Η εξομολόγηση.

  

 

Η εξομολόγηση είναι ένα από τα πιο ιερά μυστήρια της Εκκλησίας, καθώς προσφέρει στον άνθρωπο την ευκαιρία να αποκαταστήσει τη σχέση του με τον Θεό μέσα από την ειλικρινή μετάνοια και εξομολόγηση των αμαρτιών του.
Το μυστήριο αυτό διέπεται από την αρχή της απόλυτης εχεμύθειας, γνωστή ως "σφραγίδα της εξομολόγησης".

Σύμφωνα με την παράδοση και τους κανόνες της Εκκλησίας, ό,τι ειπωθεί κατά τη διάρκεια της εξομολόγησης δεν μπορεί να αποκαλυφθεί ποτέ, ούτε στον ίδιο τον εξομολογούμενο, ούτε σε τρίτους, ούτε ακόμα και στις αρχές, ανεξαρτήτως της φύσης του αμαρτήματος.
Για παράδειγμα, αν κάποιος εξομολογηθεί ακόμα και ένα βαρύ έγκλημα, όπως ένας φόνος, ο ιερέας δεν έχει το δικαίωμα να το αναφέρει σε κανέναν. 

Η εχεμύθεια αυτή προστατεύει τη σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ εξομολογούμενου και πνευματικού και εξασφαλίζει ότι κάθε ψυχή θα βρει καταφύγιο στη χάρη του Θεού χωρίς φόβο. Αυτή η αρχή είναι τόσο θεμελιώδης που, κατά την Εκκλησία, ο ιερέας προτιμά να δεχθεί οποιαδήποτε προσωπική συνέπεια παρά να παραβιάσει τη σφραγίδα της εξομολόγησης.
Ωστόσο, δυστυχώς, ορισμένοι κληρικοί, αντί να δείχνουν κατανόηση και πνευματική καθοδήγηση, προβαίνουν σε κριτική ή κατάκριση προς τους εξομολογούμενους.
Αυτό είναι αντίθετο προς το πνεύμα της εξομολόγησης.
Ο ιερέας δεν είναι κριτής, αλλά πνευματικός γιατρός, που καλείται να βοηθήσει την ψυχή να θεραπευτεί, όχι να την καταδικάσει.

Κάθε άνθρωπος έχει τη δική του συνείδηση και λογοδοτεί προσωπικά στον Θεό.
Εάν κάποιος έχει εξομολογηθεί ειλικρινά και προετοιμαστεί κατάλληλα, ο ιερέας δεν έχει κανένα δικαίωμα να τον κρίνει ή να αμφισβητήσει τη μετάνοιά του.

Η εξομολόγηση είναι μια προσωπική πράξη που απαιτεί εμπιστοσύνη, ταπείνωση και αλήθεια.
Ο ρόλος του ιερέα είναι να σταθεί ως οδηγός και στήριγμα, όχι ως δικαστής.
Το να κατακρίνεται ένας εξομολογούμενος από τον πνευματικό του υπονομεύει την ουσία του μυστηρίου και μπορεί να αποθαρρύνει πολλούς ανθρώπους από το να αναζητήσουν τη συγχώρηση και τη χάρη του Θεού.

Η Εκκλησία διδάσκει ότι μόνο ο Θεός γνωρίζει την καρδιά του ανθρώπου και είναι ο τελικός κριτής.
Γι’ αυτό, η εξομολόγηση δεν είναι μια πράξη φόβου ή ντροπής, αλλά ένα μυστήριο αγάπης, μέσα στο οποίο ο άνθρωπος βρίσκει την ευκαιρία να ξεκινήσει ξανά, ενωμένος με την άπειρη φιλανθρωπία του Θεού.