Στο μικρό χωριατικο σπιτάκι ζούσε μία γιαγιά. Εγώ το λέω ασκητηριο. Κάθε βράδυ, ώρες το φωτακι της αναμμένο, φαινόταν από το παραθυράκι. Εσπερινό, Παράκληση κι Αποδειπνο , τα λόγια που ή αγράμματη μα όχι αμόρφωτη γιαγιά έλεγε κάθε, μα κάθε βράδυ στον Θεό.
Μας έλεγε με απλότητα πως την τσιμπαγε πολλές φορές ο ύπνος έτσι όπως διάβαζε, κι όταν πεταγοταν δε θυμόταν που είχε μείνει, με αποτέλεσμα να τα λέει πολλές φορές πάλι απ την αρχή.
Πόσοι άνθρωποι υπάρχουν, άγνωστοι, που δε φαίνονται πουθενά, που όμως ή αφανής ζωή τους είναι μεστή από ουσία και από Παρουσία, αν και αυτό που φαίνεται παραέξω είναι μόνο μία μοναξιά.
Οι θησαυροί πάντα είναι κρυμμένοι....τα μπιχλιμπιδια γυαλιζουν....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου