Αρχή της Ινδίκτου, ήτοι του νέου έτους.

 

Μητροπολίτου Φαναρίου Ἀγαθαγγέλου,
Γενικοῦ Διευθυντοῦ Ἀποστολικῆς Διακονίας
τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος

---

Ἡ λέξη Ἴνδικτος ἀποτελεῖ ἄλλη γραφή τῆς Ἰνδικτιῶνος, ἡ ὁποία εἶναι μεταγλώτισση τῆς λατινικῆς indictio.

Ἡ Ἴνδικτος ἐπικράτησε στό ἐκκλησιαστικό ἑορτολόγιο μέ τή σημασία μετρήσεως τῆς χρονικῆς διάρκειας ἑνός ἔτους μέ ἀρχή τήν 1η Σεπτεμβρίου.

Ἡ Ἰνδικτιών ὑπῆρξε μέσο χρονολογίας, ἡ διάρκεια τῆς ὁποίας ἦταν ἕνας κύκλος δέκα πέντε ἐτῶν.

Στήν Ἀνατολή ἡ χρήση τῶν Ἰνδικτιώνων ἀνάγεται στίς ἀρχές τοῦ 4ου αἰῶνος μ.Χ. καί συνδέεται μέ τό πρόσωπο τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου, ὁ ὁποῖος τίς καθιέρωσε ὡς μέτρο χρονολογήσεως.

Μέ τήν ἴδια σήμασία καί διάρκεια, δηλαδή ἑνός κύκλου δέκα πέντε ἐτῶν καί μέ ἀρχή τό Σεπτέμβριο τοῦ 312 μ.Χ., ἔκανε χρήση τῶν Ἰνδικτιώνων καί ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας.

Ἡ Ἰνδικτιών, ὡς ἀρχή τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους καί ἰδιαίτερη ἑορτή μέ ξεχωριστή Ἀκολουθία, καθιερώθηκε στίς ἀρχές τοῦ 4ου αἰῶνος μ.Χ.

Οἱ λόγοι γιά τούς ὁποίους ἑορτάζει ἡ Ἐκκλησία τήν Ἀρχή τῆς Ἰνδί-κτου εἶναι, κατά τόν Ἅγιο Νικόδημο τόν Ἁγιορείτη, οἱ ἀκόλουθοι:

α) ὡς ἀρχή τοῦ νέου ἔτους,

β) σέ ἀνάμνηση τῆς μεταβάσεως τοῦ Κυρίου στή Συναγωγή τῆς Ναζαρέτ, ὅπου καί τοῦ ἐπιδόθηκε τό βιβλίο τοῦ Προφήτου Ἡσαῒα, γιά νά διαβάσει, καί ἀφοῦ τό ἄνοιξε ἄρχισε νά
διαβάζει «Πνεῦμα Κυρίου ἐπ ἐμέ...», και γ) ὅπως διά μέσου τῆς ὑμνωδίας καί ἱκεσίας ὁ Θεός γίνει ἵλεως καί εὐλογήσει τό νέο χρόνο.

Στό Μέγα Ὡρολόγιον προστίθεται ἀκόμα ἕνας λόγος: διότι ἡ παλαιά Συναγωγή τῶν Ἰουδαίων ἑόρταζε κατά τήν ἡμέρα αὐτή τή λεγόμενη ἑορτή τῶν Σαλπίγγων, προσφέρουσα στόν Θεό εὐχαριστήριους ὕμνους.

 

Ἡ ἑορτή τῆς Ἰνδίκτου περιελάμβανε δύο μέρη: α) τήν εἰδική Ἀκολουθία μέσα στό ναό, πού συνδυαζόταν καί μέ τήν τέλεση τῆς Θείας Λειτουργίας, καί β) τήν τελετή, ἡ ὁποία ἐγινόταν ἔξω ἀπό τό ναό.

Ἡ ἑορτή τῆς Ἰνδίκτου, ἡ ἀρχή δηλαδή τοῦ νέου δηλαδή ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους ἑορτάζεται μέ λαμπρότητα στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο.

Τήν ἴδια ἡμέρα ὅρισε ἡ Μεγάλη τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία «ποιεῖσθαι δεήσεις, προσευχάς, ἐντεύξεις, εὐχαριστίας ὑπέρ πάντων ἀνθρώπων καί ὑπέρ προστασίας καί διαφυλάξεως τῆς περιβαλλούσης ἡμῶν φύσεως ἀπό φθορᾶς καί ἀλλοιώσεως».

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος β’.


Ὁ πάσης δημιουργὸς τῆς κτίσεως, ὁ καιροὺς καὶ χρόνους ἐν τῇ ἰδίᾳ ἐξουσία θέμενος, εὐλόγησον τὸν στέφανον τοῦ ἐνιαυτοῦ τῆς χρηστότητός σου Κύριε, φυλάττων ἐν εἰρήνῃ τοὺς βασιλεῖς καὶ τὴν πόλιν σου, πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου, καὶ σῶσον ἡμᾶς.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. α’. Τόν συνάναρχον Λόγον.


Ὁ τά πάντα σοφίᾳ δημιουργήσας καλῶς, καί τόν ἄνθρωπον κτίσαν εἰς καθ’ ὁμοίωσιν, καθαγίασον ἡμῶν τόν χρόνον Κύριε, εἰς ἐκπλήρωσιν τῶν σῶν προσταγμάτων, Βασιλεῦ, ἵνα ὑμνῶμεν ἀπαύστως, τά ἄπειρά σου ἐλέη, εἰς παντός κόσμου τήν ἀνακαίνισιν.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.

Ὁ πάντα τῷ ῥήματι, παραγαγών ὡς Θεός, καί νόμους ἐνθέμενος καί κυβερνῶν ἀσφαλῶς, πρός δόξαν σου Κύριε, ἄπτωτα διατήρει, καί ἀλώβητα Σῶτερ, ἅπαντα τά στοιχεῖα, τά τήν γῆν συγκροτοῦντα, πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου, και σῶσον τά σύμπαντα.