Ότι ποτέ δεν κατάλαβες το πόσο πολύ σ αγάπησα. Ότι ποτέ δεν είδες στο πρόσωπο μου το θαύμα του Θεού, την απάντηση στις δεκάδες αγωνιώδης προσευχές σου, να έρθει κάτι όμορφο κι ευλογημένο στην ζωή σου.
Η κόλαση ποτέ δεν είναι ποινή μα πάντα αυτοεξορία είχε πει ο δάσκαλος Γιανναράς.
Μα αλήθεια τι άλλο κάνουμε καθημερινά απ’ το να καταστρέφουμε τα δώρα που μας στέλνει ο Θεός;
Ξέρω, τι θα πεις. Ότι κι εσύ ήσουν ένα δώρο για μένα. Μα ασφαλώς και ήσουν και είσαι. Πάντα ως δώρο σε έβλεπα στην ζωή μου. Ως φανέρωση του Θεού στα χνάρια του δρόμου μου. Ως ψυχή, κορμί και φιλί, ένα χέρι που σφικτά με το δικό μου πηγαίναν στο θάνατο και την Ανάσταση μαζί.
Όμως ξέρεις κάτι; Μέσα μας ζει μια μεγάλη αρχέγονη πτώση. Ο Αδάμ, η Εύα, το φίδι, όλα είναι μέσα μας μα πιότερο ο χαμένος παράδεισος που τον λαχταράμε από την πρώτη κραυγή της ζωής μας ως χαμένη αγκαλιά. Κάποτε έγινε ένα μεγάλο λάθος στην επιλογή μας. Χάσαμε τον παράδεισο. Ράγισε το θέλω μας. Τραυματίστηκε η κρίση μας. Θόλωσε η ματιά μας.
Λες και κάποιος μας τυφλώνει και κάθε φορά που συναντάμε την ομορφιά την μουτζουρώνουμε και κάθε φορά που ένα χέρι απλώνει ανθρωπιά το δαγκώνουμε και κάθε που μας φωνάζουν «Σ αγαπώωωωωω» τρέχουμε μακριά και τσακιζόμαστε.
Θέλω λέει μια μέρα να σηκωθώ και να πω ένα ευχαριστώ για ότι κέρδισα και έχασα στην ζωή μου. Ακόμη και για την κόλαση που έζησα κι ας ήταν φρικτή, διότι δίχως αυτή δεν θα είχα ποθήσει με τόσο πάθος ότι θυμίζει παράδεισο.
π. Λίβυος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου