φορές, σε κάνουν και κοκκινίζεις.

Συνεπείς όμως στην πτώση, συνεπείς και στη μετάνοια.

 

‘’Έσφαλλα’’, λέγανε. Και ταπείνωναν το φρόνημά τους κάτω από το πετραχήλι.

Άγιος δεν γεννήθηκε κανείς.

Όλοι τους κάτι κουβαλούσαν. Μα δεν το βάλαν κάτω.

Πάλεψαν.

Πάλεψαν μέχρι τη τελευταία τους πνοή.

Πάλεψαν να τους βρει η στερνή ανάσα τους στο ανέβασμα.

Και έκαναν οι άνθρωποι το χρέος τους και έκανε και ο Θεός το δικό του χρέος.

 

Χριστός Ανέστη.

 

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος,Ψυχολόγος M.Sc.