– Γέροντα, τι να ζητάμε στην προσευχή μας για όλον τον κόσμο;

 

 

Άγιος Παΐσιος

Γέροντα, στενοχωριέμαι, ὅταν τελειώνη ἡ Ἀκο­λουθία καὶ ἐγὼ ἀπὸ τὴν νύστα δὲν μπόρεσα νὰ προ­σευχηθῶ.

– Γιὰ νὰ διώχνης τὴν νύστα, νὰ σκέφτεσαι κάτι ποὺ νὰ σοῦ κινῆ τὸ πνευματικὸ ἐνδιαφέρον.

– Ὑπάρχει, Γέροντα, μεγαλύτερο ἐνδιαφέρον ἀπὸ τὸν πόνο τοῦ κόσμου;

– Ναί, ἀλλὰ ἂν σκέφτεσαι τὸν πόνο τοῦ κόσμου γενικὰ καὶ ἀόριστα, αὐτὸ δὲν βοηθάει. Νὰ σκέφτεσαι συγκε­κριμένες περιπτώσεις ἀνθρώπων οἱ ὁποῖοι ἔχουν μεγάλη ἀνάγκη, ὥστε νὰ πονᾶς, καὶ ἔτσι νὰ γίνεται καρδιακὴ ἡ προσευχή σου. Πιάσε μία περίπτωση γιὰ τὴν ὁποία πονᾶς περισσότερο καὶ ὕστερα πήγαινε καὶ σὲ ἄλλες περιπτώσεις.

Ἂς ποῦμε, σὲ ἕναν πόλεμο τραυματίζονται πολλοί. Καλὰ εἶναι νὰ μπορῆς νὰ τοὺς νιώσης ὅλους, καὶ χωρὶς νὰ τοὺς βλέπης. Ἀλλά, ἂν δὲν μπορῆς νὰ τοὺς νιώσης χωρὶς νὰ τοὺς βλέπης, πιὸ πολὺ θὰ σὲ βοηθήση, ἂν δῆς ἕναν ποὺ ἔχει κόψει λίγο τὸ δάκτυλό του καὶ πῆς: «Σκέψου αὐτὸς ὁ καημένος νὰ εἶχε σακα­τευθῆ· νὰ εἶχαν κοπῆ τὰ χέρια του ἢ καὶ τὰ πόδια του! Καὶ πόσοι ταλαίπωροι ἄνθρωποι εἶναι μὲ κομμένα χέ­ρια, μὲ κομμένα πόδια!». 

Γιατί, ἄλλο εἶναι νὰ μαθαί­νη κανεὶς ὅτι ἔχει ἐκτροχιασθῆ μιὰ ἁμαξοστοιχία καὶ ἄλλο νὰ βλέπη μπροστά του ἐκτροχιασμένη μιὰ ὁλό­κληρη ἁμαξοστοιχία, καὶ νὰ ἔχη κι ἕνα σωρὸ θύμα­τα. Ὅταν προσεύχεσαι γιὰ ἕνα συγκεκριμένο θέμα τὸ ὁποῖο σὲ πονᾶ, βοηθιέσαι κι ἐσὺ ὁ ἴδιος, βοηθᾶς καὶ τὸν πλησίον σου.

– Γέροντα, ὅταν χτυπᾶ τὸ καμπανάκι τὴν ὥρα τῆς Προσκομιδῆς[1], ἀναφέρω γενικὲς περιπτώσεις, λ.χ. χῆρες, ὀρφανά, ἐγκαταλελειμμένους, καὶ ὄχι ὀνόματα. Εἶναι σωστό;

– Κι ἐγὼ τὸ ἴδιο κάνω. Νὰ εὔχεσαι ὅμως μὲ πόνο. Καὶ ὁ ἱερέας δὲν ἀρκεῖ νὰ βγάζη στὴν Προσκομιδὴ μερίδες καὶ νὰ διαβάζη τὰ ὀνόματα τυπικά, ἀλλὰ πρέπει νὰ πα­ρακαλῆ γιὰ τὸν καθέναν μὲ πόνο· τότε θὰ δῆ θαύματα. Μιὰ φορὰ πῆγαν σὲ ἕναν ἱερέα ἕναν δαιμονισμένο καὶ τὸν παρακάλεσαν νὰ κάνη Θεία Λειτουργία. Ἐκεῖνος, ὅταν ἦταν νὰ τὸν μνημονεύση στὴν Προσκομιδή, πρὶν βγάλη μερίδα γι’ αὐτόν, εἶπε μὲ πολὺ πόνο: «Κύριε, βλέπεις πόσο ὑποφέρει τὸ πλάσμα Σου. Ἀπάλλαξέ το ἀπὸ τὴν ἐπήρεια τοῦ δαίμονος. “Μνήσθητι Κύριε τοῦ δού­λου σου…”». Τότε τὸ δαιμόνιο δὲν μπόρεσε νὰ ἀντέ­ξη καὶ ἔφυγε.

– Εἶναι προτιμότερο, Γέροντα, νὰ εὔχεται κανεὶς γιὰ τὸ ἴδιο θέμα πολλὴ ὥρα ἢ νὰ πηγαίνη ἀπὸ τὸ ἕνα θέμα στὸ ἄλλο, καὶ νὰ μπαίνη μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο στὸν πόνο ὅλου τοῦ κόσμου;

– Γιατί νὰ πιάση μόνον ἕνα θέμα; Νὰ πιάνη πολλὰ θέ­ματα· τὸ ἕνα, τὸ ἄλλο, τὸ ἄλλο, συνέχεια. Καὶ μετὰ νὰ σκέφτεται τὸν γενικὸ πόνο τοῦ κόσμου καὶ νὰ προσεύ­χεται. Αὐτὸ συγκινεῖ τὸν Θεό, γιατὶ ἔχει ἀρχοντιά.

– Γέροντα, τί νὰ ζητᾶμε στὴν προσευχή μας γιὰ ὅλον τὸν κόσμο;

– Νὰ εὐχώμαστε γιὰ ὅλους «καλὸν Παράδεισο». Ὁ Χριστὸς θυσιάστηκε, γιὰ νὰ σωθοῦν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, καὶ αὐτοὶ ποὺ εἶναι κοντά Του καὶ αὐτοὶ ποὺ εἶναι μακριά Του. Νὰ παρακαλοῦμε λοιπὸν νὰ γνωρίσουν ὅλοι τὸν Θεό, γιὰ νὰ Τὸν ἀγαπήσουν, νὰ Τὸν εὐαρεστήσουν καὶ νὰ σωθοῦν· νὰ πᾶνε στὸν Παράδεισο. Κάποιος[2] ἔλεγε: «Θεέ μου, ἐγὼ ἔζησα τὸν Παράδεισο ἀπὸ ‘δῶ ἀπὸ τὴν γῆ. 

Πήγαινέ με ἐμένα στὴν κόλαση καὶ τὸν ἀδελφό μου βάλ’ τον στὸν Παράδεισο». Ἀλλὰ καὶ στὴν κόλαση ἂν πάη ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος, ἀπὸ τὴν μεγάλη του ἀγά­πη, ἡ ὁποία θὰ μεταφερθῆ καὶ στὴν κόλαση, νομίζω ὅτι ἐκεῖνο τὸ μικρὸ κομματάκι τῆς κολάσεως θὰ μεταβληθῆ σὲ Παράδεισο, διότι, ὅπου ὑπάρχει ἀγάπη, ἐκεῖ εἶναι ὁ Χριστός, καὶ ὅπου εἶναι ὁ Χριστός, ἐκεῖ Παράδεισος.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου ΛΟΓΟΙ ΣΤ’ «Περὶ προσευχῆς»

[1] Κατὰ τὴν ἁγιορείτικη παράδοση ὁ ἱερεύς, πρὶν ὁλοκληρώση τὴν Προσκομιδή, χτυπάει καμπανάκι, καὶ οἱ πιστοὶ μνημονεύουν νοερῶς ὀνόματα Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν ζώντων καὶ κεκοιμημέ­νων, ἐνῶ ἐκεῖνος βγάζει γι’ αὐτοὺς μερίδες.

[2] Πρόκειται γιὰ τὸν ἴδιο τὸν Γέροντα Παΐσιο.