Μια φορά κι έναν καιρό ένα πουλάκι ξεκουραζόταν πάνω στο κλαδί ενός δέντρου. Απολάμβανε τη θέα αλλά κι την ασφάλεια που του πρόσφερε το κλαδί από τα επικίνδυνα ζώα, ώσπου ξαφνικά άρχισε να φυσάει δυνατά.
Το πουλάκι όμως δεν ανησυχούσε γιατί ακόμη κι αν έσπαγε το κλαδί, είχε τα δύο του φτερά στα οποία μπορούσε πάντα να βασιστεί.
Αυτή η παραβολή συμβολίζει την ιδανική σχέση που πρέπει να έχει ο άνθρωπος με τις ιδιοκτησίες του, τους φιλικούς δεσμούς και την κοινωνική και επαγγελματική του θέση.
Έχει κάθε δικαίωμα να χαίρεται την προσωπική του περιουσία, τις σχέσεις του και να τα χρησιμοποιεί σαν βοηθητικά μέσα και να χαρεί ό,τι έχουν να του προσφέρουν για την προσωπική του εξέλιξη.
Δεν θα πρέπει όμως να φοβάται όταν όλα τα παραπάνω κλονίζονται και κινδυνεύουν να εξαφανιστούν ανά πάσα στιγμή. Γιατί η πραγματική δύναμη του ανθρώπου δεν πρέπει να βασίζεται στα εφήμερα αγαθά αλλά στις δύο εσωτερικές του φτερούγες την ΑΓΑΠΗ και τη ΓΝΩΣΗ. Αυτές πρέπει ν’ αποτελούν την πηγή της ασφάλειας, της χαράς και της ευτυχίας.
Τότε η δυστυχία και ο φόβος θα πάρουν τις σωστές διαστάσεις μέσα μας. Ένα παραμύθι για την κρίση, που μπορούμε να λέμε στα παιδιά μας για να ανακουφίζονται και αυτά κι εμείς!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου