O πόνος ως δρόμος συνάντησης. . .

 

O πόνος είναι στην ουσία ένα βίωμα αυτογνωσίας, εσωτερικής ανακάλυψης και γνωριμίας με το πρόσωπο του Χριστού. Αποκαλύπτεται το πρόσωπο του Χριστού,

όχι ως υπαιτίου του πόνου αλλά ως συνοδοιπόρου μας ως τέλος, διότι στην αγκαλιά του Χριστού θα αναπαυθούν τα πάντα. Ο πόνος στην ουσία σε ξαναβάζει στον σωστό δρόμο και τοποθετεί την πυξίδα πάλι στη σωστή της θέση. 

Όσο αποφεύγεις τον πόνο, τόσο θα μεγαλώνει. Θα σε κυνηγάει αγαπητικά ως δάσκαλος για να σε διδάξει. Όλη μας η ύπαρξη, όλο μας το είναι, όλο το σύνολο της προσωπικότητάς μας είναι πολλά κομμάτια πόνου που αποτελούν ένα ενιαίο σύνολο. Στην ουσία είμαστε οι πληγές μας. Οι πληγές μας θα είναι πάντοτε εκεί ως σφραγίδες και οδοδείκτες. 

Τα λάθη, ο πόνος και οι πληγές ωριμάζουν τον άνθρωπο. Ο πόλεμος πάντα κάνει ένα στρατιώτη καλύτερο. Αν πονέσεις όμως μόνος θα διαλυθείς, μην ρίξεις κανένα φταίξιμο είτε στον Θεό είτε στον εαυτό σου. Βίωσε τον πόνο και άφησε τις κραυγές στην αγκαλιά του Χριστού. Εκεί αρχίζουν και τελειώνουν όλα. Σε αυτό το υπέροχο και ζωντανό πρόσωπο.

«Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς». (Ματθ. 11,28).

(Ελάτε σ’ εμένα όλοι όσοι είστε κουρασμένοι και φορτωμένοι με προβλήματα, κι εγώ θα σας αναπαύσω).

π.Σπυρίδων Σκουτής 

Πηγἠ: euxh .gr