«Και τι είναι αγάπη;» τον ρώτησα κάποια στιγμή. «Τι είναι έρωτας και τι είναι αγάπη;»
Χαμογέλασε…
«Θέλω να φανταστείς», μου είπε, «ένα πάκο, ένα βουνό από ξύλα και χαρτιά ποτισμένα με βενζίνη… Αν ρίξεις ένα σπίρτο σε όλο αυτό το συνονθύλευμα, θα κάνει έκρηξη και θα σχηματιστεί μια φωτιά πελώρια, δυνατή, ζωηρή, ικανή να κάψει γύρω της τα πάντα.
Τη φωτιά αυτή, ναι, τη χαίρεσαι, αλλά δεν μπορεί να σε ζεστάνει…
Γιατί αν πλησιάσεις πολύ κινδυνεύεις να καείς. Η φωτιά αυτή σε τυφλώνει από το εξαιρετικό της φως. Και αν πας να μαγειρέψεις κάτι, κατά πάσα πιθανότητα, λόγω της μεγάλης της θερμότητας, θα καταλήξεις να το κάψεις.
Επίσης η φωτιά αυτή δεν κρατάει πολύ. Σε λίγη ώρα κάθεται… Χαμηλώνει…
Αυτό είναι ο έρωτας.
Ο έρωτας είναι εντυπωσιακός. Θελκτικός. Όμορφος. Αλλά δε διαρκεί πολύ.
Σε τυφλώνει καμιά φορά. Δε σε συντηρεί εύκολα. Και αν δεν είσαι προσεκτικός, μπορεί και να σε κάψει.
Η καρβουνιά που μένει κάτω, με αυτή, ναι, μπορείς να ζεσταθείς. Μπορείς να την ανακατέψεις. Μπορείς να μαγειρέψεις πάνω της και να τραφείς.
Η καρβουνιά που μένει κάτω, ναι, αυτή είναι η αγάπη…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου