Η σκέψη του θανάτου.

  

Όταν η σκέψη του θανάτου σαν σκιά απλώνεται πάνω μου, διαλύει κάθε ψευδαίσθηση μεγαλείου. Οι μέρες μου, σαν κόκκοι άμμου που πέφτουν στη σιωπηλή κλεψύδρα του χρόνου, μου θυμίζουν πως δεν είμαι τίποτε παραπάνω από έναν περαστικό ταξιδιώτη σε έναν κόσμο φθαρτό.
Τι αξίζει ο πλούτος, όταν η σκόνη της λήθης σκεπάζει τα χρυσά παλάτια;
Τι αξίζει η τιμή, όταν οι επευφημίες σβήνουν σαν απόηχοι στον άνεμο;
Τι αξίζει η δόξα, όταν τα μάρμαρα ραγίζουν και τα ονόματα ξεθωριάζουν;
Όλα είναι σκιές που χάνονται στο αμείλικτο πέρασμα του χρόνου.
Μα μέσα σ’ αυτή την αλήθεια, δεν υπάρχει απόγνωση, υπάρχει φώς.

Είναι το φώς της αυτογνωσίας, το άγιο φώς της αγάπης, που δεν γνωρίζει σκότος.
Μόνο εκείνος που γονατίζει μπροστά στο μεγαλείο της ταπεινότητας γίνεται αληθινά μεγάλος.
Μόνο εκείνος που ανοίγει την καρδιά του στον πλησίον βρίσκει την αθανασία της ψυχής.
Κι έτσι, όταν έρθει η ώρα μου, δεν θα ζητήσω πλούτη να με συνοδεύσουν, ούτε δόξες να με δοξάσουν.
Θα κρατώ μόνο την αγάπη που έδωσα και έλαβα. Γιατί μόνο αυτή περνά αλώβητη από την πύλη του χρόνου, χαράσσοντας το όνομά μας όχι σε πέτρα, αλλά στις καρδιές των ανθρώπων.