Χαμογελούν τα πρόσωπά σας φεύγοντας για το μέτωπο παιδιά της Ελλάδας πρόσω ολοταχῶς μ' εμάς μαζί σας!
Κάθε βουνό κι ένας αχός πολεμικός, κάθε μια πέτρα και βαριά πατημασιά,
πόνος βουβός και ιδρωμένη προσευχή.
Ψυχές αλαφροπάτητες, περιπολούν φτεροκοπώντας, μέσα στη χάρη Του αγκαλιά, φυλάν τα σύνορά μας, σάμπως καλύτερα, να δεις, και από μάς τους ζωντανούς.
Μήπως "ολίγοι" καταντήσαμε, ανάξιοι, μικροί; Ή μήπως φίλοι μου καλοί, "τα φαινόμενα απατούνε" λέτε;
Μήπως κάπου βαθιά, κάπου κρυφά, μια σπίθα τόση δά, όση το πᾶν, παραμονεύει;
"Απ' την πατρίδα τίποτα γλυκύτερο", ο Χρυσορρήμων Ιωάννης είπε. Έλα Χριστέ μου, Παναγιά και κοντινέ Αγαθωνίτη!
Μη λησμονάτε την πατρίδα μας και χώρα μου, -λευκή σαν περιστέρι θαρρετό στο γαλανό του Αιγαίου- πέρα ΄πο κείνην την παντοτινή που έχετε ετοιμάσει!
Προσκυνώ, φιλώ τα πονεμένα μέλη Σας, αγαπώ και χαιρετώ Σας, παιδιά της Πίνδου!
Καλὴν αντάμωση, μαθές, αύριο πρωί στη Λειτουργία!
Πώς τα ευλογημένα χνώτα Σας να νιώσουμε διψάμε, μέσ' απ' το άγιο Δισκοπότηρο!
ἀρχ. Ε. Τ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου