Όταν ο άνθρωπος δεν αντιμετωπίσει πνευματικά τον πόνο, μπορεί να αγριέψει, αλλά και θα πονά 2 φορές. Αν καταλάβει τι θησαυρό αποταμιεύει από τον πόνο των δοκιμασιών, δεν θα γόγγυζε.
Όταν τον αντιμετωπίσει πνευματικά, ηρεμεί και παρηγοριέται θεϊκά. Είναι πανηγύρι μετά η αρρώστεια γιατί θα πάει με τους Ομολογητάς και τους Μάρτυρες. Οι Άγιοι Μάρτυρες ξεχνούσαν τον πόνο, γιατί η αγάπη τους προς τον Χριστό ήταν μεγαλύτερη από τον πόνο και τον εξουδετέρωνε.
Αν δεν αντιμετωπίζεις σωστά τον πόνο, θα πονάς δύο φορές. Αν σκέφτεσαι τον πόνο, θα διπλασιάζεται ο πόνος. Ενώ με έναν καλό λογισμό, αν λ.χ. θυμάσαι αυτούς που πονούν πιο πολύ από σένα ή αν ψάλλεις λίγο, ο πόνος ξεχνιέται. Ή να λες: «Για την αγάπη Σου Χριστέ μου, θα υπομείνω».
Όταν επισκέπτεται ο πόνος τον άνθρωπο, τότε του κάνει επίσκεψη ο Χριστός. Η καλοπέραση και όταν ο άνθρωπος δεν περνάει καμμία δοκιμασία, είναι σαν μια εγκατάλειψη Θεού. Μιλάω βέβαια για έναν ο οποίος δεν θέλει την κακοπάθεια για την αγάπη του Χριστού. Σου λέει: «Έχω την υγεία μου, έχω την όρεξή μου, τρώω, περνάω μια χαρά, ήσυχα» και δεν λέει ένα «δόξα Σοι ο Θεός».
Ο Ιησούς είναι γλυκύς και όποιος ακουμπήσει την πίκρα του πόνου του στον Χριστό, το πικρό μεταβάλλεται σε γλυκό σιρόπι… Ο υπερβολικός σωματικός πόνος σε εκείνον που έχει Θείο έρωτα μετριάζεται, ενώ ο λίγος πόνος χάνεται…
Πηγή: Βήμα Ορθοδοξίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου