του Αρχιμ. Μακαρίου Τσιμέρη, Κληρικού της Ι.Μ. Θεσσαλονίκης
18 Ιουνίου: Ημέρα Ενθρόνισης, Ημέρα Ευγνωμοσύνης
Στις 18 Ιουνίου, η πόλη της Θεσσαλονίκης θυμάται. Θυμάται τη μέρα που ένας άνθρωπος του Θεού, ο Μητροπολίτης Άνθιμος, ανέλαβε το πνευματικό της πηδάλιο και την καθοδήγησε με αφοσίωση, πατρική στοργή και ανιδιοτελή αγάπη.
Για μένα, και για τόσους άλλους, η ημέρα αυτή είναι κάτι παραπάνω από μια ιστορική επέτειος. Είναι μια ημέρα ευγνωμοσύνης.
Ο Άνθιμος δεν ήταν απλώς ο Ποιμενάρχης της πόλης. Ήταν παρών. Με λόγο ευθύ, αλλά και με βλέμμα γεμάτο κατανόηση.
Με σταθερότητα πίστης, αλλά και με ανοιχτή καρδιά. Ήταν ένας άνθρωπος που προσέφερε τον κόσμο του – τον εσωτερικό του πλούτο, την ενέργειά του, τη στοργή του – στον καθένα που τον πλησίαζε.
Ο λόγος του είχε πάντα το αποτύπωμα της Εκκλησίας: ορθόδοξος, θεμελιωμένος στην Παράδοση, αλλά και ευλύγιστος, γεμάτος καρδιά. Ήξερε να οικοδομεί με λόγια, όχι να πληγώνει. Ήξερε να αγκαλιάζει τους ανθρώπους, όχι να τους κρίνει. Για πολλούς από εμάς, υπήρξε σημείο αναφοράς, λιμάνι πνευματικό. Για μένα, υπήρξε και κάτι ακόμα: ευεργέτης ψυχής.
Η διακονία του στη Μητρόπολη δεν ήταν μόνο θεσμική ή λειτουργική. Ήταν θυσιαστική. Πίσω από κάθε παρουσία του σε ναούς, εκδηλώσεις ή δημόσιες τοποθετήσεις, υπήρχε μια σιωπηλή, αλλά βαθιά προσωπική αγωνία για τον άνθρωπο.
Ο Άνθιμος δεν ήταν απλώς παρών. Ήταν δίπλα μας. Με έναν τρόπο πατρικό, όχι επιτηδευμένο. Με σεβασμό, αλλά και ειλικρινή αγάπη. Ήξερε να ακούει. Και γνώριζε να νουθετεί με ευγένεια, χωρίς να ταπεινώνει.
Η ιερωσύνη του ήταν λειτουργημένη με τρόπο Χριστοκεντρικό. Δεν ήταν αρχιερέας του αξιώματος, αλλά της διακονίας. Ο σταυρός που φόρεσε στον θρόνο της Θεσσαλονίκης δεν ήταν στολίδι, αλλά καθημερινός Γολγοθάς, που τον ανέβαινε με πίστη και εσωτερική λεβεντιά.
Πονούσε για την πατρίδα γι' αυτό δεν δίσταζε πολλές φορές να μιλά με θάρρος και παρρησία για το Έθνος μας και για την ελληνικοτάτη Μακεδονία.
Και προς το τέλος της επίγειας ζωής του εισέπραξε την υική αγάπη και την ζηλευτή φροντίδα από τον διάδοχό του, Μητροπολίτη κ. Φιλόθεο, που έπραξε στο ακέραιο το καθήκον του ως γνήσιος υιός προς τον Πατέρα, λαμβάνοντας την ευχή και την ευγνωμοσύνη του.
Σήμερα, η μνήμη του δεν είναι μόνο συγκινησιακή. Είναι προσευχητική. Τον ευχαριστούμε, όχι μόνο για όσα φανερά πρόσφερε, αλλά και για εκείνα που ποτέ δεν είπε — για τις σιωπές του, για τις ώρες προσευχής του, για τα δάκρυα που ίσως έχυσε μόνος του για κάποιον από εμάς.
Εγώ προσωπικά, από καρδιάς, καταθέτω την ευγνωμοσύνη μου. Διότι στάθηκε φάρος. Διότι ένιωσα την προσευχή του. Διότι χάρη σ' αυτόν, περπάτησα λίγο πιο σταθερά, λίγο πιο ελπιδοφόρα.
Αιωνία σου η μνήμη, σεπτέ Ποιμενάρχα. Και όσοι σε γνωρίσαμε, ξέρουμε καλά: τίποτα απ' όσα έδωσες δεν χάνεται. Όλα καρπίζουν, στην πόλη αυτή που τόσο αγάπησες — και σε αγάπησε.
Πηγή: romfea.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου