Η φτώχεια, όταν επιλέγεται ως στάση ζωής,

  

 

Η φτώχεια, στην πιο αγνή της έννοια, δεν είναι απλώς η έλλειψη υλικών αγαθών.
Είναι η κατάσταση εκείνη της ψυχής που έχει απογυμνωθεί από τον φόβο της απώλειας και έχει αφεθεί στην απόλυτη ελευθερία της δοτικότητας.
Είναι η εσωτερική γαλήνη που μετατρέπει τον εχθρό σε φίλο, γιατί εκεί που δεν υπάρχει τίποτα να υπερασπιστεί κανείς, δεν υπάρχουν και σύνορα.
Η ανάγκη για προστασία γεννιέται από την αίσθηση της ιδιοκτησίας.
Ο ξένος γίνεται απειλή όταν νιώθουμε πως έχουμε κάτι να διαφυλάξουμε.
Όμως, όταν κάποιος φτάσει σε εκείνο το σημείο όπου λέει: «Το σπίτι μου είναι το σπίτι σου, η χαρά μου είναι η χαρά σου, η λύπη μου είναι η λύπη σου», τότε η καρδιά του είναι ανοιχτή σαν ένας δρόμος δίχως σύνορα.
Εκεί, η φιλοξενία δεν είναι μία πράξη γενναιοδωρίας, αλλά μια φυσική κατάσταση ύπαρξης.
Η αληθινή φτώχεια δεν είναι στέρηση, αλλά προσφορά.
Είναι η αποδοχή ότι δεν κατέχουμε τίποτα, γιατί ό,τι έχουμε υπάρχει για να δοθεί.
Σε έναν κόσμο που συχνά ορίζει την αξία μας από αυτά που κατέχουμε, αυτή η στάση είναι επαναστατική.

Γίνεται μια πράξη αντίστασης απέναντι στη μοναξιά της ιδιοκτησίας, μια πρόσκληση για την επανένωση της ανθρωπότητας σε έναν αέναο κύκλο αλληλεγγύης.
Όταν δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε, τότε έχουμε τα πάντα να δώσουμε.
Και σε αυτό το δόσιμο, στο γκρέμισμα των τειχών που χωρίζουν τον «εαυτό» από τον «άλλο», βρίσκουμε το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής. Γιατί η φτώχεια, όταν επιλέγεται ως στάση ζωής, δεν είναι απώλεια, αλλά η μεγαλύτερη ελευθερία που μπορεί να γνωρίσει ο άνθρωπος.