Αμαρτία σημαίνει άρνηση του Θεού.

 

Πολλοί δεν έχουμε δεί ζωντανό λιον­τάρι – το πολύ-πολύ κάποιο μαραζωμένο στο κλουβί ­ζωολογικού κήπου.

Ίσως η μόνη εμπειρία αγριότητας ζώου που έχουμε δοκιμάσει όσοι ζούμε στις πόλεις, είναι τα οργισμένα γαυγίσματα σκύλου αδέσποτου η κλεισμένου σε κάποια αυλή· η όσοι ζούμε στην ύπαιθρο, και μάλιστα στα ορεινά, ενδεχομένως να έχουμε συναντήσει λύκο η αρκούδα.

Αλλά τι μπορεί να συγκριθεί με το λιον­τάρι; Το λιοντάρι είναι ο βασιλιάς των ζώων. Ο βρυχηθμός του είναι βρον­τερός και προκαλεί τρόμο. Είναι ευκίνητο και έχει τέτοια σωματική διάπλαση, ώστε μπορεί να κάνει τεράστια άλματα. Έχει φοβερή δύναμη.

Σκοτώνει τα θύματά του μ’ ένα χτύπημα του ποδιού του η μ’ ένα μόνο δάγκωμα στον αυχένα. Γιατί έχει πολύ δυνατά δόντια, με τα οποία ξεσχίζει τις σάρκες τους και καταθρυμματίζει τα κόκκαλά τους. Μ’ αυτά κατασπαράζει τη λεία του, αφήνον­τας ελάχιστα υπολείμματα η ένα παραμορφωμένο πτώμα.

Στην Αγία Γραφή ο διάβολος μεταξύ των άλλων παρομοιάζεται με λιοντάρι που «περιπατεί», γυρίζει εδώ και εκεί, «ωρυόμενος», βγάζοντας φοβερούς βρυχηθμούς, «ζητών τίνα καταπίη» (Α´ Πετρ. ε´ 8)· για να δηλωθεί με αυτήν την εικόνα η μανία του διαβόλου, η έντονη επιθυμία του να παρασύρει ψυχές στην απώλεια, η σφοδρή επιθετική του διάθεση.

Λιγότερο γνωστή είναι μια άλλη παρόμοια εικόνα που απαντάμε επανειλημμένως στην Αγία Γραφή (βλ. Ιωήλ α´ 6, Αποκ. θ´ 8): η εικόνα των δοντιών του λιονταριού. Τα δόντια του λιονταριού! Συμβολίζουν μεγάλη δύναμη που προκαλεί φοβερή καταστροφή. Αυτήν την εικόνα χρησιμοποιεί ο θεόπνευστος συγγραφέας του βιβλίου «Σοφία Σειράχ» για να υπογραμμίσει πόσο μεγάλη ζημιά προκαλεί η αμαρτία στον άνθρωπο.

Ας τον προσέξουμε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον: «Παιδί μου, αμάρτησες; Μην προσθέσεις άλλες αμαρτίες· και για τις προηγούμενές σου παρακάλεσε τον Θεό να σε συγχωρήσει… Σαν δόντια λιονταριού είναι τα δόντια της αμαρτίας, που σκοτώνουν ψυχές ανθρώπων» (Σ. Σειρ. κα´ 1-2). Η αμαρτία! «Οδόντες λέοντος οι οδόντες αυτής αναιρούντες ψυχάς ανθρώπων».

Ο κόσμος που ζει μακριά από τον Θεό, σκοτισμένος από τον ανθρωποκτόνο διάβολο, τραγουδά την αμαρτία. Την θεωρεί χαρά και απόλαυση, ενώ στην πραγματικότητα είναι η δυστυχία του. Διότι ο άνθρωπος είναι πλασμένος να ζει σε κοινωνία με τον Θεό, όπως το ψάρι είναι πλασμένο να ζει μέσα στο νερό, και το δένδρο ν’ απλώνει τις ρίζες του στο χώμα και τα φύλλα του στον ήλιο.

