«Μου φτάνει αυτό που είμαι…»

 

 

Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος

Μὲ τίποτα δὲν μπορῶ νὰ συμφωνήσω, καλοί μου φίλοι, μὲ αὐτοὺς ποὺ λένε λόγια σὰν αὐτά: «Μοῦ φτάνει αὐτὸ ποὺ εἶμαι. Δὲν μοῦ χρειάζεται τὸ περισσότερο. Καλὸς εἶμαι κι ἔτσι»!

Αὐτὸ δὲν εἶναι ὀλιγάρκεια, εἶναι μετριότητα. Λογαριάζεται ὡς ἡ πλέον ὕπουλη καὶ ἡ πιὸ ἀποκοιμιστικὴ τεμπελιὰ τῆς ψυχῆς! Πρόκειται γιὰ φρόνημα ἀποχαυνωτικὸ καὶ γιὰ τοῦτο τέλεια ἐπικίνδυνο! Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ θωπεύουμε, δικαιολογοῦμε καὶ νομιμοποιοῦμε ἀκόμη καὶ τὶς ὅποιες μας ἀδυναμίες. Σὲ ἀντίθεση μ’ ἐκεῖνον ποὺ ἐνῷ τὶς γνωρίζει δὲν τὶς δικαιολογεῖ, ἀλλ’ ἀγωνίζεται νὰ τὶς διορθώσει καὶ νὰ τὶς ξεπεράσει. Κι ἐνῷ πέφτει, εἶναι κιόλας νικητής!

Εἶπαν πολὺ ὡραἶα: «Ἐκεῖνος ποὺ φοβᾶται ἢ θέλει νὰ ἀποφύγει τὸν ἀνήφορο, δύσκολα θὰ μείνει καὶ στὸ ἴσωμα ποὺ προτίμησε. Τὸ πλέον σίγουρο εἶναι πώς, ἂν ἐπιμείνει, ἀργὰ ἢ γρήγορα, θὰ πάρει τὸν κατήφορο»!

Ὁπότε, καὶ μὲ τὸ νὰ σταματήσει κανεὶς ν’ ἀνεβαίνει, μὲ τὸ νὰ μένει στάσιμος κάπου, μὲ τὸ νὰ πεῖ «ἀρκεῖ ὥς ἐδῶ», τελικὰ δὲν κάνει τίποτ’ ἄλλο παρὰ νὰ ὑποχωρεῖ ἀπ’ τὸ σημεῖο στὸ ὁποῖο βρίσκεται, νὰ ὀπισθοχωρεῖ, κάποτε δὲ ν’ ἀρχίζει κι αὐτὸ ἀκόμη τὸ κατρακύλισμα!

Νὰ γιατί ὁ ἀγώνας, αὐτὸς καὶ μόνον ὁ ἀγώνας, ὁ ἀγώνας πρὸς τὰ πάνω καὶ πρὸς τὸν σκοπό μας, εἶναι νίκη! Καὶ μάλιστα πολὺ μεγάλη!

Ἀγαπᾶμε τὴν τελειότητα, ὄχι τὴν μετριότητα. «Ἐπὶ τὴν τελειότητα φερόμεθα», λέγει ὁ Ἀπόστ. Παῦλος.

Ὁ Ἅγ. Ἰω. Χρυσόστομος θὰ μᾶς τονίσει: «Ἀπὸ τίποτα δὲν ἀχρηστεύεται τόσο ἡ ἀνθρώπινη φύση, ὅσο ἀπ’ τὴν ἄνεση»!

Καὶ νὰ γιατί, κατὰ τὴν ἐξήγηση τοῦ ἰδίου:

«Ὅταν ἀδρανοῦμε, οὔτε κοσμικὰ πράγματα εἶναι δυνατὸν νὰ ἐκτελέσουμε ποτέ, οὔτε βέβαια πνευματικά.

Ὅταν ἀδρανοῦμε οὔτε ἀπ’ τοὺς φίλους μας εἶναι δυνατὸ νὰ λάβουμε ποτὲ κάτι, οὔτε ἀσφαλῶς ἀπ’ τὸν Θεό.

Ὅταν ἀδρανοῦμε οὔτε οἱ πατέρες μᾶς τιμοῦν, οὔτε βέβαια ὁ Θεὸς»

Καὶ στὴ συνέχεια μᾶς φέρνει τὰ ἑξῆς παραδεί­γματα: «Ποιὸς ἵππος εἶναι χρήσιμος, ἐκεῖνος ποὺ κάνει ἀπολαυστικὴ ζωή ἢ ἐκεῖνος ποὺ γυμνάζεται; Ποιὸ πλοῖο εἶναι χρήσιμο, ἐκεῖνο ποὺ πλέει ἢ ἐκεῖνο ποὺ βρίσκεται σὲ ἀδράνεια; Ποιὸ νερὸ εἶναι χρήσιμο, ἐκεῖνο ποὺ τρέχει ἢ τὸ στάσιμο;  Ποιὰ σιδερένια ἐργαλεῖα εἶναι χρήσιμα, ἐκεῖνα ποὺ βρίσκονται σὲ κίνηση ἢ αὐτὰ ποὺ δὲν προσφέρουν ἔργο; Δὲν εἶναι τὰ μὲν πρῶτα λαμπερὰ καὶ μοιάζουν μὲ ἄργυρο, τὰ δὲ ἄλλα γεμίζουν ἀπὸ σκουριὰ καὶ εἶναι παντοῦ ἄχρηστα, καὶ καταφθείρεται ἕνα μέρος τῆς οὐσίας τους;

Κάτι παρόμοιο συμβαίνει καὶ μὲ τὴν ψυχὴ ποὺ μένει ἀδρανής. Ἕνα εἶδος σκουριᾶς ἁπλώνεται ἐπάνω της καὶ ἐξαφανίζει καὶ τὴ λαμπρότητα κι ὅλα τὰ ἄλλα»

Ὅπως καὶ νὰ τὸ κάνουμε ὁ ἀγώνας εἶναι τὸ ἀντίδοτο τῆς χαμοζωῆς, τῆς τρυφηλῆς ζωῆς, τῆς ἁμαρτωλῆς ζωῆς. «Ψηλὰ νὰ χυμᾶ ἡ ψυχή μας καὶ μπρός», ἔγραψε ὁ Γκαῖτε.

Ἂς στοχαστοῦμε, καὶ τοῦτο τὸν λόγο τοῦ Δροσίνη: «Δὲν θέλω τοῦ κισσοῦ τὸ πλάνο ψήλωμα σὲ ξένα ἀναστυλώματα δεμένο. Ἂς εἶμαι ἕνα καλάμι, ἕνα χαμόδενδρο, μὰ ὅσο ἀνεβαίνω, μόνος ν’ ἀνεβαίνω». Γιατί εἶναι κι ἐκεῖνοι ποὺ ἀντιλαμβάνονται ἀλλιῶς τὸν ἀγώνα, τὸ φτάσιμο, τὴν κορυφή. Αὐτὸς ὁ ἀγώνας δὲν εἶναι ποτέ του νίκη, τὸ ἀντίθετο ἀκριβῶς εἶναι…