«Να προσεύχεστε στην Μητέρα του Θεού, να την παρακαλάτε με απλότητα».

 

Η ηγούμενη της Ιεράς Σταυροπηγιακής γυναικείας Μονής της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, στα Ιεροσόλυμα, Αικατερίνη (Τσάϊνικοβα), μιλάει για τον ηγούμενο Σάββα (Οσταπένκο), τον μεγαλόσχημο:

– Ο πνευματικός μου πατέρας, ο μεγαλόσχημος ηγούμενος Σάββας (Οσταπένκο), που ασκήτευε προς το τέλος της ζωής του στην Ιερά Μονή των Σπηλαίων του Πσκοβ, πάντα έδινε εντολή στα πνευματικά του παιδιά, κάθε μέρα να διαβάζουν 150 φορές τον ύμνο «Θεοτόκε Παρθένε», και οπωσδήποτε με τροπάρια. Μας έλεγε: «η Μητέρα του Θεού θα μεσολαβεί την Ημέρα της Κρίσεως για όποιον Την τιμά».  

Ο ίδιος έτρεφε μια πύρινη αγάπη προς την Υπεραγία Θεοτόκο, όμοια με του Οσίου Σεραφείμ του Σαρώφ. Σε όλες τις Θεομητορικές γιορτές, τις ημέρες μνήμης των βασικών Της εικόνων, πάντα μας ευλογούσε να μεταλαμβάνουμε.

Θυμάμαι τις νουθεσίες του: «Η Παναγία του Καζάν είναι αυστηρή! Κοιτάξτε! Να μεταλαβαίνετε! Μην πληγώνετε την Μητέρα του Θεού!»

Επίσης, ο πατήρ Σάββας είχε μεγάλη αδυναμία στους Χαιρετισμούς. Αργότερα, μετά τον πατέρα Σάββα, αυτήν την αγάπη για τους Χαιρετισμούς κληρονόμησε το πνευματικό τέκνο του, ο Αρχιμανδρίτης Αντύπας (Μιχάϊλοβ), κάτι για το οποίο τόσο εύγλωττα έγραψε ο Μητροπολίτης, πλέον, Τύχων (Σεβκουνόβ), στο βιβλίο του «Σχεδόν Άγιοι».

Στον πατέρα Σάββα άρεσε πολύ να ψέλνει για να αινεί και να ευχαριστεί τον Κύριο και την Υπεραγία Θεοτόκο.

Μια τέτοια κληρονομική έντονη ευλάβεια στην Υπεραγία Θεοτόκο έμεινε και σε μας, τα τέκνα του. Και εγώ στις αδελφές μου λέω συνέχεια: «Αδελφές! Να ψέλνουμε κατά δύναμιν τους ύμνους στην Μητέρα του Θεού, να λιτανεύουμε την εικόνα της Παναγίας, να διαβάζουμε το «Θεοτόκε Παρθένε, χαίρε!». Τότε, η Ίδια η Μητέρα του Θεού θα μας προστατεύει».

Και εγώ η ίδια έχω αποκτήσει μια πολύ απλή, πολύ οικεία σχέση με την Θεομήτορα. Καμιά φορά πλησιάζεις την εικόνα: «Μητέρα του Θεού, Είσαι τόσο όμορφη!.. – και την κοιτάζεις με θαυμασμό. – Βοήθησέ μας, Σε παρακαλώ!»

Ή: «Μητέρα του Θεού, Σε αγαπάμε τόσο πολύ! Είσαι η Προστάτιδά μας, η Πρεσβεύουσα! Βοήθησέ μας!»

Ή πλησιάζεις την εικόνα και τα λες όλα, όπως στην μητέρα σου, χωρίς να κρύβεις τίποτα: Αυτά και αυτά δεν τα καταφέρνω, τι να κάνω;

«Μητέρα του Θεού, θύμωσα με την τάδε αδελφή… – ομολογείς καμιά φορά. – Πώς να βγω τώρα από όλο αυτό;»

Ή ρωτάς-συμβουλεύεσαι: «Μητέρα του Θεού, θέλω να κάνω αυτό και αυτό. Δεν ξέρω, είναι θέλημα Θεού;» – και σύντομα με κάποιον τρόπο παίρνεις απάντηση.

Είναι, κατά κάποιον τρόπο, ανθρώπινη και χωρίς τυπικότητες επικοινωνία. Είναι ένας διαρκής διάλογος. Και η μαμά μου επικοινωνούσε με αυτόν τον τρόπο και με τον Κύριο και με την Θεοτόκο, λες και ήταν παρόντες. Κάποιες φορές πλησίαζε την εικόνα του Σωτήρος: «Πατέρα! Ένας άνθρωπος ήρθε εδώ σε μένα και ζητάει βοήθεια. Αλλά πώς να τον βοηθήσω; Σε παρακαλώ, βοήθησέ τον Εσύ».

Τόσο οικείες σχέσεις! Αλλά, η Μητέρα του Θεού βοηθάει! Ο Κύριος είναι κοντά, μας ακούει.