Ποιος είναι πραγματικά έξυπνος;

  

Στην εποχή της πληροφορίας, των ακατάπαυστων επιτευγμάτων και της τεχνητής νοημοσύνης, η εξυπνάδα υψώνεται συχνά ως το υπέρτατο ιδανικό.

Μα πίσω από τη λάμψη των γνώσεων και την ευστροφία του νου, παραμένει ένα ερώτημα βαθιά υπαρξιακό: Ποιος είναι πραγματικά έξυπνος;

Η διαφορά μεταξύ ενός έξυπνου και ενός πονηρού ανθρώπου δεν έγκειται στην ευφυΐα αυτή καθαυτή.

Και οι δύο διαθέτουν οξύνοια και αντίληψη.

Μα ο πονηρός διαστρέφει το δώρο που του χαρίστηκε, το κατευθύνει προς το ίδιον όφελος, εις βάρος των άλλων, κάνοντας κακή χρήση της εξυπνάδας του.

Ο πονηρός είναι σαν σπαθί δίχως λαβή· κόβει, αλλά δεν χτίζει.

Ο πραγματικά έξυπνος, αντίθετα, δεν χρησιμοποιεί τη διάνοια του ως όπλο, αλλά ως εργαλείο αγάπης και προσφοράς.

Η αληθινή εξυπνάδα δεν κατοικεί στην ευφράδεια, ούτε στην ικανότητα να "καθηλώνει" τους άλλους με επιχειρήματα ή πνευματώδεις απαντήσεις.

Δεν είναι εξυπνάδα να νικάς τους άλλους με τον νου σου· είναι εξυπνάδα να νικάς τον εαυτό σου, να ξεπερνάς τα πάθη, να χαλιναγωγείς τη φιλαυτία, το εγώ, την αλαζονεία.

Όποιος εξαγνίσει το μυαλό του, όποιος το αγιάσει, εκείνος γίνεται σοφός με την σοφία που έρχεται άνωθεν, από το Πνεύμα του Θεού.

Η εξυπνάδα που δεν συνοδεύεται από ταπεινότητα, γίνεται υπερηφάνεια.

Η εξυπνάδα χωρίς καθαρότητα καρδιάς, χωρίς συμπόνοια, γίνεται βάρος για τον κόσμο.

Ο έξυπνος δίχως αγάπη είναι σαν μια φωτιά σε ξερό δάσος: μπορεί να εντυπωσιάζει με τη δύναμη της, αλλά καταστρέφει ό,τι αγγίζει.

Η εξυπνάδα του ταπεινού, αντίθετα, είναι αθόρυβη: Δεν διαλαλεί τον εαυτό της, αλλά φωτίζει όσους την πλησιάζουν.

Ο πραγματικά έξυπνος άνθρωπος είναι εκείνος που, στις δυσκολίες της ζωής, δεν σπαράζει από απελπισία· στρέφεται στον Χριστό και βρίσκει τρόπο να πορευθεί με ειρήνη.

Δεν φθείρεται εσωτερικά, διότι έχει την καρδιά του ριζωμένη στον Θεό.

Τον διακρίνει μια ήρεμη σοφία, που δεν φωνάζει, αλλά σώζει.

Δεν είναι λίγοι αυτοί που, με εξυπνάδα περίσσια, έφτασαν να γίνουν δυνάστες, ψεύτες, κακόβουλοι στρατηγοί της πονηρίας.

Ο νους, όταν δεν φωτίζεται από τον Θεό, γίνεται εργαλείο του σκότους.

Το να έχει κανείς μυαλό δεν είναι προτέρημα, αν δεν έχει και ψυχή.

Ο οξύς νους στα χέρια του σατανά είναι η πιο επικίνδυνη δύναμη στον κόσμο.

Εκείνος που αποφεύγει την αμαρτία, που αγρυπνεί πνευματικά, που μένει "έξω από τον ύπνο της αμαρτίας", αυτός είναι ο πραγματικά έξυπνος.

Δεν είναι "καταφερτζής", δεν ψάχνει να κυριαρχεί στους άλλους· προσπαθεί να κυριαρχήσει στο εσωτερικό του χάος.

Ο έξυπνος της πίστης είναι ο «κουτός» του κόσμου: εκείνος που δέχεται να ταπεινωθεί, να αδικηθεί παρά να αδικήσει, να χάσει παρά να προδώσει.

Και μέσα σε αυτή τη "χασούρα" κερδίζει το παν.

Η εξυπνάδα του πνευματικού ανθρώπου δεν θορυβεί, δεν επιδεικνύεται.

Είναι φωτεινή, ειρηνική, γεμάτη σοφία και αγάπη. Τον οδηγεί όχι απλώς στο να σκέφτεται σωστά, αλλά στο να ζει σωστά.

Γιατί τελικά, ο εξυπνότερος άνθρωπος είναι εκείνος που κατανοεί πως ό,τι έχει, του χαρίστηκε· και έτσι, αντί να καυχιέται, ευχαριστεί.

Εκείνος που, κάθε στιγμή, διαλύεται μπροστά στον Θεό και Του προσφέρει τα δώρα Του πίσω. Αυτός είναι ο αληθινά έξυπνος άνθρωπος: Ο σοφός της Βασιλείας του Θεού.