Μόνο ευγνωμοσύνη!

  

Μόνο ευγνωμοσύνη σε όλους, όσοι στηρίζουν, αυτούς τους μήνες του καλοκαιριού, τις κατασκηνώσεις των Ιερών Μητροπόλεων.

Νέα παιδιά, στελέχη νεανικού έργου, αλλά και παπάδες με όρεξη, με ζήλο, με ιδέες, με υπομονή, συχνά απογοητευμένοι από τον μπέρδεμα που βασιλεύει στις ψυχές των παιδιών, όχι όμως ακόμη απελπισμένοι. 

Με πίστη πως ένα χέρι φωτεινό μπορεί να αγγίξει το πιο βαθύ σκοτάδι στις καρδιές και να το μεταβάλλει σε δρόμο. 

Μόνο ευγνωμοσύνη σ΄όλους αυτούς τους πολύτιμοι συνεργάτες των Μητροπόλεων, τους όχι και ιδιαίτερα χορτάτους από ενθάρρυνση και έπαινο, που, είτε το ξέρουν είτε όχι, συμπυκνώνουν σε δέκα μέρες ποιμαντικό έργο ενός ολόκληρου χειμώνα και βάζουν τις ρίζες όμορφων σχέσεων για τον χειμώνα που έρχεται. 

Σ΄ αυτούς που ανοίγουν μια αγκαλιά και ανασταίνουν μέσα σ΄ αυτήν, παιδιά σαν την καλή χαρά, με πρόσωπα αποτοξινωμένα, έστω και για λίγες μέρες, από το κινητό, με πρόσωπα να κοιτάζονται στα μάτια, με πρόσωπα να γελούν αληθινά, βαθιά, θορυβώδικα. 

Σ΄ αυτούς που, στο περίσσευμα της καρδιάς τους, κουρνιάζουν υπάρξεις όμορφες, ευφυείς, συχνά ορφανεμένες κι ας έχουν όλα τα καλά του Θεού, υπάρξεις που ανακαλύπτουν τη χαρά τού τραγουδιού, της σωματικής δραστηριότητας, της καρδιακής και τρυφερής προσευχής κάτω από τα δέντρα. 

Το ξαναλέω: Ευγνωμοσύνη για όσους αφήνουν την καθημερινότητά τους, την ξεκούραση τους, τις δικές τους σχέσεις, για να βρεθούν σε μία ορεινή ή παραθαλάσσια κατασκήνωση, αναλώνοντας τους εαυτούς τους σε ψυχές που διψούν για άγγιγμα ψυχής, για απαντήσεις, για ελπίδα. 

Ευγνωμοσύνη και για όσους Επισκόπους έχουν καταλάβει τι σημαίνει «κατασκήνωση», τι θησαυρό πολύτιμο εναποθέτουν στην ψυχή οι κατασκηνωτικές μνήμες, τι επένδυση είναι για το μέλλον το γνιάξιμο και η επιμόρφωση των νέων ανθρώπων - αρχηγών, υπαρχηγών, ομαδαρχών- που αφήνουν για λίγο την αγωνία για το προσωπικό τους μέλλον και καταθέτουν ψυχή στα παιδιά, που αύριο θα ευγνωμονούν, αλλά και θα καταλογίζουν. 

Ηλίας Λιαμής