Γράφει ο Σεβ. Μητροπολίτης Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως και Πολυκάστρου Δημήτριος
Ζοῦμε σέ ἐποχές πού τρέχουν πιό γρήγορα κι ἀπό τή χρονικότητά τους!
Δέ μιλᾶμε κἄν γιά προόδους, ἀλλά γιά ἰλιγγιώδεις ἐναλλαγές ἐκδόχων ἄπιαστης νόησης καί ραγδαίας μετεπινόησης καί τέλειας ἀλαζονείας.
Καί συνάμα, μέ τίς πιό ἀκραῖες μας μαζοχιστικές ἀτομιστικές ἤ σαδιστικές ἀτομολατρικές ἁμαρτίες, καταφάσκουμε σέ Νερώνεια μεγαθεάματα κόλασης.
Μέ ἐφαρμογές φρίκης ὄχι μόνο γιά μᾶς καί τούς ἄλλους, ἀλλά καί γιά τούς μελλοντικούς.
…νά μήν προλαβαίνουν οἱ ἄλλοι νά ἀναπνεύσουν καθαρό ἀέρα· μονάχα νεκροφόρους διασπορές κεκαυμένων μορίων.
…νά μήν τολμοῦν οἱ ἄλλοι ν᾽ ἀπογευθοῦν τό καθαρό νερό μέ τήν ἠρεμία τους· παρά μόνον πνιγμένοι μέσα στήν προσμονή πλημμυρικῶν καταστροφῶν καί ἄλλων φαινομένων.
…νά μήν προφθάσουν οἱ ἄλλοι νά χαροῦν τή ζωή, κι ἡ ἀκόλαστη σχιζοφρένεια τῆς ἀπανθρωπιᾶς νά τούς θυματοποιεῖ, καμένους εἴτε καημένους.
…κι ὅσους θά ἀφήσουμε τελικά νά γεννηθοῦν, πρίν τούς ἐκτρίψουμε μέ ἄλλους τρόπους, αὐτοί οἱ αὐριανοί μας διάδοχοι μᾶλλον νά εἶναι θεατές σέ κατόψεις μαζικῆς καταστροφῆς.
Γίναμε τόσο σαδιστικοί παλίμπαιδες ―μέσα στήν τραγική μας ἐγωλαγνεία καί ἀτομολατρεία― ὥστε δέ μᾶς νοιάζει πού παράγουμε ἀδιέξοδα ἀνθρωπολογικῆς καί οἰκολογικῆς γενοκτονίας γιά κάθε παιδί πού γεννιέται σήμερα στόν πλανήτη γῆ ἤ μᾶλλον στόν ἀνυπόφορο πεπλανημένο μας κόσμο.
Δέν ἀποκλείεται νά μελετηθοῦν ἀποθεραπεῖες ἀνάγκης, κάτι σάν κλωνοποιήσεις φυσικότητας, ἀμέτρητες μεταβολισμένες κλαδικές τῆς μετέωρης βιοηθικῆς ἤ καί οἰκολογηθικῆς.
Ὅμως, ἐμᾶς, ἐδῶ καί τώρα, μᾶς συγκλονίζει ὁ ἀποτροπιασμός, μᾶς ἀποπνίγει ἡ ἀγανάκτηση, μᾶς συνθλίβει ἡ ἔσχατη ἀδυναμία ὅλων, ὅσο πασχίζουμε λυσσαλέα μέ μιάν ἄβυσσο.
***
Κανείς δέν μᾶς ἔμαθε, κανείς δέ θέλει νά μᾶς τό πεῖ, ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι “μή/ἄνθρωπος” ἔξω ἀπό τή φυσικότητά του, ὅταν καταφρονεῖ τούς πάντες καί τά πάντα, μέ μιά δαιμονιώδη μανία, πού ξεπερνᾶ κάθε ἰάσιμο ψυχιατρικά ὅριο.