Ο άνθρωπος είναι ευτυχισμένος μόνο όταν ζει με τον Θεό και έχει ζωντανή σχέση μαζί Του.

Όταν ο άνθρωπος αμαρτάνει, προσ­βάλλει αυτήν την επικοινωνία. Διότι με την αμαρτία καταπατεί το θέλημα του Θεού. Η αμαρτία σημαίνει άρνηση του Θεού, απομάκρυνση από Εκείνον. Ο άνθρωπος αμαρτάνοντας χάνει τον Θεό! Μάλιστα, όσο πιο πολύ και πιο βαριά αμαρτήσει, τόσο πιο πολύ αδυνατίζει η κοινωνία του με τον Θεό, η και διακόπτεται τελείως.

Αυτός είναι ο πνευματικός θάνατος, ο τέλειος χωρισμός του ανθρώπου από τον Θεό. Αυτή είναι η πιο μεγάλη δυστυχία του ανθρώπου, το τελευταίο σκαλοπάτι της εξαθλιώσεώς του.

Γι’ αυτό η καταστρεπτική ­δύναμη της αμαρτίας παρομοιάζεται με τα δον­τια του λιονταριού. Τα ­δαγκώματά της ει­­­­ναι ολέθρια, τρομερά, θανατηφόρα. Δεν είναι η αμαρτία χαρά. Είναι ­βάρος, είναι πληγή. «Η αμαρτία ­ταλαιπω­ροποιός εστι και σαθροί τον έχον­τα αυτήν», σημειώνει ο πατερικός λόγος (οσίου Δωροθέου, Διδασκαλία Ζ´). Δηλαδή βάζει τον άνθρωπο σε ταλαιπωρία, και τσακίζει αυτόν που την έχει.

Του στερεί τη θεία χάρη, τη θεία ενίσχυση, τον θείο φωτισμό, τη θεία παρηγορία. Τραυματίζει και αναστατώνει τον ψυχικό του κόσμο, συχνά δε και το σώμα του. Δημιουργεί τύψεις ενοχής. Καθιστά τον άνθρωπο άγριο, ακοινώνητο, ανικανοποίητο, ανελεύθερο.

Γι’ αυτό η αγάπη του Θεού φιλόστοργα μας προειδοποιεί: Παιδί μου, σταμάτα να αμαρτάνεις, βλάπτεις τον εαυτό σου. Και μερίμνησε για τις αμαρτίες που ήδη έχεις διαπράξει. Μην πείς ποτέ: «Αμάρτησα· και τι έγινε;». Δες τις πληγές σου. Κατάλαβε πόσο σοβαρές είναι. Αλλά μην απελπιστείς. Μετανόησε. Τρέξε στον μόνο ιατρό των ψυχών και των σωμάτων μας, τον Κύριο Ιησού Χριστό.

Εκείνος είναι «ο ιώμενος τους συντετριμμένους την καρδίαν και δεσμεύων τα συντρίμματα αυτών». Θεραπεύει αυτούς που έχουν καρδιά τσακισμένη από την αμαρτία, και φροντίζει και δένει με επιδέσμους τις πληγές τους (Ψαλμ. ρμϚ´ [146] 3). Εκείνος είναι ο Οποίος «συνέθλασε τας μύλας των λεόντων» (Ψαλμ. νζ´ [57] 7), έσπασε τα ισχυρά δόντια, τους τραπεζίτες, τα σαγόνια των λιονταριών, δηλαδή των δαιμόνων, με το απολυτρωτικό Του έργο.

Λοιπόν, ψυχή μου, μίσησε την αμαρτία και αγάπησε τον Χριστό. Με επιμελή μετάνοια πρόστρεξε στο Σωτήρα σου. Σε περιμένει για να σε θεραπεύσει, να σε ειρηνεύσει και να σε αναδείξει νικητή της αμαρτίας και κληρονόμο της Βασιλείας Του.

Πηγή:  Βήμα Ορθοδοξίας