Μες στη φτώχεια της ψυχής μας
σαν ζητιάνοι στέκουμε στο κατώφλι,
κρατώντας άδεια τα χέρια
κι ένα στόμα που διψά να προσευχηθεί.
Κι εσύ, νέος, στρατιώτης της γης και του ουρανού,
αντί να σταθείς αγέρωχος,
γονατίζεις μπροστά στο φώς που δεν σβήνει,
στη σιωπή που γεννάει το θαύμα.
Φανερώνεις όχι τα πλούτη της ύλης,
μα το μονοπάτι που οι άγιοι χάραξαν
με αίμα, με δάκρυ, με αναστεναγμό,
με μια χαρά που ξεπερνάει τον θάνατο.
Κι εμείς, ξένοι στον εαυτό μας,
προχωράμε πίσω από τα βήματα σας,
κρατώντας σαν λύχνο την ελπίδα,
«Επόμενοι τοις αγίοις Πατράσι»,
να μην χαθούμε μες στον ίσκιο των καιρών.
Γιατί ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος
για μιαν αυγή χωρίς δύση,
για μιαν αγκαλιά που χωράει το παν,
για τη δόξα του Παραδείσου
που από τώρα μας καλεί
σαν άστρο που δεν παύει να ανατέλλει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου