Εκεί που μας παίρνει.

 

Συνήθως όλη μας την χολή, όλη μας την κακία, όλες μας τις ανασφάλειες, τα κόμπλεξ, τους θυμούς μας, τα βγάζουμε εκεί που μας παίρνει.

Στους ανθρώπους που μας ανέχονται.

Σε αυτούς που δεν μιλάνε. Σε αυτούς που μας αγαπούν.

Σε αυτούς που συγκρατούν τα λόγια τους.

Σε αυτούς που επιλέγουν να πληγωθούνε από το να μας πληγώσουν.

Πρέπει να καταλάβουμε όμως, ότι μας παίρνει να τα κάνουμε όλα αυτά, επειδή οι άνθρωποι αυτοί, μας αφήνουν…

Μας αφήνουν να τους φερόμαστε άσχημα. Μας αφήνουν να τους υποτιμούμε.

 

Όχι από αδυναμία. Όχι.

Από αγάπη. Από αγάπη μας αφήνουνε.

Από αγάπη κάνουν υπομονή.

Και από αγάπη όμως, κάποια μέρα, θα επιλέξουν να φύγουν μακριά μας.

Γιατί δε θα αντέχουν να μας βλέπουν να γινόμαστε τέρατα, μέρα με τη μέρα.

Καιρός να συνέλθουμε.

 

Ελευθεριάδης Ελέυθέριος, Ψυχολόγος M.Sc.