Είναι δύσκολο οι γονείς να μην έχουμε όνειρα για τα παιδιά μας. Ιδίως για θέματα που αφορούν στην πρόοδό τους, στην αποκατάστασή τους, στην δημιουργία δικής τους οικογένειας η σκέψη μας έχει προσανατολισμούς που μας γεμίζουν με φανερό ή κρυφό άγχος. Όσο κι αν θέλουμε να είμαστε ψύχραιμοι, η έκβαση των προσδοκιών μας πολύ μας απασχολεί.
Κι αν τα παιδιά δεν δείχνουν να συμμερίζονται αυτές τις προσδοκίες, έχουν άλλους στόχους και ελπίζουν σε διαφορετικές εκβάσεις στην πορεία τους, μικρότερες ή μεγαλύτερες λύπες μας περιμένουν για να τις διαχειριστούμε. Υπάρχουν όμως και οι περιπτώσεις στις οποίες τα παιδιά συναινούν στις δικές μας αντιλήψεις, αλλά για κάποιους λόγους δεν καταφέρνουν να τις εκπληρώσουν, με αποτέλεσμα κι εκεί η λύπη μας να γίνεται κυρίαρχη.
Η πνευματική παράδοση της πίστης μάς ζητά να έχουμε επίγνωση ότι υπάρχει η Πρόνοια του Θεού. Πολλά θέματα τακτοποιούνται με διαφορετικό τρόπο από ό,τι εμείς νομίζουμε ότι είναι ωφέλιμος. Ο Θεός φαίνεται να κλείνει πόρτες, αλλά, αν έχουμε υπομονή και εμπιστοσύνη σ’ Αυτόν, ανοίγει άλλες. Ο χρόνος για τον Θεό δεν είναι το εδώ και τώρα, αλλά μία συνεχής πορεία που σκοπό της έχει την προετοιμασία του ανθρώπου για την Βασιλεία.
Και η προετοιμασία περνά μέσα από την οδό της επίγνωσης των δυνατοτήτων μας, μέσα από ένα μέτρο που δεν μοιάζει πάντοτε ευχάριστο, από την ταπείνωση να μαθαίνουμε να χάνουμε και από τον σεβασμό στην ελευθερία του άλλου, που δε είναι απαραίτητο να συμφωνεί με τον δικό μας τρόπο σκέψης και πορείας. Οι περιστάσεις της ζωής, όπως τις επιτρέπει ο Θεός να συμβούν, γίνονται ευκαιρία για μια αλλιώτικη έκβαση. Αρκεί να έχουμε την υπομονή να περιμένουμε και όχι το παράπονο, την απόγνωση, την αίσθηση ότι ο Θεός μας έχει ξεχάσει.
Γι’ αυτό και χρειάζεται περισσότερη προσευχή και ελπίδα. Χρειάζεται να αποδεχόμαστε το θέλημα του Θεού, όχι καταργώντας τις προσδοκίες μας ή τις συστάσεις μας απέναντι στους άλλους, ιδίως απέναντι στα παιδιά μας, αλλά με επίγνωση ότι όπως θα φανεί στον Θεό καλό, έτσι και θα γίνει. Διότι μόνο τότε μπορούμε να χαρούμε την όποια έκβαση των πραγμάτων. Να εμπιστευθούμε τι περιμένουμε και να αφεθούμε σαν να μην περιμένουμε τίποτα.
Να αποδεχτούμε ότι οι άλλοι έχουν το θέλημά τους και να μην προτάξουμε το δικό μας. Απέναντι στα παιδιά μας να μην λησμονούμε ότι χρέος μας είναι να μιλάμε στον Θεό γι’ αυτά. Ότι τα μεγαλώνουμε για να φύγουν από κοντά μας, να δοκιμάσουν την δική τους ελευθερία και να διαλέξουν. Να πάθουν κάποτε και να μάθουν. Και τότε θα είμαστε αναπαυμένοι. Κι αν το πιστέψουμε, χαρούμενοι.
Σε περιόδους δοκιμασίας, όπως είναι οι εξετάσεις, αλλά και σε άλλες στιγμές στις οποίες τα παιδιά μας ζητούν ελευθερία ή συμπαράσταση που δεν θα τα πνίγει, ας είμαστε έτοιμοι να λειτουργήσουμε με διακριτική αγάπη. Τότε θα διαπιστώσουμε ότι το όποιο άγχος δεν είναι αυτό που καλούμαστε να προτάξουμε, αλλά η σιωπηλή βεβαιότητα της αγάπης του Θεού και για μας και για εκείνα.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου