Πρόοδος δίχως πνευματικά αποτελέσματα

 

Οἱ σύγχρονοι ἄνθρωποι ἐντυπωσιάζονται ὑπέρμετρα ἀπὸ τὶς συνεχεῖς ἐφευρέσεις, τὶς καινοτομίες (εἰσαγωγὴ νέων μεθόδων) καὶ τοὺς νεωτερισμούς.

Πιστεύουν ὅτι γρήγορα θὰ κατακτήσουν τὴ σταθερὴ καὶ μόνιμη εὐτυχία στὴ ζωή τους, ἀφοῦ θὰ ἔχουν πολλὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ μὲ λίγο κόπο γιὰ τὴν ἀπόκτησή τους, καὶ σταδιακὰ θὰ ἐκλείψουν τὰ ποικίλα προβλήματα ποὺ καθημερινὰ ἀντιμετωπίζουν. Προφανῶς βλέπουν «ὄνειρα θερινῆς νυκτός».

  Εἶναι πλάνη νὰ θεωροῦμε ὅτι οἱ ἐφευρέσεις θὰ κάνουν καλύτερη τὴ ζωή μας. Συνήθως τὰ νέα ἐπιτεύγματα τῆς ἐπιστήμης συντελοῦν περισσότερο στὴ δυστυχία παρὰ στὴν εὐτυχία. Καὶ αὐτὸ εἶναι φυσικὸ ἐπακόλουθο, ἀφοῦ περιφρονεῖται ἡ πνευματικὴ πρόοδος τοῦ ἀνθρώπου ποὺ προϋποθέτει ἠθικὲς ἀρχές, τὶς ὁποῖες ὅμως οἱ ἐρευνητὲς καὶ οἱ ἐπιστήμονες ἀπορρίπτουν καὶ προσ­παθοῦν νὰ «ἀνεβάσουν» τοὺς ἀνθρώπους μὲ τὰ ὑλικὰ ἀγαθά. 

Ἡ προσπάθειά τους βέβαια ἀποδεικνύεται ἀνεπιτυχής, γιατί οἱ ἄνθρωποι γίνονται χειρότεροι καὶ ἡ ἐγκληματικότητα, οἱ ἀδικίες καὶ ἡ γενικὴ ἀθλιότητα στὴ ζωή τους, εἶναι τὰ κύρια χαρακτηριστικά τους.

  Ἔχουν συνηθίσει οἱ ἄνθρωποι στὶς ἀδιάκοπες μεταβολές. Ὅλα τὰ ἀναθεωροῦν καὶ κάθε παραδοσιακὸ τὸ θεωροῦν ξεπερασμένο. Τὴν παράδοση τὴ θέλουν μόνο γιὰ αἰσθητικοὺς λόγους. Ὄχι γιὰ τρόπο ζωῆς. Οἱ παραδοσιακὲς ἀξίες περιφρονοῦνται, παρόλο ποὺ μερικοὶ τὶς μελετοῦν γιὰ ἱστορικοὺς καὶ λαογραφικοὺς λόγους. Ὄχι ὅμως γιὰ νὰ προσφέρουν στοὺς ἀνθρώπους τὴν ἀνάλογη παιδεία καὶ νὰ βοηθηθοῦν νὰ ἀποκτήσουν ἦθος.

  Ὡστόσο, παρὰ τὴ λυσσαλέα ἄρνηση τῶν «πνευματικῶν» καὶ «σοφῶν» τοῦ κόσμου κάθε παραδοσιακῆς ἀξίας, ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ σέβονται τὶς ἠθικὲς ἀρχὲς καὶ τὶς τηροῦν στὴ ζωή τους. Τὶς θεωροῦν πολύτιμες καὶ μοναδικὲς γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση ὅλων τῶν προβλημάτων τους, ἀλλὰ καὶ ἀλάνθαστη πυξίδα στὸν ἀγῶνα τους γιὰ τὴν ἀρετὴ ἢ ἀκριβέστερα γιὰ τὴν ἐν Χριστῷ πνευματικὴ ζωή. Οἱ παραδοσιακὲς χριστιανικὲς ἀξίες ἔχουν αἰώνια ἰσχὺ καὶ δὲν ἐπιδέχονται παρεμβάσεις καὶ ἐκσυγχρονισμούς. Εἶναι μοναδικές,ἀρκεῖ νὰ τηροῦνται γιὰ νὰ ἀποδίδουν.

  Ὅταν συμβαίνει αὐτό, πάρα πολλὲς ἐφευρέσεις ποὺ χρησιμοποιοῦνται γιὰ τὴν καλυτέρευση τῆς ζωῆς τῶν ἀνθρώπων, εἶναι μάταιες καὶ περιττές. Ἀνοήτως ἐνθουσιάζονται οἱ πολλοί, ἐνῷ βλέπουν ὅτι αἰχμαλωτίζονται πνευματικὰ ἀπ’ αὐτές. Τὸ μεγαλύτερο παράδειγμα εἶναι ἡ ἀνάπτυξη τῆς τεχνολογίας ποὺ δίνει πολλά, ἀλλὰ λίγα εἶναι χρήσιμα. Δυστυχῶς οἱ ἄνθρωπος παίρνουν τὰ πολλά, ποὺ εἶναι ἐπιζήμια καὶ περιφρονοῦν τὰ λίγα ποὺ εἶναι ὠφέλιμα καὶ χρήσιμα! 

Ἐντυπωσιάζονται ἀπὸ τὴν εἰκονικὴ πραγματικότητα καὶ δὲν μποροῦν νὰ παρακολουθήσουν τὴν πραγματικότητα τῆς ζωῆς! Καὶ αὐτὸ εἶναι τραγικὸ γεγονός. Ψάχνουν στὸ διαδίκτυο νὰ βροῦν ἐρεθίσματα καὶ τρόπους, γιὰ νὰ πετύχουν τὴν εὐτυχία, ἡ ὁποία κατάντησε νὰ εἶναι συνώνυμη τῶν σαρκικῶν ἡδονῶν. Μοιάζουν κατὰ ἕνα μεγάλο μέρος στοὺς ἐξαρτημένους ναρκομανεῖς. Δυστυχῶς, αὐτὸ δὲν συμβαίνει μόνο στοὺς νέους. 

Ἔχουμε καὶ μεσήλικες νὰ βρίσκονται στὴν ἴδια μοῖρα. Καὶ διερωτᾶται κάποιος: Πῶς νὰ μιλήσεις σ’ αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους γιὰ ἠθικὴ ζωή, γιὰ ἀρετὲς καὶ βασιλεία τῶν οὐρανῶν; Ποιὰ λόγια καὶ ποιὰ ἐπιχειρήματα μποροῦν νὰ ἀλλάξουν τὴν πορεία αὐτὴ πρὸς τὴν καταστροφή;

  Ὁ ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς ἔλεγε γιὰ τὶς καινοτομίες καὶ τὶς ἐφευρέσεις τῶν ἐπιστημόνων τῆς ἐποχῆς μας: «Ἡ Εὐρώπη ζεῖ στὸ φαῦλο κύκλο τῶν ἐφευρέσεων. Ὅποιος παρουσιασθεῖ μὲ νέα ἐφεύρεση ἀνακηρύσσεται μεγαλοφυΐα. Ὅποιος πάλι περιγράφει τὶς ἐφευρέσεις τῶν ἄλλων, ἀνακηρύσσεται διδάκτωρ ἐπιστημῶν. Οἱ ἐφευρέσεις τῆς Εὐρώπης εἶναι πολυάριθμες, σχεδὸν ἀναρίθμητες, καμιὰ ὅμως ἀπὸ τὶς ἐφευρέσεις δὲν κάνει τὸν ἄνθρωπο καλύτερο, τιμιότερο καὶ περισσότερο φωτισμένο. 

Ἡ Εὐρώπη στὰ τελευταῖα χίλια χρόνια δὲν ἔχει ἐμφανιστεῖ οὔτε μὲ μία καὶ μοναδικὴ ἐφεύρεση στὸν πνευματικὸ καὶ ἠθικὸ τομέα, ἀλλὰ ἀποκλειστικὰ καὶ μόνο στὸν ὑλικὸ τομέα, οἱ ἐφευρέσεις τῆς Εὐρώπης ὁδήγησαν τὴν ἀνθρωπότητα στὸ χεῖλος τῆς καταστροφῆς. Τὴν ὁδήγησαν στὸ ἄνευ προηγουμένου στὴν ἱστορία τοῦ χριστιανισμοῦ πνευματικὸ σκοτάδι καὶ τὴ ζοφώδη φθορά».

  Μακάριοι εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ἄνθρωποι, ποὺ βλέπουν τὰ ἀποτελέσματα τῶν ἐφευρέσεων μὲ ἐπιφύλαξη καὶ διατηροῦν τὴν πνευματική τους ἐγρήγορση. Ἀγωνίζονται γιὰ τὰ πνευματικὰ ἀγαθά, ποὺ ἀνυψώνουν καὶ διαμορφώνουν τὸ ὀρθὸ ἦθος, μὲ τὸ ὁποῖο μποροῦν νὰ ζοῦν θεοφιλῶς, γεμᾶτοι ἐλπίδα καὶ γιὰ τὴν οὐράνια βασιλεία, σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς ἀνθρώπους τοῦ κόσμου, ποὺ μὲ τὴ βοήθεια τῶν ψευδαισθήσεων, τήν ἔχουν λησμονήσει.

τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση