Το κολλύριο του Θεού!

 

 

Οἱ ἄνθρωποι παιδεύονται καί βασανίζονται στή ζωή τους, διότι πορεύονται στή ζωή μέ τό «ἐγώ» τό δικό τους, χωρίς νά ρωτᾶνε τόν Θεό.
Γι' αὐτό εἶναι καλό πολλές φορές νά προσευχόμαστε καί νά λέμε στόν Χριστό:

- Χριστέ μου, ἐγώ κάνω αὐτόν τόν μικρό ἀγῶνα. Ἐγώ ἀκολουθῶ αὐτόν τό δρόμο στή ζωή μου. Μιά μέρα, εἴτε τό θέλω εἴτε ὄχι, θά συναντηθῶ μαζί σου. Πῶς θά Σέ βρῶ ἄραγε; Φώτισέ με Σέ παρακαλῶ! 

Μήπως ως ἄνθρωπος σφάλλω καί δέν ἔχω πιάσει σωστά τά πράγματα καί κάνω ἤ λέω λόγια πού δέν εἶναι σωστά... Ρῖξε στά μάτια μου τό δικό σου «κολλύριο», γιά νά ἰδῶ, αὐτό πού κάνω εἶναι σωστό; Αὐτό πού ὑποστηρίζω εἶναι σωστό; 

Ὅπως πολιτεύομαι, πράττω σωστά; Διότι, εἴτε τό θέλω, εἴτε ὄχι, θά βρεθῶ ἀπέναντί Σου μίαν ἡμέρα καί τί θά γίνει τότε; Δέν θά ἔχω περιθώριο τότε...

Ἔχουμε τήν ταπείνωση νά ποῦμε αὐτά τά λόγια; Ἄν σκέφτεται ἔτσι ὁ ἄνθρωπος, πολλά πράγματα θά διορθώσει στόν ἑαυτόν του, διότι τότε ὁ Χριστός ἐν τή ἀγάπη Του, θά τόν βοηθήσει μέσῳ κάποιου ἀνθρώπου ἤ ἀκόμα καί φρικτό ὄνειρο θά τοῦ δείξει, γιά νά τοῦ δείξει, ὅτι αὐτό πού κάνει καί αὐτό πού πιστεύει δέν εἶναι σωστό...

Γι' αὐτό ἄν βλέπουμε μερικούς ἀνθρώπους νά ἔχουν περισσότερη ἀντίληψη ἀπό ἐμᾶς σέ πολλά θέματα, αὐτό ὀφείλεται στό ὅτι αὐτοί προσεύχονται κατ' αὐτήν τήν ἔννοια καί ὁ Χριστός τούς δίνει φώτιση, γιά τό πῶς νά πολιτευτοῦνε στή ζωή τους.

Δημήτριος Παναγόπουλος