Και εσύ μέν έμα­θες την αμαρ­τία, δεν ξέ­ρεις όμως και την με­τά­νοια του.

 

Κά­θε­σαι και κα­τα­κρί­νεις και κατηγορεις τον αδελ­φό σου 

που αμάρ­τη­σε και κο­λά­ζεις την ψυχή σου...

Και αν αμάρ­τη­σε, πως μπο­ρείς να ξέ­ρεις πόσο αγω­νί­στη­κε και 

πόσο αίμα έστα­ξε, πριν κά­νει το κακό, ώστε να φτά­νει να μοιά­ζει

 η αμαρ­τία του σχε­δόν σαν αρε­τή στα μά­τια του Θεού;

Για­τί ο Θεός βλέ­πει τον κόπο του και την θλί­ψη που δο­κί­μα­σε,

 πριν να κά­νει το κακό και τον ελε­εί και τον συγ­χω­ρεί. 

Και ο μεν Θεός τον ελε­εί, ενώ εσύ τον κα­τα­κρί­νεις και χά­νεις την ψυχή σου;;

Πού ξέ­ρεις ακό­μα και πόσα δά­κρυα έχυ­σε γι' αυτό, ενώ­πιον του Θεού;

Και εσύ μέν έμα­θες την αμαρ­τία, δεν ξέ­ρεις όμως και την με­τά­νοια του.

~ Αββας Δωροθεος~