του Ναϊρόμπης Μακαρίου
Σε παλαιότερες αναφορές μου μίλησα για τη θυσιαστική και ολοκληρωτική προσφορά των δασκάλων, ιδιαίτερα στις απομακρυσμένες περιοχές.
Έδωσα μια προσωπική μαρτυρία μέσα από τις διάφορες επισκέψεις μου σε σχολεία των απομονωμένων περιοχών που οι συνθήκες διαβίωσης είναι σκληρές και πολύ απάνθρωπες.
Γι’ αυτό σε μια απ’ αυτές τις επισκέψεις μου, σ’ ένα απόμερο σχολείο, τους ονόμασα ήρωες και μάρτυρες.
Γιατί; Απλούστατα, έψαχνα να βρω ένα πράσινο κλαρί, λίγο νερό, κάτι το εντυπωσιακό από την όμορφη Δημιουργία!
Τέτοια ξηρασία, τόση σκόνη, ένας αέρας δυνατός, όλα ξηρά και χωρίς ζωή. Διερωτήθηκα τι ήταν εκείνο που κρατούσες τους δασκάλους σ’ αυτή την τόσο, για μένα φυσικά, απαράδεκτη και ανούσια κατάσταση.
Κοίταξα ξανά και ξανά, μα τίποτε δεν δικαιολογούσε το χαμόγελο όχι μόνο των δασκάλων αλλά και των παιδιών.
Πόνεσα ειλικρινά, μα οι δάσκαλοι με τη δυναμικότητά τους και τον βαθύ πόθο τους να δώσουν μόρφωση σ’ αυτά τα απροστάτευτα παιδάκια δεν δικαιολογούσαν καθόλου τη δική μου σκέψη.
Μ’ ένα φυσικό και καλοπροαίρετο τρόπο, με διαβεβαίωσαν ότι υπηρετούν τον ίδιο τον Χριστό, αφού αυτά τα φτωχά και χωρίς γονείς παιδιά είναι μορφές καμωμένες όπως ο Θεός θέλησε να τις δημιουργήσει.
Κύριε ελέησον! ψιθύρισα και προσπάθησα να μη με αντιληφθούν ότι ήθελα να σκουπίσω το δάκρυ, που άθελά μου συγκλονίστηκα με τα λόγια και τις σκέψεις τους.
Είπα να σιωπήσω αλλά ταυτόχρονα έκανα τις προηγούμενες σκέψεις. Τι τους συγκινεί και παραμένουν τόσο πιστοί και αφοσιωμένοι στις επάλξεις της μοναξιάς και της στέρησης;
Ήρωες και μάρτυρες, λοιπόν, τι άλλο να τους ονομάσω;
Σήμερα, ενώ καθόμουν στο γραφείο μου, όπως συνηθίζω κάθε μέρα, μπήκε ένας ιερέας, συνοδευόμενος από τον δάσκαλο – διευθυντή του δημοτικού μας σχολείου που έχουμε στην ενορία τους.
Ήταν μια κανονισμένη συνάντηση. Είχαμε να πούμε πολλά και διάφορα. Η ενορία αυτή βρίσκεται σε μια από τις πιο γνωστές και μεγαλύτερες παραγκουπόλεις όχι της Κένυας αλλά και παγκόσμια.
Από τις πρώτες μέρες της εδώ άφιξης και παρουσίας μου, έδωσα προτεραιότητα στην παιδεία. Τότε τα πράγματα και οι καταστάσεις βρισκόντουσαν σε άθλια κατάσταση.
Βλέποντας και γνωρίζοντας αυτές τις άθλιες καταστάσεις, προσπαθήσαμε να συγκεντρώσουμε σ’ έναν χώρο – βασικά τότε ήταν ένα χωράφι με άγρια βλάστηση – για να βοηθήσουμε τα παιδάκια της φτωχογειτονιάς, τουλάχιστον δειλά – δειλά, για να μη βρίσκονται συνέχεια εκεί που πετάνε τα σκουπίδια, ψάχνοντας να βρουν κάτι για να τραφούν … αν είναι δυνατόν!!!
Ο υποτιθέμενος ναός μας, βασικά καλύβι, συγκέντρωνε την εποχή εκείνη καλό αριθμό πιστών με πρωταγωνιστή έναν από τους πρωτοπόρους ιερείς μας, με μια καταπληκτική χορωδία.
Απ’ αυτή όμως την ενορία, βγήκαν ιερείς που ήλθαν εδώ και φοίτησαν στη Σχολή μας και τέλος χειροτονήθηκαν και υπηρετούν σε διάφορες ενορίες.
Καλλιεργήθηκε στους ανθρώπους το αίσθημα της μεγάλης αγάπης και παρουσίας του Θεού, ανεξάρτητα αν ζουν σ’ αυτές τις μίζερες συνθήκες.
Η αγάπη και η αποδοχή, μα προπαντός η στοργική μέριμνα σ’ αυτούς τους φτωχούς μεν ενορίτες αλλά βαθιά πιστούς, μας βοήθησε ώστε τα παιδάκια, ιδιαίτερα, να αρχίσουν, εκτός από τα κατηχητικά μαθήματα, και σχολείο με έναν δάσκαλο στην αρχή εκεί στο χωράφι, κάτω από τη σκιά ενός δέντρου.
Μ’ αυτό τον τρόπο δώσαμε ελπίδα όχι μόνο στα παιδάκια αλλά και στους γονείς τους, αν και τα πιο πολλά ήταν ορφανά. Τα χρόνια κυλούσαν γρήγορα.
Το σχολείο, ακόμα υπαίθριο, τράβηξε την προσοχή πολλών παιδιών που είχαν δίψα για μάθηση. Τους δίναμε, ενθυμούμαι, και ένα κομμάτι ψωμί και ένα ρόφημα.
Για να δημιουργήσουμε τουλάχιστο μια ζωντανή παρουσία της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην περιοχή αυτή, όταν είχαμε εκδρομείς από την Κύπρο ή την Ελλάδα, τους βάζαμε μέσα στο πρόγραμμα να επισκέπτονται διάφορες ενορίες και ιδιαίτερα τις πιο πρωτόγονες και απομακρυσμένες. Έτσι, βλέποντας τις τόσο φτωχές γειτονιές συγκινούνταν κι σιγά – σιγά έδειχναν ενδιαφέρον και αναλάμβαναν να κτίσουν την εκκλησία ή το σχολείο.
Έτσι, μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα, κτίστηκε ο ναός και στη συνέχεια το σχολείο εκεί στην παραγκούπολη. Ένας ωραιότατος ναός, μικρός μεν αλλά όμορφος, μ’ ένα περιποιημένο καμπαναριό και φυσικά πέτρινο δημοτικό, που έγιναν το γόητρο και το εγκαλλώπισμα σ’ αυτή τη φτωχογειτονιά. Στήθηκε, με άλλα λόγια, ένα προπύργιο της Ορθοδοξίας.
Ήλθε, όπως έχουμε αναφέρει πιο πάνω, σήμερα στο γραφείο μου ο δάσκαλος – διευθυντής του δημοτικούς μας της ενορίας μας σ’ αυτή την παραγκούπολη, συνοδευόμενος από τον ιερέα.
Μου μιλούσε, φυσικά, ο ιερέας για τις εξαιρετικές του ικανότητες και την πρόοδο που σημειώθηκε από την ώρα που ανέλαβε. Τα πάντα άλλαξαν. Ο αριθμός των παιδιών διπλασιάστηκε.
Το ίδιο και οι καθηγητές. Αυτός ο δάσκαλος συνεργάζεται άψογα με τον ιερέα και οι σχέσεις αυτές βοηθούν στην πνευματική στήριξη των παιδιών.
Έπρεπε να τον γνωρίσω προσωπικά για να ακούσω από τον ίδιο τις σκέψεις, τις προοπτικές του και ίσως τους προβληματισμούς του. Αγαπώ την παιδεία, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για περιπτώσεις που χρειάζονται προσοχή και λεπτή μεταχείριση – προσεκτικά λόγω της ευαίσθητης ψυχολογικής τους κατάστασης (φτώχεια, άθλιες συνθήκες διαβίωσης, πείνα, δίψα κ.τ.λ.).
Ο δάσκαλος μπήκε αμέσως στο θέμα. Εξομολογητικά, μου δήλωσε: «Είμαι ορφανός, δεν είχα ποτέ μου γονείς ούτε καλή ζωή από τα παιδικά μου χρόνια.
Δεν είχα ευκολίες και δεν πίστευα ποτέ μου ότι θα μπορούσα να κάνω οποιεσδήποτε σπουδές. Ούτε καν φαντάστηκα ότι θα φοιτούσα σε δημοτικό σχολείο.
Όλα ήταν σκοτεινά δεν έβλεπα ελπίδα και φως! Άνοιξε την καρδιά του. Ήταν ακόμα πληγωμένος από τις δύσκολες μέρες που έζησε σαν μικρό παιδί.
Και όλα αυτά τα παιδικά τραύματα τον έσπρωξαν, κυριολεκτικά, με πάθος να μορφωθεί πρώτα ο ίδιος κατάλληλα, με τη βοήθεια άλλων φυσικά, και να πάρει την απόφαση ότι θα εργαστεί για τα αδύνατα, τα φτωχά και τα ορφανά παιδάκια της πιο παραμελημένης παραγκούπολης.
Εδώ δηλ. που είμαστε, θυμόταν με πολλή πίκρα πολλή και με κάποιο εσωτερικό παράπονο τα χρόνια εκείνα. Πόσες φορές δεν μπόρεσε να κοιμηθεί κανονικά, πόσες μέρες έμενε νηστικός!
Μάλιστα, κάποτε μπήκε στον πειρασμό να κλέψει … Τέτοιες ήταν οι συνθήκες διαβίωσής του. Μα δεν το έκανε ποτέ. Σκέφτηκε ότι κάποτε θα επέμβει ο Θεός και θα βρει Εκείνος τρόπους. Κι έτσι έγινε.
Όταν είδε ότι ο Θεός τον βοήθησε να τελειώσει τις εγκύκλιες σπουδές του και μάλιστα να γίνει δάσκαλος, είπε: «Τώρα θα αφιερώσω τον εαυτό μου ολοκληρωτικά στην υπηρεσία των φτωχών παιδιών».
Γι’ αυτό διάλεξε να διδάξει στο σχολείο μας, εδώ στην παραγκούπολη. Συνέχισε να λέει πόσο αισθάνεται υποχρεωμένος που η Εκκλησία μας τού έδωσε μια τέτοια ευκαιρία.
Αισθάνεται τόση ανάγκη να βρίσκεται κάθε μέρα μ’ αυτά τα παιδάκια που έχουν ανάγκη πατρότητας και προστασίας, όπως ακριβώς έζησε κι αυτός όταν βρισκόταν στην ηλικία τους.
Το κάνει σαν ευχαριστήρια ανταπόδοση προς τον Θεό που του άνοιξε τον δρόμο.
Θα ήθελα να σταθώ για λίγο στο θέμα της παιδείας και της Ορθόδοξης Εκκλησίας, εδώ στην Αφρική, αν και σε παλαιότερα σημειώματά μου αναφέρθηκα ξανά για το πιο πάνω θέμα.
Ενδεικτικά, επαναλαμβάνω ότι εμείς εδώ στην Κένυα επενδύουμε σημαντικά, ακόμα θα έλεγα ουσιαστικά, στο θέμα της παιδείας. Και εξηγούμαι.
Αυτό τον καιρό της πανδημίας του κορωνοϊού, επισκέπτομαι διάφορες περιοχές της Κένυας, όπου κάνω διανομή τροφίμων στους φτωχούς και ιδιαίτερα στους ηλικιωμένους και τα παιδιά.
Επισκέφθηκα αυτή τη βδομάδα τη φυλή των Μασάι, όπου αναπτύσσουμε μια αρκετά μεγάλη ιεραποστολική προσπάθεια και κτίσαμε ένα ναό αφιερωμένο στη Γέννηση του Σωτήρος Χριστού και ένα Γυμνάσιο.
Και ο λόγος που ονομάσαμε τον ναό στη Γέννηση του Σωτήρος Χριστού είναι ότι οι πρώτες ομαδικές βαφτίσεις έγιναν σε ποτάμι. Τότε, όπως και σήμερα, υπήρχε αρκετή φτώχεια.
Οι άνθρωποι αγωνιούσαν για τη μόρφωση των παιδιών τους. Μου παρουσίασαν εκεί με πόνο ψυχής τις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν για τη μόρφωση των παιδιών τους.
Είδα ότι τα παιδάκια ήταν έξυπνα και μπορούσαν να μορφωθούν με θαυμάσια αποτελέσματα, αν είχαν την οικονομική άνεση να πληρώσουν τα δίδακτρά τους.
Χωρίς καμιά καθυστέρηση ή αναβολή είπα ότι ευχαρίστως θα αναλάμβανα την υποχρέωση να γίνω ο κηδεμόνας όλων αυτών των μικρών παιδιών.
Κι έτσι άρχισα να πληρώνω τα δίδακτρά τους, χωρίς να γνωρίζω ποιο θα ήταν τελικά το αποτέλεσμα.
Μάλιστα, τα καλύτερα απ’ αυτά τα έστειλα στα δικά μας τα Γυμνάσια στη Δυτική Κένυα.
Πραγματικά, μερικοί ήταν άριστοι μαθητές και καλοί χαρακτήρες, τόσο που οι διευθυντές των σχολείων, κάθε φορά που επισκεπτόμουνα τις περιοχές εκείνες, με ευχαριστούσας και με παρακαλούσαν να αποστέλλω κι άλλους νέους από τη φυλή των Μασάι.
Τα χρόνια περνούσαν γρήγορα. Ένας αριθμός απ΄ αυτά τα παιδάκια μεγάλωσε όπως ήταν φυσικά και συνέχισαν τις σπουδές τους σε διάφορους κλάδους στο Πανεπιστήμιο.
