Μία πολύ ωραία εποχική Παραβολή μάς παρουσιάζει σήμερα ο Κύριός μας.

Εξήλθε για να σπείρει τον σπόρο του ένας σπορέας. Κάποιοι σπόροι έπεσαν στο δρόμο και πατήθηκαν και τον έφαγαν τα πουλιά. Άλλοι σπόροι έπεσαν πάνω σε πέτρες και ξεράθηκαν γιατί δεν είχε υγρασία. Έπεσαν σπόροι και σε περιοχή με αγκάθια αλλά έπνιξαν τα αγκάθια το σπόρο. 

Τέλος, κάποιος σπόρος έπεσε σε εύφορη γη και έκανε καρπό εκατό φορές περισσότερο από το σπόρο. Στο τέλος αυτής της παραβολής, ο Χριστός τονίζει: «ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω», όποιος έχει αυτιά να ακούει, ας ακούει.

Πολλά νοήματα μάς δίνει και η συγκεκριμένη διήγηση από το Ευαγγέλιο.

Ο σπόρος είναι ο Λόγος του Θεού που πέφτει σε όλους τους ανθρώπους. Ο σπόρος είναι για όλους τους ανθρώπους ο ίδιος. Παρατηρούμε και μία λεπτομέρεια στην συγκεκριμένη παραβολή. Ο Κύριος ούτε όργωσε ούτε ετοίμασε το χωράφι για το σπόρο· μόνο έσπειρε στα χωράφια. Τι σημαίνει αυτό; Ότι η καλλιέργεια του χωραφιού- της ψυχής μας- είναι δική μας ευθύνη και μέλημα, όπως είχε πει και ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος: «ετοιμάσατε την οδό τού Κυρίου, κάμετε ευθείς τους δρόμους του».

Και πώς μπορούμε να ετοιμάσουμε το χωράφι της καρδιάς μας;

Με τη μετάνοια. Να ξεκινήσουμε να αλλάξουμε τρόπο ζωής. Να προσπαθήσουμε να κόψουμε κάποια πάθη και κακίες που μας κρατάνε μακριά από το Θεό· τα αγκάθια της συγκεκριμένης παραβολής. Να προσπαθούμε να λέμε μόνο καλά πράγματα και να μην φτάνουμε στα ψεύδη, στους όρκους και στις κατηγορίες.

Να αφήσουμε την κριτική για το Θεό και να ψάξουμε την αλήθεια. Όμως, αυτό είναι δύσκολο. Ξέρουμε γιατί; Γιατί πρέπει να γίνουμε μαθητές της ταπείνωσης και όχι δάσκαλοι της υπερηφάνειας. Χρειάζεται να σκύψουμε μέσα μας, στην ψυχή μας, και να δούμε ποιοι πραγματικά είμαστε και όχι ποιοι νομίζουμε ότι είμαστε.

Από την άλλη πλευρά, αυτό τον σπόρο, σήμερα, καλούνται οι κληρικοί να σπείρουν ανάμεσα στους ανθρώπους· να γίνουν σπορείς για να καλλιεργήσουν το λόγο του Θεού. Επίσημα, σήμερα, ξεκινάνε οι κατηχητικές δραστηριότητες των Ιερών Ναών με αυτό το Ευαγγέλιο. 

Καλείται ο ιερός κλήρος μαζί με τους συνεργάτες τους, να σπείρουν το Λόγο του Θεού στα παιδιά. Είναι μία δύσκολη διαδικασία, καθώς σε όλες τις ψυχές δεν θα βρει το ίδιο αντίκρισμα. Αλλά, αν και ένα παιδί ακούσει το κάτι διαφορετικό που προσφέρει η Εκκλησία, είναι ένα κέρδος για την Εκκλησία.

Δυστυχώς, στις μέρες μας, είναι πολύ δυσάρεστη η εικόνα στους ιερούς ναούς. Ένα πολύ μεγάλο ποσοστό που εκκλησιάζονται στους ναούς κάθε Κυριακή είναι άτομα άνω των 50 ετών.

Η νεολαία πού είναι;

Δεν έρχεται.

Γιατί;

Γιατί δεν ενδιαφέρεται για κάτι πιο ανώτερο. Ενδιαφέρεται μόνο για τη βραχυχρόνια χαρά. Και για αυτό, ευθύνονται οι μεγάλοι. Ας πάρουμε να εξετάσουμε την εκκλησία.

Όταν ο ιερέας κάνει ένα ξύλινο κήρυγμα με επανάληψη συγκεκριμένων θέσεων και καταστάσεων, είναι κάτι το βαρετό και κουραστικό. Χρειάζεται ο ιερέας να μην μιλάει από χαρτί· αλλά από την καρδιά του. Να δίνει αγάπη και όχι τιμωρία. Να δίνει ελπίδα εκεί που υπάρχει η αβεβαιότητα. Να σκύψει η εκκλησία και να ενστερνιστεί τα προβλήματα των νέων ανθρώπων και, όσο μπορεί, να είναι βοηθός και συμπαραστάτης τους.

Σήμερα, τιμάμε τη μνήμη των Αγίων Πατέρων των συγκροτούντων την Ζ’ Οικουμενική Σύνοδο. Όλοι αυτοί οι Πατέρες έσπειραν το λόγο του Θεού στον αμπελώνα του Κυρίου και, κατά τον Ιερό Χρυσόστομο, αναδείχθηκαν «οἰκονόμους καί διακόνους Αὐτοῦ».

Καταλήγοντας, ας πάρουμε αφορμή από την συγκεκριμένη παραβολή και να καλλιεργήσουμε τη ψυχή μας για να δεχθεί το σπόρο· το λόγο του Θεού. Να διώξουμε από πάνω μας καθετί που εμποδίζει το λόγο του Θεού να αναπτυχθεί και να καρποφορήσει (κακίες, πάθη κλπ.). Η εκκλησία χρειάζεται να επανεξετάσει την αποστολή της. Να σπείρει το λόγο του Θεού στους ανθρώπους. 

Να προσπαθήσει να φέρει ανθρώπους κοντά στην εκκλησία. Να εμπιστευτεί ξανά ο λαός την εκκλησία. Δεν είναι εύκολος αγώνας, αλλά πρέπει να δοθεί. Γιατί μία εκκλησία χωρίς αποστολή, είναι μία εκκλησία χωρίς όραμα που σύντομα χάνεται.

Σωτήριος Θεολόγου