Κανείς δέν μᾶς ἄνοιξε τά μάτια νά δοῦμε τή φύση σάν κτίση Θεοῦ κι ὅλους τούς ἄλλους γύρω μας σάν πλάσματα Θεοῦ, μέ μιά ἱερή μοναδικότητα ὀμορφιᾶς καί θεόκτιστη ἀποκλειστικότητα διακοινωνίας, ὥστε νά γινόμαστε ἀνθρώπινοι, ὅταν τούς τιμοῦμε ἐνθεαστικά, ὅταν τούς ἀγαπᾶμε ἐγχριστωμένα.
Χωρίς θεολογική καρδιά καί θεολογικό νοῦ, ὁ ἄνθρωπος ἐκποιεῖται σέ “νεκρή γῆ”, “νεκρολογεῖ” ἐπιστημονικά τίς φορεμένες ἐπιφθορές του, ἐργάζεται μέ τρελλούς ρυθμούς νά παράγει “κατόψεις θανάτου”.
Μήπως ὅλοι ἐμεῖς οἱ προεχόντως πιστεύοντες, καί οἱ πολιτικοί μας, οἱ ἐπιστήμονές μας, οἱ θεσμικοί μας, οἱ διαμορφωτές τῆς πληροφόρησης καί μαζοποίησης, τελικά ὅλο τό διαπλεκόμενο (ἀντικοινωνικά) “κοινωνικό πτῶμα” εἶναι καιρός πιά νά μετεκπαιδευτοῦμε λιγάκι στό λησμονημένο ἦθος τοῦ ρωμέηκου φιλότιμου, τῆς λεβεντιᾶς, τῆς μετάνοιας;
…μετάνοια καί ἐπανόρθωση γιά την παραμικρή ἰδιοτέλεια βεβήλωσης εἴτε ἀδιαφορίας, γιά τήν παραμικρή ἀντικειμενοποίηση τῶν ἄλλων καί κατάχρηση εἴτε καταφρόνηση, νοοτροπίες καί πρακτικές πού καταντοῦν ὕβρις κατά τοῦ Θεοῦ, ὕβρις καθ᾽ ἡμῶν ὡς ἀνθρωπότητος, ὕβρις κατά τῆς φύσεως ὅλης.
Κι ὅταν λέμε ὕβρις κατά τοῦ Θεοῦ, μιλᾶμε γι᾽ αὐτήν τήν ἑκούσια αὐτοκαταστροφική ἐπιθετικότητα, πού ἀπαρέσκει τό συνεῖναι μέ τόν ἄκτιστο Θεό καί συγχρόνως ἀπαρέσκει τήν ἴδια τήν ἰδιοσυστατική μας κτιστότητα.
Κάτι πού δέν ἀποτιμᾶται μέ κάποιο “μετέωρο βῆμα τοῦ πελαργοῦ”, ἀλλά συνιστᾶ “κόλαση (χειρότερη ἀπό) τοῦ Δάντη”.
Πρίν νά προλάβει αὐτή ἡ ὕβρις νά πανδημιωθεῖ θανατερά καί νά πνίξει τό ἄμεσο μέλλον τῶν παιδιῶν μας, ἐμπρός!
***
Νά ἀρχίσουμε νά ἀναδασώνουμε τήν κατακαμένη μας γῆ καί τήν κατακαημένη μας ἀνθρωπιά.
Γιά νά βροῦν ἐκεῖνα ἀνάσες ζωῆς καί πνοές ἀνθρώπων. Γιά νά ξαναβροῦμε κι ἐμεῖς τό δρόμο μας, αὐτό πού θέλει ὁ Θεός νά εἴμαστε (ὥστε νά εἴμαστε) μέτοχοι τουλάχιστον στήν ἱστορική (τήν τωρινή) διάρκεια τῆς δημιουργίας Του.
