Η ανθρωπότητα χάνει το φώς της αιώνιας ζωής.

Καταλαβαίνεις ότι τώρα ο κόσμος όχι μόνο «εν τω πονηρώ κείται», αλλά «καταπνίγεται», και οι άνθρωποι παντού παραφρόνησαν.
Χειρότερα δεν θα μπορούσαμε να ζήσουμε ούτε και με το Μωσαϊκό Νόμο.
Παντού υπάρχει πόνος.
Ο αέρας αντηχεί από τους στεναγμούς των καταπιεσμένων.
Εκατομμύρια εκατομμυρίων δυστυχισμένων ανθρώπων αγωνίζονται μήπως μπορούσαν, έστω και για λίγο, να ξεφύγουν τον τρόμο του θανάτου.
Κάθε μέρα πληροφορούμαστε για λιμούς, βία, σφαγές.
Ο εφιάλτης δεν έχει τέλος.
Μερικοί όμως αγωνίζονται να βρουν την έξοδο απ’ το σκοτάδι της πνευματικής τους άγνοιας.
Διψούν για την αλήθεια.
Ο Θεός τόσο αγάπησε τον άνθρωπο, ώστε έδωσε τον εαυτό του στον άνθρωπο χωρίς καμιά επιφύλαξη.
Μπορούμε να πούμε ότι η ανθρωπότητα σαν σύνολο δεν έφτασε ακόμα στο μέτρο του Χριστιανισμού και συνεχίζει μέχρι σήμερα να σύρεται σε μια σχεδόν κτηνώδη ύπαρξη.

Στην άρνηση να δεχθεί το Χριστό ως αιώνιο άνθρωπο και, το σπουδαιότερο, ως αληθινό Θεό και σωτήρα, οιανδήποτε μορφή και αν λάβει αυτή η άρνηση, ή οιανδήποτε και αν είναι η πρόφαση, η ανθρωπότητα χάνει το φώς της αιώνιας ζωής.
«Πάτερ, ούς δέδωκας μοι, θέλω ίνα όπου ειμί εγώ κακείνοι ώσι μετ’ εμού ίνα θεωρώσι την δόξαν την εμήν ήν δέδωκας μοι, ότι ηγάπησας με προ καταβολής κόσμου» (Ιωάν. 17,24).
Δεκάδες χρόνια προσευχόμουν παρόμοια με την προσευχή του Χριστού στον κήπο της Γεθσημανή.
Είναι φοβερός πόνος να προσεύχεσαι με δάκρυα για όλο τον κόσμο και να αισθάνεσαι ότι οι άλλοι δεν ενδιαφέρονται για την σωτηρία τους.
Και γεννιέται τώρα η ερώτηση: Η πνευματική κρίση που γνωρίζει ο κόσμος σήμερα δεν μπορεί να είναι ένα προανάκρουσμα για μια τεράστια αναγέννηση;
Γιατί αυτό που γίνεται στις ψυχές των λίγων, μπορεί να συμβεί σ’ ένα πλήθος ψυχών, μπορεί να μεταβληθεί σε μια πανίσχυρη πλημμύρα.
Η τωρινή κατάστασή μας (στην ιστορία, στο τμήμα της που ανήκει σ’ εμάς), μπορεί και πρέπει να είναι μια περίοδος αφομοιώσεως του όντος σ’ όλες του τις διαστάσεις.
Στο φώς αυτής της ελπίδας ο μεγαλύτερος πόνος μας αποτελεί ένα αποκαλυπτόμενο μεγαλειώδες σκηνικό.
«Ημέρα τη ημέρα ερεύγεται ρήμα, και νύξ νυκτί αναγγέλει γνώσιν» (Ψαλμ. 19,2), αν βέβαια αυτές δαπανούνται σε προσευχή η οποία φτάνει «στα όρια του σύμπαντος».

Αγίου Σωφρονίου τοῦ Ἔσσεξ