Ο αρχηγός της σωτηρίας μας διά παθημάτων τελειωθείς

 

ΟΠΟΙΟΣ κατοπτεύει μόνο ἐνιστορικά τήν θρησκευτικότητα, προπαντός σήμερα, στήν ἐποχή τῶν διαφημισμένων “ἀνοιχτῶν τεχνητο-απείρων ὁριζόντων”, κατανέμει θρησκειακά τούς ἀνθρώπους σέ μιά κάθετα ἀντιθετική κατάσταση μεταξύ τῆς παρωχημένης (ἀγνοημένης ἤ λησμονημένης) πίστης καί ὑπερέξυπνης (καρκινικῆς ἤ πολυκέφαλης) ἀπιστίας.

Μετά ἀπό ὠσμώσεις συνεπιβίωσης μεταξύ καταιγισμοῦ κοινωνιστικῶν συστημάτων καί παροπλισμοῦ τῆς θρησκειακῆς παρρησίας, μέ μιάν κατ᾽ ἀνάγκην ἑκατέρωθεν τυπική ἀνοχή, ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος μέ ὑπαρκτική ἄνοια ἀμνημονεῖ γιά τήν “σταύρωση-ἀπολύτρωση”, “θάνατο-ζωοποίηση”, “ἀνάσταση-σωτηρία” ἐν Χριστῷ. Τίς ἀντιπαρέρχεται ἀκόμη καί ὡς ἐνδεχόμενη θρησκευτική δοκιμή.

Ὁ σημερινός κόσμος δέν καταδιώκει τόν Χριστό, ἀλλά δαιμονοποιεῖται στήν ἄρνηση τῆς πανταχοῦ παρουσίας Του. Ἐθίζεται νά Τόν ἀγνοεῖ ἤ νά Τόν λησμονεῖ, ἄν κάποτε κάπου εἶχε μάθει σπαράγματα λαογραφικῆς χριστιανικῆς πίστης.

Σ᾽ αὐτόν τό χῶρο συνεπιβιώνει ἡ σημερινή νέα γενιά, τό παρόν-μέλλον καί τό μετα-μέλλον μας. Ὁ σημερινός νέος σπανιότατα “εἰσπράττει” κάποια ὑποτυπωδέστατα θρησκευτικά βιώματα χριστιανικοῦ λυρισμοῦ ἀπό τά ἐλάχιστα ἀφιερώματα τῶν ἱστοτόπων καί τῶν εἰδήσεων, κυρίως δέ ἀπό κάποιαν ἀσυνείδητη ἐνσυναίσθηση τῆς ἐκκλησιαστικῆς εὐλάβειας κυρίως τῶν παππούδων καί τῶν γιαγιάδων ἤ καί τῆς θρησκευτικῆς λαογραφίας τῶν ἡμερῶν (Νυμφίος-σταύρωση-ἀποκαθήλωση-ἐπιτάφιος-ἀναστάσιμος συναγερμός).

Σέ ἕνα κοινωνικό καμβά (ἤ μᾶλλον “κουβά ἀπορρίψεων”), πού ἰσοπεδώνει συνειδήσεις καί συνειδήσεις, δημιουργώντας μιά πλαδαρή καί ὠμή κοσμική ὁμογενοποίηση, ποιός νά ἐννοήσει μέ τήν “μέσα καρδιά” ἤ νά βιώσει τήν “διαλεκτική” τῶν ὕμνων τῆς Μεγ. Ἑβδομάδος!

***

«ΕΣΤΑΥΡΩΘΗΣ δι᾽ ἐμέ, ἵνα ἐμοί πηγάσῃς τήν ἄφεσιν· ἐκεντήθης τήν πλευράν, ἵνα κρουνούς ζωῆς ἀναβλύσῃς μοι· τοῖς ἥλοις προσήλωσαι, ἵνα ἐγώ, τῷ βάθει τῶν παθημάτων σου τό ὕψος τοῦ κράτους σου πιστούμενος, κράζω σοι, ζωοδότα Χριστέ· δόξα τῷ σταυρῷ σου, Σῶτερ, καί τῷ πάθει σου» (τροπάρια Μακαρισμῶν, ὄρθρου Μεγ. Παρασκευῆς).

«Δέχθηκες καί σέ σταύρωσαν γιά μένα, κι ἔτσι πήγασες σέ μένα τήν ἄφεση·
σοῦ τρύπησαν τήν πλευρά, κι ἔτσι ἀνέβλυσες σέ μένα κρουνούς ζωῆς·
σέ κάρφωσαν μέ τά καρφιά, κι ἀπό τό βάθος τῶν [ἐθελόδεκτων] παθημάτων σου βεβαιώθηκα γιά τό θεϊκό ὕψος τῆς παντοκρατορίας σου·
ὁπότε κραυγάζω σέ σένα, Χριστέ, πού [ἔτσι μᾶς] χαρίζεις τήν [ἀθάνατη θεϊκή] ζωή·
δοξασμένα νά εἶναι, Σωτήρα, ἡ σταύρωσή σου καί τά παθήματά σου».

***

ΤΙ ΕΝΣΗΜΑΙΝΟΥΝ οἱ ἔσχατες πρωτοβουλίες τοῦ παντευργέτου Χριστοῦ, πού ἐδῶ περιγράφονται “διαλογικά” πρός τίς εὐεργετούμενες δοχές τοῦ συλλογικοῦ ἀνθρώπου;

Εἶναι ἡ διαλεκτική τῆς σταυρωμένης ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἀγαπωμένων Του, τῆς πανανθρωπότητος.

Εἶναι ἡ διαλεκτική τῆς σταυρωμένης καί ταπεινωμένης ὑπομονῆς (μακροθυμίας) Του ἀκόμη καί ἀπέναντι στόν μέχρι τέλους ἀπορριπτικό “ἐξ εὐωνύμων ληστή”, πού ἐπέμεινε νά αὐτοεξαιρεθεῖ ἀπό τήν ἀνοικτή “εὐκαιρία” τῆς θεοκοινωνίας, ἀπό τό σκανδαλῶδες ἐκεῖνο τῆς ἄμεσης θείας σωτηρίας τοῦ δίκαιου ληστῆ.

Ἡ λατρεία, ἡ δοξολογία, ἡ εὐχαριστιακή ἀναφορά τῆς ὅλης ζωῆς γεννιέται ἀπό μιάν ἀσυγκράτητη βίωση τῶν ζωοποιῶν καί θεουργικῶν εὐεργεσιῶν τῆς ἐθελοθυσίας καί αὐτοθυσίας τοῦ ἐνανθρωπισμένου Θεοῦ.

Ἐκείνου πού εἴτε στήν Παλαιά Διαθήκη εἴτε στήν Καινή Διαθήκη αὐτοπαρουσιάζεται ὡς τό Α καί τό Ω, πού τό ἐνεικονίζουμε στό φωτοστέφανό Του.

Τό φωτοστέφανο δέν εἶναι μιά τεχνική “ἰδιοτροπία” τῆς ἁγιογραφίας. Εἶναι ἡ θεανθρώπινη ἀκτινοβολία τῆς θεότητάς Του, τοῦ φωτός Του, τῆς οὐσιοποιοῦ, σοφοποιοῦ καί θεοποιοῦ ἐνέργειάς Του, πού συνέστησε τόν κόσμο, λογοποιεῖ ἀγγέλους καί ἀνθρώπους, θεοποιεῖ τούς ἁγίους.

“Ἐγώ εἶμαι ὁ πρῶτος καί ὁ ἔσχατος” (Ἠσ. 44:6). “Ἐγώ εἶμαι ὁ πρῶτος καί ὁ ἔσχατος. Ἐγώ εἶμαι ὁ ζωντανός· μέ θανάτωσαν, μά νά πού τώρα ζῶ γιά πάντα καί ἐξουσιάζω τό θάνατο καί τό βασίλειό του” (Ἀποκ. 1:17-18).

***

ΟΛΗ Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ καί ὅλη ἡ μακρά ἐκκλησιαστική Ἁγία Παράδοση εἶναι ἕνας διάλογος ἀληθινός μεταξύ τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καί τῶν ἀληθινῶν ἀνθρώπων, πού γι᾽ αὐτό ἀκριβῶς “ἀληθεύουν”, διότι διαλέγονται-προσεύχονται-ζοῦν μέ τόν “ἀληθινόν” (πρβλ. Α΄ Ἰω. 5:20, «οἴδαμεν δὲ ὅτι ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἥκει καὶ δέδωκεν ἡμῖν διάνοιαν ἵνα γινώσκωμεν τὸν ἀληθινόν· καί ἐσμεν ἐν τῷ ἀληθινῷ, ἐν τῷ υἱῷ αὐτοῦ Ἰησοῦ Χριστῷ. οὗτός ἐστιν ὁ ἀληθινὸς Θεὸς καὶ ζωὴ αἰώνιος»).

«“Ὁ πανταχοῦ παρών καί τά πάντα πληρῶν” στέκεται πάντοτε κοντά μας. Μᾶς ἀγαπᾶ πνευματικά παρά τήν ἀναίσθητη συμπεριφορά μας. Μᾶς καλεῖ, εἶναι πάντοτε ἕτοιμος νά ἀπαντήσει στήν κραυγή μας γιά βοήθεια, καί νά ὁδηγήσει τά διστακτικά καί ἀβέβαια βήματά μας μέσα ἀπ᾽ ὅλα τά ἐμπόδια πού βρίσκονται στό δρόμο μας. Μᾶς σέβεται ὡς ἴσους του. Τό ὕψιστο ἰδανικό του εἶναι νά μᾶς δεῖ στήν αἰωνιότητα, ἀληθινά ὡς ἴσους του, φίλους του καί ἀδελφούς του, καί γυιούς τοῦ Πατέρα. Ἀγωνίζεται γι᾽ αὐτό, τό ἐπιθυμεῖ διακαῶς. Αὐτός εἶναι ὁ Χριστός μας, πού ὡς ἄνθρωπος κάθισε στά δεξιά τοῦ Πατέρα» (ἀρχιμ. [ἁγίου] Σωφρονίου, “Ἡ ζωή Του ζωή μου”, 1983, σ. 42).

Ὁ σαρκωμένος Θεός ἦταν ἐπί γῆς ἰσοβίως στό πειρασμικό στόχαστρο τοῦ ἀντιδίκου τῆς σωτηρίας μας, πού μέχρι τήν ὕστατη ὥρα τῆς σταύρωσης προκαλοῦσε τήν θεοπρεπή Του θεανδρική ἀγάπη νά ἀπορρίψει τήν ἐκπτωτική ἀνθρωπότητα τῆς θεοάρνησης καί ἐθελοκακίας (ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, “Λόγος ἀσκητικός”, 11-13).

Ὁ Θεάνθρωπος ἔγινε “ἡ ζύμη” πού ζύμωσε ὅλο τό φύραμα (πρόσλημμα) τοῦ παλαιοῦ Ἀδάμ, τό ζύμωσε μέ τό δικό Του αἷμα καί ὕδωρ, τό ζύμωσε μέ ἐκεῖνον τόν σταυρικό Του ἐθελοθάνατο καί παρήγαγε “τόν ὄντως ἐπιούσιον ἄρτον” τοῦ νέου Ἀδάμ, τό “Χριστός ἀνέστη”, τό καί θεανθρώπινο δῶρο τῆς καθολικῆς συνανάστασης.

***

«ΣΩΤΕΡ ΜΟΥ, τό ζῶν τε καί ἄθυτον ἱερεῖον, ὡς Θεός σεαυτόν ἑκουσίως προσαγαγών τῷ Πατρί, συνανέστησας παγγενῆ τόν Ἀδάμ, ἀναστάς ἐκ τοῦ τάφου» (ἅγ. Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ, ς΄ ὠδή τοῦ Πάσχα).
«Σωτήρα μου [Σωτήρα μας], ἐσύ εἶσαι τό ὁλοζώντανο καί ἄφθαρτο θύμα/θυσίασμα
[πού πέθανες αὐτεξούσια καί ὅμως ζεῖς]·
εἶσαι ὁ Θεός πού προσέφερες τόν ἑαυτό σου μόνος σου προσφορά στόν Πατέρα
[δίχως νά σέ ἐξαναγκάσει κανείς καί τίποτε, ἀλλά γιά νά γίνεις καί νά παραμένεις ὁ δρόμος καί ὁ τρόπος τῆς ὁλοπροσφορᾶς μας στόν Θεό]·
κι ἐσύ, μέ τήν ἀνάστασή σου ἀπό τόν τάφο,
ἔγινες [τό προνόμιο καί ἡ δικαίωση, ἡ ἀφετηρία καί ἡ αἰτία, τό χάρισμα καί ὁ τρόπος, ὁ δρόμος]
καί ἡ χαρισμένη συνέχεια τῆς ἀνάστασης γιά ὅλη τήν ἀνθρωπότητα».

Ἔχουμε μπροστά μας μιά ἄμεση σχέση δύο ὑποκειμένων, τοῦ συλλογικοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ Θεανθρώπου. Μιά τέτοια ὑμνογραφική ἐκτύπωση τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Οἰκονομίας. Ἀπό τήν μιά ὁ σωζόμενος συλλογικός λατρευτής κι ἀπό τήν ἄλλη ὁ Σωτήρας, πού συναντῶνται σ᾽ αὐτό τό μυστήριο τῆς σωτηρίας παγγενοῦς τῆς ἀνθρωπότητος.

Ὅπως σέ ὅλα τά τροπάρια, ἔχουμε ἕνα “διάλογο σωτηρίας” μεταξύ ὅσων παθημάτων ἀναδέχθηκε γιά μᾶς ὁ σαρκωμένος Θεός καί ὅσων σωτηρίων συνεπειῶν ἀναδεχόμαστε ἐμεῖς μέ μιά σχέση κοινωνίας μαζί Του, πού λέγεται καί εἶναι ἡ «ἐκκλησία [σύναξη πιστῶν] Θεοῦ ζῶντος» (Α΄ Τιμ. 3:15). Εἶναι ἡ ἀνοικτή μέχρι τά ἔσχατα καί πέραν τῶν ἐσχάτων σιγουριά καί διακήρυξη (ἐμπειρία καί διδαχή-πίστη) τῆς Ἰωάννειας θεολογίας ὅτι ὁ Κύριος σταυρωνόταν «ἵνα καὶ τὰ τέκνα τοῦ Θεοῦ τὰ διεσκορπισμένα συναγάγῃ εἰς ἕν» (Ἰω. 11:52).

Ἡ διαλεκτική ὅλων τῶν τροπαρίων τῆς Ἐκκλησίας οὐσιαστικά εἶναι μέρος στόν ἐγκαινιασμένο ἀπό τόν Θεό “διάλογο σωτηρίας”, στό “διάλογο ἰσοτιμίας” (υἱοθεσίας) μέ τόν ζῶντα Θεό.

Ἀπό τήν μιά ἡ “ἐκκλησία” (ἡ ἀνθρωπότητα τῆς ἀποδοχῆς) κι ἀπό τήν ἄλλη ὁ “ζῶν Θεός”, ὁ “ἀληθινός” (ὁ ἀγαπῶν Θεός τῆς ἀπερινόητης συγκατάβασης). Σέ μιά “ἰσοτιμία” ἀχωρήτου χωρητότητος. Ἐμεῖς οἱ προσωρινοί καί καταληπτοί. Κι Ἐκεῖνος ὁ ἀΐδιος καί ἀκατάληπτος πού σαρκώθηκε καί σταυρώθηκε καί ἀναστήθηκε καί μᾶς ἀποκάλυψε τόν ΠΑΤΕΡΑ (τό χάρισμα τῆς υἱοθεσίας μας ἀπό τόν συναΐδια δικό Του Πατέρα).

Μιά ἐκκλησία μέ τόν ζῶντα Θεό, μιά σύναξη πού ταυτοποιεῖται μέ τήν ὁλοτελή λατρεία στόν ζῶντα Θεό καί τήν ἀληθινή παρουσία τοῦ ζῶντος Θεοῦ.

***

ΜΑΛΙΣΤΑ, ὅλη αὐτή ἡ διαδικασία τῆς χριστολογικῆς σταυρικῆς σωτηρίας τοῦ κόσμου, πού εἰκονίζεται στήν θέαση τοῦ φωτοστέφανου μέ τόν περιεχόμενο σταυρό γύρω ἀπό τήν ἐνανθρωπισμένη μορφή τοῦ Θεοῦ, ἡ μέθεξη τοῦ ἀποκαλυμμένου θεϊκοῦ μυστηρίου τοῦ Χριστοῦ ὡς Φωτός πού εἶναι ἡ Ζωή, ἡ θεανθρώπινα μεταδιδόμενη ζωή καί θεουργικά ζωοποιοῦσα τούς ἀνθρώπους, δέν προέκυψε ἀπό μιά τυχαία συγκυρία τῆς κακίας τῶν Ἑβραίων ἐκείνων στίς καρδιές τῶν ὁποίων “εἰσῆλθεν ὁ ἀντίδικος τῆς σωτήριας” (ὅπως καί στοῦ Ἰούδα). Δέν ἦταν ὁ ἔσχατος πειρασμός τοῦ ἀρχεκάκου πρός τήν ἐθελοταπείνωση τοῦ Χριστοῦ.

Ἦταν τό προαιώνιο ἄχρονο σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιά τήν σωτηρία μας. Πῶς τό λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος; «Ἔπρεπε γὰρ αὐτῷ, δι᾿ ὃν τὰ πάντα καὶ δι᾿ οὗ τὰ πάντα, πολλοὺς υἱοὺς εἰς δόξαν ἀγαγόντα, τὸν ἀρχηγὸν τῆς σωτηρίας αὐτῶν διὰ παθημάτων τελειῶσαι» (Ἑβρ. 2:10). Ὁ Παῦλος τολμᾶ νά “εἰσέλθει” θεολογικά σέ μιά καίρια σωτηριολογική διάσταση τοῦ χριστολογικοῦ μυστηρίου, χωρίς νά τό ἐξαντλεῖ, ἀλλά μᾶλλον προσεγγίζοντας ἀνθρωπολογικά τό μυστήριο “τῆς ἄκρας ταπείνωσης”. Γιά νά προσκυνήσει ὁμολογιακά τήν ὑπέρ ἡμῶν ταπείνωση καί ὑπακοή καί ὑπομονή Του. Γιά νά ἐξαγάγει συμπεράσματα ἐκκλησιολογικῆς διδαχῆς.

Ὁ Σταυρός (ἡ σταύρωση δηλαδή) εἶναι ἡ εὐδοκία τοῦ Πατρός, ὁ δοξασμός τῆς ἔσχατης ὑπακοῆς τοῦ σαρκωμένου Υἱοῦ, στήν ὁποία ἐπαναπαύεται καί ἀγαλλιᾶται τό Ἅγιο Πνεῦμα. Ἔτσι ἐνορᾶ τό γεγονός καί τό μυστήριο τοῦ Σταυροῦ (τῆς σταυρώσεως) ἡ θεουργημένη (θεοπτική) θεολογία τῶν Πατέρων.

Ὁ Θεός Πατήρ [ὅλη ἡ Ἁγία Τριάς] τό θέλησε καί τό ὅρισε νά ὁλοκληρωθεῖ ἡ σωτηρία μέ τά σωτήρια Πάθη τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Υἱοῦ. Αὐτός εἶναι τό Α (“δι᾽ οὗ τά πάντα”, ἡ δημιουργική σύσταση, ἡ χαρισμένη λογικότητα καί τό νόημα ὅλης τῆς δημιουργίας). Αὐτός εἶναι τό Ω (“δι᾽ ὅν τά πάντα” ὁ σκοπός καί ἡ ἀνακεφαλαίωση, ἡ ἐσχατολογία ὅλης τῆς δημιουργίας).

Καί σέ μᾶς φανέρωσε τοῦτο τό μυστήριο, ἀνάγοντάς μας “εἰς δόξαν”, στή μέθεξη τῆς θεώσεως, ἀνάγοντάς μας στήν υἱοθεσία ἀπό τόν Πατέρα. Ταυτισμένος μέ ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα, ἀναδεχόμενος ὁλοτελῶς τήν δοσμένη σέ μᾶς ἀπό τόν Ἴδιο ἀνθρώπινη φυσικότητα καί ταυτότητα. Ἔτσι, ὥστε νά μᾶς μεταδώσει τήν θεουργία διά τῆς ἐνανθρώπησής Του, τήν θεουργία διά τῆς σταυρωμένης ὑπακοῆς Του, τήν θεουργία ἐκπλήρωσης τοῦ ἑνός ἐνδοθεϊκά θελήματος, τήν θεουργία τῆς συντελεσμένης σ᾽ Αὐτόν ἀνάστασής μας, τῆς καί ἐσχατολογικῆς μας κοινῆς ἀνάστασης.

***

ΚΑΙ ΠΩΣ;

Ποιό ἦταν τό κορυφαῖο αὐτῆς τῆς σωτήριας δραστικότητάς Του, ἄν μποροῦμε νά μιλᾶμε γιά μία κορυφαία πράξη στήν θεία οἰκονομία καί γιά ἄλλες ὑποκορυφαῖες (καθώς ὅλα ὑπῆρξαν καί εἶναι κορυφαῖα καί ἀλληλένδετα).

Ὁ ἀρχηγός τῆς σωτηρίας μας, ἐνανθρωπισμένος καί ἐρχόμενος στά δικά μας δημιουργημένα ἐσώτερα, τελειώθηκε (δηλ. ὁλοκλήρωσε τήν ἐνανθρώπινη θεανδρική παρουσία Του) “διά παθημάτων”. Ἀπορριμμένος καί στιγματισμένος, καταδικασμένος καί μαστιγωμένος, χλευασμένος καί ἐπικατάρατος (πρβλ. Γαλ. 3:13), βασανισμένος καί σταυρωμένος, θανατούμενος, προκαλούμενος καί ἐκπειραζόμενος μέχρι τήν ὕστατη στιγμή, ἀλλ᾽ ὅμως πρῶτος αὐτός “ὑπομείνας εἰς τέλος”, “ὑπολιμπάνων ἡμῖν ὑπογραμμόν”. Καί μάλιστα ὡς ἐξαρχῆς φορέας καθ᾽ ἑαυτόν, ἐκφραστής καί ἑρμηνευτής μέχρι τήν ἔσχατη πράξη τῆς ἀνεξιχνίαστης θείας βουλῆς πού Τόν ἤθελε ἐθελοντή ὑπήκοο μέχρι θανάτου σταυρικοῦ. Φορέας καθ᾽ ἑαυτόν, πού μᾶς ἀναδέχθηκε, γιά νά μᾶς καταστήσει καί ἐμᾶς φορεῖς αὐτῆς τῆς θεανδρικῆς ὑπακοῆς Του.

Ἀναδέχθηκε [ἀναδέχεται εἰς τό διηνεκές] ἐπάνω Του ὅλη τήν ἀνθρωπότητα, πού “ἀποστᾶσα τοῦ Θεοῦ εἶχε ἀποθηριωθεῖ καί ἐκδαιμονιστεῖ”. Κι Ἐκεῖνος μέ τήν σταυρωμένη ὑπακοή καί ἀγαπή Του τήν ἀνέπλασε κυριολεκτικά (ἀνέσωσε, ἔσωσε), ὑπέρ τήν πρώτη πλάση της καί δημιουργία. Μέ τήν σταυρωμένη ὑπακοή Του μᾶς ξανάδωσε ἄχραντο καί θεϊκότερο τό κατ᾽ εἰκόνα καί συντελεσμένο καί συντελούμενο τό καθ᾽ ὁμοίωσιν (τήν κίνηση τῆς ἀτέλεστης τελειότητας).

«Κατέστη ἐξαρτημένος ἀπό μᾶς, ἔπεσε στήν ἀνάγκη μας, ἐμφανίστηκε ὡς ζητιάνος πού περιμένει νά τόν ἐλεήσουμε. Ἔφθασε νά χαίρεται μέ τήν ἀγάπη μας καί νά πάσχει μέ τήν ἀδιαφορία μας. Αὐτό δείχνει τή συγγένεια μεταξύ τοῦ Θεοῦ καί ἡμῶν· δέν παίρνουμε καί πολύ στά σοβαρά τό γεγονός ὅτι εἴμαστε πλασμένοι κατ᾽ εἰκόνα Του. Δέν μποροῦμε πλέον νά θεωροῦμε τόν Θεό ὡς ἕνα ὄν ἄκαμπτο μέσα στή μεγαλοπρέπειά Του, πού παραμένει ἀδιάφορο. Μᾶς ἀγαπᾶ, μᾶς παρέχει τήν ἀμέριστη προσοχή Του. Τρέφει μιά παθιασμένη ἀγάπη γιά μᾶς» (π. Δημήτριος Στανιλοάε, Πρόσωπο καί Σταυρός, σ. 132).

Ὁ σαρκωμένος καί σταυρωμένος Χριστός εἶναι ἡ αὐτοαποκάλυψη τοῦ Θεοῦ σέ ὅλο τό ἀπερινόητο μεγαλεῖο τῆς ἀγάπης Του πού θά μπορούσαμε νά προσλάβουμε.

†Ὁ Γουμενίσσης, Γεφύρας, Ἀξιουπόλεως & Πολυκάστρου Δημήτριος

Πηγή: romfea.gr