Άγιος Καλλίνικος Εδέσσης: «Ο άνθρωπος περιφρονεί το Χριστό και τρέχει πίσω από ασήμαντους και εκμεταλλευτές»

 

 

«Ο άνθρωπος περιφρονεί το Χριστό και τρέχει πίσω από ασήμαντους και εκμεταλλευτές…».

του π. Ηλία Μάκου.

Ο νέος άγιος, που έζησε στις ημέρες μας, ο πράος και γαλήνιος Μητροπολίτης Εδέσσης Καλλίνικος (1919-1984) είχε αφιερώσει ολοκληρωτικά την ψυχή του στο Θεό. Σε μια εγκύκλιό του, του 1976, φαίνεται ξεκάθαρα αυτή η αφιέρωση, η άνευ όρων παράδοση.

Αναφέρει, μεταξύ άλλων:

Ο άνθρωπος στηρίζεται συνήθως στο νου του. Λησμονεί τον Πρώτο Νου. Νομίζει, ότι μόνος του μπορεί να προκόψει, ότι, στηριζόμενος εις τας δυνάμεις του, θα λύση όλα τα προβλήματα, θα εύρη ευτυχίαν. Νομίζει ακόμη, ότι άνθρωποι ισχυροί θα τον οδηγήσουν εις την χαράν. Δεν σκέπτεται, ότι και οι πλέον ισχυροί μαραίνονται λόγω ασθενείας ή ηλικίας ή πίπτουν δια του θανάτου… 

Περιφρονεί ο άνθρωπος το Μέγα Όνομα και τρέχει οπίσω ονομάτων ασημάντων, εκμεταλλευτών και προβληθέντων δια της διαφημίσεως. Ζητοκραυγάζει, ενώ θα έπρεπε να θρηνή… Ανθρωπισμός χωρίς Χριστόν είναι κάτι το ακαθόριστον και συγκεχυμένον και μεταβαλλόμενον κατά τας περιστάσεις… Ζητείτε κατά πρώτον και κύριον λόγον την Βασιλείαν του Θεού και την αρετήν, που θέλει από σας ο Θεός και όλα αυτά τα επίγεια αγαθά θα σας δοθούν μαζί με τα ανεκτίμητα αγαθά της Βασιλείας των Ουρανών…».

Τα εξωτερικά εμπόδια δεν ανέκοψαν την πορεία του αγίου Καλλινίκου προς το Θεό και την αγιότητα.

Ήταν κοντά στο Χριστό και δεν τον απείλησε κανένας κίνδυνος και καμιά ερημιά στην καρδιά του.

Δεν αυτοπεριόρισε την αποστολή του ως Χριστιανού και Επισκόπου μόνο στα πνευματικά, μόνο στη διακονία του λόγου, μόνο στη λατρεία.

Δεν λησμονούσε ποτέ ότι η λατρεία του Θεού, είναι λειψή, αν κλεισθεί σε κάποιους ναούς και δεν γίνει «λειτουργία μετά τη λειτουργία».

Γι’ αυτό είχε μεταβάλλει ολόκληρη την κοινωνική του ζωή σε ευχαριστιακή αναφορά στο Θεό, σε ζωντανή λατρεία.

Η ζωή του αγίου Καλλινίκου, έρχεται να μας ξυπνήσει σήμερα από το θανατηφόρο λήθαργό μας, υπενθυμίζοντας το χρέος μας ως Χριστιανών.

Και να μας θυμίσει ότι ο Χριστός μας κηρύττει με την πράξη Του, πως είναι ανάγκη η ύπαρξή μας να τροφοδοτείται από Αυτόν. Και η πνευματική και η κοινωνική.

Και όπως τίποτε δεν μένει έξω από το ενδιαφέρον του Χριστού, έτσι τίποτε δεν πρέπει να μένει έξω και από το ενδιαφέρον των πιστών Του.

Σε τελευταία ανάλυση από μας εξαρτάται ανα βγαίνοντας από το ναό, συνεχίζει να ζει κοντά στο Χριστό.