Δέν πάει ἄλλο. Καιρός εἶναι νά ρίξουμε μιά ματιά ―μέ ὅλη μας τήν καρδιά― σέ ἁπλές καθημερινές κινήσεις ἀνθρώπων τοῦ Θεοῦ, πού ἔκλαιγαν ὁλονυχτίς κι ἀπέτρεπαν ἤ μετρίαζαν συμφορές, πού ἦταν συμφιλιωμένοι μέ τά ἄγρια ζῶα κι ἔδειχναν τό θεόπλαστο μέτρο μας, πού ἀναδάσωναν ὁλόκληρα νησιά σάν τήν πρίν κατάξερη Πάτμο, πού εἶχαν λύπη καί στοργή γιά τόν κόσμο ὅλο…
Γιατί ἔβλεπαν μέ καθαρό βλέμμα, μέ τό βλέμμα τῆς ἁπλῆς πίστης καί τῆς ἁγνῆς καρδιᾶς, ὅπου δέσποζε μονάχα ὁ Χριστός.
Ὁ Χριστός δαψιλευόμενος καί κοινωνούμενος σέ τόσους ἄλλους, χάρη στή δική τους χαρωπό ἀνθρωπιά καί ἀκεραιωμένη ἀνθρωπινότητα, ταυτισμένη μέ τό μυστήριο τῆς ἐνανθρώπησής Του.
Κανένα μετανεωτερικό ἰδεολόγημα δέν πρόκειται νά “σταυρωθεῖ” γιά μᾶς.
Νά μᾶς “ξανασταυρώσει” ὅλους ναί, καί μέ τό παραπάνω.
Ἀλλά νά “ξανασταυρωθεῖ” ὑπέρ ἡμῶν ποτέ καί κανένας.
Ἀθεεί οἱ ἄνθρωποι μόνο νά σταυρώνουμε ξέρουμε. Εἶναι ἡ ἱστορική μας πιστοποίηση.
Δίχως τό Χριστό, ὅπως ἐμπειρικά τόν ζεῖ καί τόν λατρεύει ἡ ὀρθόδοξη παράδοσή μας, δέν πρόκειται νά γίνουμε οὔτε ἀνθρώπινοι καί ἑπομένως οὔτε φιλάνθρωποι οὔτε φιλόζωοι οὔτε φιλόδενδροι οὔτε φιλόκοσμοι.
***
Καί πῶς θά ξαναβροῦμε τό γονιδίωμα τῆς φιλότιμης ἀνθρωπιᾶς κι ἀνθρωπινότητας;
Μόνο ὅταν ὑπάρξουν σέ κάθε γωνιά τούτης τῆς δύστηνης πατρίδας μας ἄνθρωποι καί ἄνθρωποι συνεκκλησιασμένοι, μέ καταπληγωμένη τήν καρδιά ἀπό πόνο γιά τά κοινά μας βάσανα, νοερά συνεγερμένοι καθημερινά σέ ὀδυνηρή προσευχή δακρύων, σέ ἄγρυπνες θεῖες λειτουργίες, σέ νηστεῖες συντριβῆς ἀντί πολλῶν, σέ κοινή προσευχητική κυοφορία γιά τόν κόσμο μας…
…γιά ἕναν κόσμο πού παθαίνει διαρκῶς ἀποκόλληση ἀπό τή μήτρα τῆς ὑπαρκτικῆς του ζωντάνιας, ἀπό τή θεόκτιστη αὐτοσυνειδησία του, ἀπό τή θεόκτιστη καί θεόσωστη ὑγείωσή του.
Χωρίς νά καταριόμαστε κανέναν, ἀφοῦ ὅλοι γεννοβολοῦμε πάθη κι ἰδιοτέλειες, λοιμώξεις καί πανδημίες φθορᾶς καί ἀποφορᾶς.
Ἀποκλαίοντες τούς πάντες, ὡς ἔσχατοι, μέ ἐκείνη τήν ἄκρα ταπείνωση τοῦ Θεοῦ μας κατενώπιον τῆς συνειδήσεώς μας.
Ἐμφυσώντας στό ἄκαρδο κι ἄψυχο “πτωματικό σῶμα” τῶν χρόνων μας τό πιό σπουδαῖο μάθημα ζωῆς.
Αὐτό πού δίδαξαν μέ τήν ἁγιοφωτισμένη δράση τους καί τήν ἀποφασισμένη τόλμη τῆς θυσίας τους οἱ Ἁγιο - Πατροκοσμάδες μας.
Πηγή: romfea,gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου