Η Πλατυτέρα της Αγίας Σοφίας

  

Πόσα δεν είδαν τα μάτια της…
Από τα ύψη του ιερού θόλου, ατενίζει με βλέμμα αιώνιο, αμετάβλητο, γεμάτο την ειρήνη της Θεοτόκου και τη σιωπηλή γνώση της Ιστορίας.
Η Παναγία η Πλατυτέρα, με τα χέρια ανοιχτά στον αιώνιο εναγκαλισμό της ανθρωπότητας, στέκει πάνω από τον κόσμο σαν αιώνια προστάτις, σαν μια φλόγα που δεν έσβησε ποτέ, ακόμη κι όταν η πνοή της καταστροφής φύσηξε πάνω στην Αγία Σοφία.
Άκουσε τους ψαλμούς των αυτοκρατόρων, που γονάτιζαν μπροστά της με το πορφυρό σάβανο των Βυζαντινών, στέφοντας τις προσευχές τους με δάφνες και χρυσό.
Άκουσε και τα βήματα των ξένων κατακτητών, των Φράγκων, των Λατίνων, όταν η Αγία Τράπεζα μεταμορφώθηκε σε καθολικό βωμό, όταν οι φλόγες των Σταυροφόρων λεηλάτησαν το μεγαλείο της Αυτοκρατορίας.
Είδε τη νύχτα της 29ης Μαΐου 1453, όταν οι ψίθυροι έγιναν κραυγές και η ομορφιά της Κωνσταντινούπολης τυλίχτηκε στη φωτιά και το αίμα.
Ο τελευταίος αυτοκράτορας, όρθιος, με το ξίφος στο χέρι, έπεσε σαν άλλος Λεωνίδας, κι η Πλατυτέρα έμεινε μόνη να δέχεται την προσευχή του λαού που έτρεχε να χωθεί κάτω από τον θόλο της, ζητώντας θαύμα που δεν ήρθε.

Και ύστερα… σιωπή.
Αμίλητη, στεκόταν ενώπιον του μιναρέ, άκουσε το κάλεσμα σε άλλη προσευχή, είδε τα ψηφιδωτά της να καλύπτονται, σαν να έκλεινε τα βλέφαρα της μπροστά στον χρόνο.
Μα δεν χάθηκε.
Η εικόνα της, χαραγμένη στη μνήμη των γενεών, ζει, προσμένοντας την ώρα που το φώς θα την ξαναγγίξει.
Είναι εκεί, αιώνια, στην καρδιά της Αγίας Σοφίας, πάνω από τους αιώνες και τους ανθρώπους.
Γιατί η Πλατυτέρα δεν ανήκει σε μια πόλη, σε ένα έθνος, ούτε καν σε μια εποχή.
Ανήκει στην ίδια την Ιστορία, εκεί που οι ψίθυροι γίνονται προσευχές και οι προσευχές γίνονται αθανασία.