«Όταν ο Πανάγιος Τάφος σιωπά: το κερί της ελπίδας στον κόσμο που φλέγεται»

  

Ο Πανάγιος Τάφος έκλεισε.
Όχι από λήθη ή εγκατάλειψη.
Μα από τον φόβο της φωτιάς που κατατρώει τις σάρκες της γης, από τον καπνό του πολέμου που πνίγει την ανάσα των Αγίων Τόπων. 

Κι όμως μπροστά στην κλειστή του πύλη, ένα κερί σιγοκαίει. Ένα φώς, μικρό και σιωπηλό, αλλά πιο δυνατό από όλες τις κραυγές του μίσους.
Η γη όπου περπάτησε ο Χριστός, η Ιερουσαλήμ της Αναστάσεως, μετατρέπεται και πάλι σε Γολγοθά. Η θυσία επαναλαμβάνεται όχι από θεϊκό σχέδιο αλλά από ανθρώπινη αποστασία. Οι καμπάνες των μοναστηριών δε χτυπούν από χαρά, αλλά από πόνο. 

Κι όμως, σε τούτη τη σιωπή του Παναγίου Τάφου, αντηχεί κάτι βαθύτερο: η προσμονή της Ειρήνης, της μόνης αληθινής Ανάστασης για έναν κόσμο που σταυρώνεται καθημερινά.
Το κερί που ανάβουμε σε μια εκκλησία στο χωριό, σε ένα ταπεινό ξωκλήσι, σε ένα μοναστήρι στην κορυφή του βουνού, δεν είναι μια απλή πράξη ευλάβειας. Είναι μια πράξη αντίστασης. Είναι το “γενηθήτω το θέλημά Σου” ενός λαού που αρνείται να αποδεχθεί το σκοτάδι ως τελική πραγματικότητα. Είναι το δάκρυ της καρδιάς που γίνεται φλόγα. Είναι ο αντίλαλος της προσευχής του Χριστού στον Κήπο της Γεθσημανής.

Μέσα στην ταπείνωση της φλόγας αναγνωρίζουμε το ύψιστο μεγαλείο. Όπως ο Ιησούς δεν εκφράστηκε με κραυγές αλλά με τη σιγή της αγάπης Του πάνω στον Σταυρό, έτσι κι αυτό το κερί, μπροστά στον Τάφο Του, μιλάει με σιωπή. Και στη σιωπή αυτή μπαίνει ολόκληρη η ανθρωπότητα· όλα τα δάκρυα των παιδιών της Παλαιστίνης, όλοι οι ψίθυροι των μητέρων που δεν θα δουν τα παιδιά τους να επιστρέφουν, όλοι οι ύμνοι των Αγγέλων που ακόμα ελπίζουν πως ο άνθρωπος μπορεί να μετανοήσει.

Είναι η σιωπή του Θεού, που ποτέ δεν είναι απουσία, αλλά πρόκληση για εσωτερική ακρόαση.
Μας καλεί να δούμε πως η Ειρήνη δεν θα έρθει από έξω, αλλά θα αναστηθεί μέσα μας, εκεί που το Άγιο Πνεύμα ψιθυρίζει με ανέκφραστο στεναγμό: «Εἰρήνην ἀφίημι ὑμῖν, εἰρήνην τὴν ἐμὴν δίδωμι ὑμῖν».

Όταν κλείνει ο Πανάγιος Τάφος, δεν σβήνει η ελπίδα. Αντιθέτως, δοκιμάζεται, ωριμάζει και αναζητά τη μεταμόρφωση του κόσμου από τη ρίζα, από την καρδιά του κάθε ανθρώπου. Εκεί, στο εσωτερικό ταμείο, εκεί όπου ανάβει το προσωπικό μας κερί, το «Κύριε, ἐλέησον» μετατρέπεται σε φλόγα που διαπερνά τα όρια του χρόνου και του χώρου.

Ας ανάψουμε λοιπόν ένα κερί.
Όχι μόνο για τους Αγίους Τόπους, αλλά και για να γίνουν οι καρδιές μας άγιοι τόποι.
Όχι μόνο για την ειρήνη του κόσμου, αλλά για να ειρηνεύσουμε πρώτα με τον Θεό, με τον πλησίον, με τον ίδιο μας τον εαυτό.
Γιατί μόνον τότε ο Πανάγιος Τάφος θα ανοίξει ξανά όχι απλώς ως μνημείο, αλλά ως ζωντανή πηγή Ανάστασης.