Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης

 

… Προσπαθούσε να κάνη πολλές φορές επίτηδες ιδιοτροπίες, για να αποφεύγη τους επαίνους των ανθρώπων.

Παρόλο που έκανε και αυτά, οι άνθρωποι όλης της Επαρχίας, Χριστιανοί και Τούρκοι ακόμη, τον παραδέχονταν για Άγιο.

Ο Δ. Λουκόπουλος στην «Λαϊκή λατρεία των Φαράσων», σελ. 54, αναφέρει το εξής, όπως το διηγείται η Ελισάβετ Κοσκερίδου: «Είχαμε στο χωριό μας ένα παλληκάρι που έγινε δάσκαλος και ύστερα παπάς … Έκανε πάντα αγρυπνίες και προσευχές … Νήστευε πάντα … Άγιος άνθρωπος και η ευχή του μπορούσε να τρυπήση λιθάρι. Αν αρρωστούσε κανείς, στεκόταν εκείνος κοντά του και έκαμε μετάνοιες και παρακλήσεις στον Θεό … Το όνομα του είναι Χατζή Εφεντής».

Ενώ στους άλλους ήταν πολύ φιλάνθρωπος ο Πατήρ, στον εαυτό του ήταν πολύ σκληρός και έκανε αυτός μετάνοιες και νηστείες για τους άλλους, που δεν μπορούσαν, από την πολλή του αγάπη.

Κανόνα στους ανθρώπους σαν Πνευματικός συνήθως δεν έβαζε, παρά μόνον προσπαθούσε να τους φέρη σε συναίσθηση, και από φιλότιμο να ζητήσουν μόνοι τους να κάνουν άσκηση ή ελεημοσύνες ή άλλου είδους καλωσύνες που τους παρακινούσε.

Όταν έβλεπε κανένα παιδάκι δαιμονισμένο ή παράλυτο και καταλάβαινε ότι οι γονείς ήταν αιτία, τότε έδινε κανόνα στους γονείς, για να προσέχουν, αφού θεράπευε πρώτα το παιδί τους.

***

Παρόλο που το κελλί του βρισκόταν μέσα στον κόσμο, κατόρθωνε να ζη και εκτός τους κόσμου. Σ’ αυτό, καθώς και για τα θεία του κατορθώματα, πολύ τον βοηθούσαν οι δύο ημέρες που έμενε έγκλειστος στο κελλί του προσευχόμενος, οι οποίες καρποφορούσαν περισσότερο πνευματικά τότε, διότι αγίαζαν και την εργασία των άλλων ημερών και τρέφουν στην συνέχεια κι εμάς οι θείοι καρποί του Πατρός.

Είχε τυπικό, εκτός από τους άλλους πνευματικούς του αγώνας, την Τετάρτη και την Παρασκευή να μένη έγκλειστος στο κελλί του και να κάνη άσκηση και να προσεύχεται. Αυτές τις δύο ημέρες τον αντικαταστούσε το κατώφλι του κελλιού του. Όταν τύχαινε κανένας άρρωστος από μακριά, ο οποίος δεν ήξερε το τυπικό του αυτό και χτυπούσε την πόρτα του, άνοιγε μεν ο Πατήρ Αρσένιος, αλλά και πάλι δεν μιλούσε. 

Με νοήματα μάθαινε την πάθηση του αρρώστου, εύρισκε την ανάλογη ευχή, την διάβαζε και γινόταν καλά. Άλλοτε δε χτυπούσαν, αλλά δεν άνοιγε· ασφαλώς θα βρισκόταν σε πνευματική θεωρία. Όπως δείχνουν τα πράγματα, αυτές τις ημέρες που έμενε έγκλειστος, δεν τραβούσε μόνον αυτός θείες ουράνιες δυνάμεις, όταν προσευχόταν, αλλά τον τραβούσαν και αυτόν στους ουρανούς Αγγελικές δυνάμεις.

Οι Φαρασιώτες αυτές τις δύο ημέρες δεν τον ενοχλούσαν, παρά πήγαιναν οι άρρωστοι έξω από το κελλί του και έπαιρναν χώμα από το κατώφλι της πόρτας του, άλειφαν το πονεμένο μέρος του σώματος και γίνονταν καλά. Μια Φαρασιώτισσα που είχε αλείψει με χώμα από το κατώφλι του Χατζεφεντή το αγκυλωμένο της χέρι και θεραπεύθηκε, έλεγε τα εξής: «Στην Πατρίδα μας, τι θα πη γιατρός, δεν ξέραμε· στον Χατζεφεντή θα τρέχαμε. Στην Ελλάδα μάθαμε από γιατρούς, αλλ’ αν τα πούμε στους εντόπιους, τους φαίνονται παράξενα».

Το κελλί του Χατζεφεντή μάζευε όλο τον πόνο των πονεμένων ανθρώπων.