Επέλεξε το δρόμο της σοφίας και της ευγένειας.

  

 

Σε μια μικρή, ήρεμη πόλη, υπήρχε μια γυναίκα που όλοι την αγαπούσαν.
Η Μαρία ήταν γνωστή για την καλοσύνη και την ευγένεια του λόγου της.
Όλοι την αναζητούσαν όταν ήθελαν παρηγοριά, καθώς τα λόγια της ήταν σαν ιαματικά φάρμακα για ψυχές πληγωμένες.
Ήξερε πώς να λέει τα σωστά πράγματα την κατάλληλη στιγμή, με τέτοιον τρόπο που ακόμα και οι πιο σκληρές καρδιές μαλάκωναν.
Μια μέρα, όμως, στη μέση της αγοράς, μια νεαρή γυναίκα, η Ελένη, άρχισε να φωνάζει και να κατηγορεί τη Μαρία μπροστά σε όλους.
Η Ελένη είχε νιώσει αδικημένη από μια κουβέντα που είχε πει η Μαρία σε μια προηγούμενη συνάντησή τους.
Τα λόγια της ήταν γεμάτα θυμό και απόγνωση, χωρίς σκέψη, χωρίς προσοχή, γεμάτα αβάσιμες κατηγορίες και σκιές αδικίας.
Η Μαρία στάθηκε σιωπηλή για λίγα δευτερόλεπτα, κοιτώντας την Ελένη με ήρεμο βλέμμα.
Η σιωπή ήταν η μεγαλύτερη απάντηση που μπορούσε να δώσει.
Δεν αντιστάθηκε στον θυμό που υψωνόταν γύρω της, αλλά έμεινε εκεί, σαν ηρεμία σε τρικυμία. Έπρεπε να αντιδράσει με σοφία.
Αν τα λόγια της βγουν πικρά, δεν θα κερδίσει τίποτα, παρά μόνο θα προσθέσει φωτιά στη φωτιά.
"Αγαπητή μου Ελένη," είπε τελικά με φωνή γλυκιά και ήρεμη, "ξέρω ότι τα λόγια που σου είπα δεν ήταν αυτά που περίμενες, ίσως ούτε κι εγώ τα είπα με τον καλύτερο τρόπο.
Αλλά θυμήσου, τα λόγια έχουν δύναμη: δύναμη που μπορεί να φέρει ζωές ή να καταστρέψει όνειρα. Είμαι έτοιμη να ακούσω την καρδιά σου και να καταλάβω αν υπάρχει κάτι που σε πλήγωσε. Όμως, και εσύ πρέπει να σκεφτείς τα λόγια σου, γιατί και εκείνα έχουν το δικό τους βάρος."
Η Ελένη σταμάτησε να μιλάει.
Η Μαρία δεν αντιστάθηκε, αλλά ούτε και παρέδωσε τον εαυτό της στη δύναμη του θυμού. Έμεινε ήρεμη και σοφή, όπως ο ήλιος που λούζει τη γη χωρίς να καίει.
Η Μαρία συνέχισε να περπατάει στην αγορά, και όσο προχωρούσε, οι άνθρωποι την ακολουθούσαν με τα μάτια τους, χωρίς να λένε λέξη.

Ο λόγος της Μαρίας ήταν η καλοσύνη και η γαλήνη που έβρισκε στην καρδιά της, η σοφία που κρατούσε σαν φυλακτό και που, χωρίς να το καταλαβαίνουν οι άλλοι, τους άλλαζε όλους.
Το πιο σπουδαίο δώρο που είχε στον κόσμο ήταν η δύναμη να επιλέγει πώς να μιλήσει, πώς να οικοδομήσει και όχι να καταστρέψει.
Είχε κατανοήσει τη δύναμη του λόγου και ήξερε ότι, αν τον χρησιμοποιούσε με σοφία, η ζωή της θα είχε την αξία που της άξιζε.
Η Ελένη, ενώ στέκονταν εκεί με τη γλώσσα κομμένη, σιγά-σιγά κατάλαβε την αλήθεια που κρυβόταν πίσω από τα λόγια της Μαρίας.
Ο θυμός της άρχισε να σβήνει σαν φωτιά που έσβησε με το πρώτο ψυχρό αεράκι.
Καθώς περπατούσε σιωπηλή στον δρόμο, τα λόγια της Μαρίας αντήχησαν στο μυαλό της: "Η γλώσσα σου είναι το πιο ισχυρό εργαλείο που έχεις. Μπορείς να χτίσεις ή να καταστρέψεις με αυτήν. Επέλεξε το δρόμο της σοφίας και της ευγένειας."
Τα λόγια της Μαρίας έμεναν στη σκέψη της Ελένης, και η καρδιά της άρχισε να θεραπεύεται. Είχε μάθει πως η δύναμη δεν κρύβεται στο τι λέμε, αλλά στο πώς το λέμε και πότε το λέμε. Όπως ένα μικρό καράβι που βάζει το πηδάλιο στη σωστή κατεύθυνση, έτσι και τα λόγια μπορούν να μας καθοδηγήσουν στην καλύτερη πορεία της ζωής μας.