Αφήστε με να χαθώ...

  

Μόνο αφήστε με…
μέσα στου ύπνου τη σιγαλιά,
εκεί που το φώς δεν πονά
κι ο χρόνος παύει να μετρά.

Εκεί όπου οι ψυχές δε γερνούν,
δεν ξεχνούν, δεν φοβούνται.
Οι σκιές μιλούν με φωνές χαμηλές
κι οι πληγές ανθίζουν σαν κρίνα.

Μην με ξυπνάτε…
Εδώ, αγαπώ χωρίς όρια·
ο θάνατος είναι μύθος,
μια ανάμνηση από έναν κόσμο
που πίστευε στη φθορά.

Στο όνειρο,
οι νεκροί γελούν με τα μάτια παιδιών,
οι δρόμοι δεν τελειώνουν,
κι οι λέξεις δεν προδίδουν την αλήθεια τους.

Μην ανοίγετε τα παράθυρα.
Ο ήλιος έξω καίει τη σιγή,
σκίζει τη βραδύτητα
σαν μαχαίρι το μετάξι.

Αφήστε με να χαθώ
σε μια θάλασσα από ελπίδες ανείπωτες,
να πλέω ανάμεσα σε ανεκπλήρωτα βλέμματα,
να φτάνω, πάντα φτάνω
χωρίς να φτάνω πουθενά.

Γιατί εδώ…
εδώ κανείς δεν πεθαίνει.
Μονάχα οι φόβοι λιώνουν,
σαν χιόνι στο στήθος του Θεού.