Έτσι, μετά την επιτυχή αποφοίτησή τους βρήκαν θαυμάσιες εργασίες σε υπουργεία και επιχειρήσεις και προόδεψαν. Μάλιστα, σε μερικούς από αυτούς τέλεσα και τον εκκλησιαστικό τους γάμο.
Ήλθε τώρα η εποχή της πανδημίας του κορωνοϊού. Άρχισα μια εκστρατεία αγάπης και προσφοράς, επισκεπτόμενος διάφορες περιοχές, δίνοντας στους ανθρώπους τρόφιμα, αφού υπήρχε μεγάλη ανάγκη.
Οι άνθρωποι πεινούσαν. Ήταν πολύ φυσιολογικό μέσα στο πρόγραμμά μου να συμπεριλάβω και τους Μασάι. Έτσι, ξεκίνησα μια μέρα το ταξίδι μου αυτό για να κάνω τη διανομή τροφίμων.
Φθάνοντας, βρέθηκα μπροστά σε μια λαοθάλασσα ανθρώπων – ανδρών και γυναικών – με τις παραδοσιακές τους στολές και τα κοσμήματά τους.
Η υποδοχή και η συνάντηση πραγματοποιήθηκε στην αυλή ενός πλούσιου που έκτισε ένα σπίτι σαν παλάτι, έμοιαζε περισσότερο με πύργο!
Κοίταζα γύρω γύρω και θαύμαζα το όμορφο τοπίο, δέντρα, λαχανικά, λουλούδια, τροπική βλάστηση κ.τ.λ. Ένας μικρός παράδεισος!
Ο ιδιοκτήτης δεν καθυστέρησε να μου αποκαλύψει την ταυτότητά του. «Είμαι ένα από τα μικρά παιδιά που ανέλαβες τότε, την εποχή εκείνη, με σπούδασες, με πάντρεψες και ιδού σήμερα, είμαι αυτός που εσύ με έφτιαξες ό,τι είμαι» και συνέχισε να μου παρουσιάζει ένα ατέλειωτο αριθμό ανθρώπων, ώριμων και σοβαρών, εξηγώντας μου πως όλοι αυτοί είναι οι καρποί των προσπαθειών μου, όταν ανέλαβα να τους μορφώσω, χωρίς να ξέρω φυσικά τότε, πριν 20 - 30 χρόνια, ποια εξέλιξη θα είχαν αυτά τα μικρά παιδιά.
Μου αποκάλυψε, μάλιστα, ότι όλοι εργάζονται και έχουν αποκατασταθεί οικογενειακά και μορφωτικά – επαγγελματικά. Μου παρουσίασαν, τότε, τις συζύγους τους και τα παιδιά τους …
Μάλιστα, ο άνδρας αυτός μου είπε ότι το σπίτι του είναι και δικό μου και όποτε θέλω μπορώ να πάω να μείνω μαζί τους, αφού μου έχουν το δικό μου διαμέρισμα με όλες τις ευρωπαϊκές ανέσεις.
Έτσι, λοιπόν, στέκομαι μπροστά τους και απευθύνω τους λόγους μου που, πραγματικά, άγγιξαν τα ενδότερα της ψυχής μου. Είχα μπροστά μου όλο το επιτελείο μιας ολόκληρης προσπάθειας και ζωής.
Η καλύτερη επιλογή που έκανα να επενδύσω στην παιδεία!. Ιδού σήμερα τα αποτελέσματα.
Μια ολόκληρη στρατιά από επιτυχημένους πατέρες και μητέρες, καρπός αυτής της προσπάθειας που μπορεί να στοίχισε κάτι, όμως απέδωσε, έφερε θετικά και λαμπρά αποτελέσματα.
Χαίρονται οι ίδιοι, οι οικογένειές τους και τα παιδιά τους και τα παιδιά τους. Γι’ αυτή την περιοχή μα και γι’ αυτή τη φυλή είναι πολύ σημαντικό ότι ένας αριθμός ανθρώπων έχουν μορφωθεί και τώρα μπορούν άντερα να κοιτάξουν το μέλλον τους με αισιοδοξία και βεβαιότητα.
Μάλιστα, πρόσεξα ότι, ακριβώς λόγω του μορφωτικού τους επιπέδου, οι αρχές της περιοχής τούς λαμβάνουν υπ’ όψη και να μην εκπλαγεί κανείς στο εγγύς μέλλον ότι θα γίνουν ηγέτες και αρχηγοί της φυλής τους.
Ήδη, μου έδωσαν μερικά ονόματα παιδιών που απουσίαζαν εκείνη τη μέρα που τους επισκέφθηκαν και μου εξήγησαν ότι βρίσκονται σε καθήκον στις υπηρεσίες τους, πόστα σημαντικά και κυβερνητικά. Δόξα σοι ο Θεός!!!
Πηγή: romfea,gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου