Είναι αμαρτία άλλος να δυσκολεύεται να αγοράση κάτι που του χρειάζεται και άλλος να έχη πράγματα που δεν τα χρησιμοποιεί και να μην τα δίνη σ ̓ αυτόν που τα έχει ανάγκη!
Αυτό για μένα είναι η μεγαλύτερη κόλαση. Στην Κρίση θα μας πη ο Χριστός: «Επείνασα και ουκ εδώκατέ μοι φαγείν» (Ματθ. 25,42).
Να δίνεις τόσο, που να μην σε πειράζει η συνείδηση σου. Χρειάζεται διάκριση. Να μην δίνεις 100 και μετά να στενοχωριέσαι που δεν έδωσες 50. Πολλή προσοχή χρειάζεται, όταν έχει κανείς αγάπη με πολύ ενθουσιασμό.
Καλό είναι να φρενάρει τότε την αγάπη και τον ενθουσιασμό του, για να μην μετανοεί που έδωσε πολλά σε έναν δυστυχισμένο, ενώ έπρεπε λιγότερα και έμεινε με άδεια χέρια ο ίδιος. Σιγά-σιγά θα αποκτήσει πείρα και θα δίνει ανάλογα με την αυταπάρνησή του.
Μερικοί άνθρωποι, ενώ δίνουν 500 ή 1000 δραχμές σε έναν φτωχό, κάνουν Εβραϊκά παζάρια για 5-10 δραχμές στον φτωχό εργάτη που τους δούλεψε. Δεν μπορώ να το καταλάβω. Καλά δίνεις πεντακοσάρικο ή χιλιάρικο σε εκείνον που δεν ξέρεις και σ’ αυτόν που έχεις κοντά σου και σε βοηθάει, τον αφήνεις να πεινά;
Αυτόν πρώτα έχεις υποχρέωση να αγαπήσεις και να βοηθήσεις, Αλλά φαίνεται ότι η ελεημοσύνη αυτών των ανθρώπων γίνεται, για να τους επαινέσουν. Φαρισαϊσμός είναι, όταν κάποιος κάνει καλοσύνη φανερά, για να τον επαινέσουν. Όταν ο άλλος σου ζητάει πράγματα παράλογα, εκεί χρειάζεται διάκριση και ξανά διάκριση (για το πως θα κινηθείς).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου