Η Ανάσταση του Λαζάρου: Η προανάκρουση της νίκης κατά του θανάτου

  

Στην αυγή του Θείου Δράματος, προτού ακόμη η οικουμένη βυθιστεί στο πένθος της Μεγάλης Εβδομάδας, υψώνεται, σαν φλόγα ελπίδας μέσα στο σκοτάδι της ανθρώπινης τραγικότητας, το Σάββατο του Λαζάρου.

Δεν πρόκειται για ένα απλό θαύμα∙ είναι μια θεολογική κορύφωση, μια αποκαλυπτική πράξη που αγγίζει την καρδιά του μυστηρίου της ζωής και του θανάτου.

Είναι το σημείο εκείνο όπου η Θεότητα και η Ανθρωπότητα του Χριστού συνυπάρχουν αρμονικά και διακηρύσσουν την οριστική ματαίωση της φθοράς.

Ο Λάζαρος, φίλος αγαπημένος του Χριστού, είχε παραδοθεί στο αναπόφευκτο της ανθρώπινης μοίρας: τον θάνατο.

Τέσσερις ημέρες στον τάφο, με το σώμα του να υπόκειται πλέον στους νόμους της σήψης, και όμως, στο πρόσωπο του εκτυλίσσεται το ανείπωτο: ο λόγος του Θεού διαπερνά το πέπλο του Άδη, και η ζωή επιστρέφει εκεί όπου βασίλευε η νεκρική σιγή.

Με τη φράση «Λάζαρε, δεύρο έξω», ο Χριστός δεν προστάζει μονάχα έναν άνθρωπο να σηκωθεί, αλλά ολόκληρη την ανθρωπότητα να ξυπνήσει από το λήθαργο της απελπισίας.

Η σκηνή στη Βηθανία, με τον Χριστό να δακρύζει μπροστά στον τάφο του φίλου Του, μας φανερώνει μια συγκλονιστική αλήθεια: ο Θεός δεν είναι απλώς υπερούσιος∙ είναι συγκαιρινός μας, είναι βαθιά ανθρώπινος.

Κλαίει με ειλικρίνεια για την οδύνη του κόσμου, για τη φθορά που μαστίζει το πλάσμα Του.

Και μέσα από αυτή τη συμπάσχουσα θλίψη, ανατέλλει η υπόσχεση της νίκης.

Ο Χριστός δεν ήρθε να απαλύνει τον θάνατο, αλλά να τον καταργήσει.

Δεν ήρθε να διατυπώσει φιλοσοφίες για το εφήμερο, αλλά να εισαγάγει το αιώνιο στην ιστορία.

Το Σάββατο του Λαζάρου, λοιπόν, δεν είναι μόνο η ανάμνηση ενός θαύματος∙ είναι το πέρασμα.

Είναι το κατώφλι της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδας, εκεί όπου η χαρμόσυνη προτύπωση της Ανάστασης προμηνύει τη λύτρωση που επίκειται.

Η ανάσταση του Λαζάρου δεν είναι ο επίλογος ενός βίου, αλλά ο πρόλογος του Θείου Πάθους, η πρόγευση της κοσμοσωτήριας Ανάστασης του Κυρίου.

Είναι το ησυχαστήριο δάκρυ πριν την καταιγίδα του Γολγοθά και το φώς πριν το σκότος της Μεγάλης Παρασκευής.

Στην παράδοση του λαού μας, το Σάββατο αυτό τιμάται με ταπεινότητα και προσμονή.

Τα «λαζαράκια», τα μικρά ψωμιά σε σχήμα ανθρώπου, μαρτυρούν πως η πίστη μας δεν περιορίζεται στο υπερβατικό, αλλά εισέρχεται στο σπίτι, στο τραπέζι, στην καθημερινότητα.

Οι παιδικές φωνές που ψάλλουν για τον Λάζαρο δεν είναι απλώς μια συνήθεια∙ είναι η παιδική ψυχή της πίστης που τραγουδά για την ελπίδα.

Ας αναρωτηθούμε: ποιος είναι ο δικός μας «τάφος»;

Ποια αλυσίδα αμαρτίας ή απελπισίας μας κρατά δέσμιους;

Ο λόγος του Χριστού ηχεί αιώνια: «Έξελθε!»

Μια πρόσκληση όχι μόνο για να ζήσουμε, αλλά για να αναστηθούμε ήδη από τούτη τη ζωή.

Γιατί η Ανάσταση δεν είναι γεγονός του παρελθόντος ή απλώς προσδοκία του μέλλοντος: είναι βίωμα παρόντος, είναι σχέση, είναι απάντηση στην υπαρξιακή κραυγή του ανθρώπου: «Θέλω να ζω αληθινά!»

Η Ανάσταση του Λαζάρου, τελικά, μας υπενθυμίζει ότι το τέλος δεν είναι θάνατος, αλλά πρόσκληση. Πρόσκληση σε μια νέα ζωή, σε μια σχέση με τον Ζώντα Θεό.

 Και μέσα σε αυτή την πρόσκληση, ανακαλύπτουμε το βαθύτερο νόημα της πίστης: πως ακόμη και μέσα στον θάνατο, η Ζωή μπορεί να ανθίσει.