...Ήθελαν κι αυτοί να πάνε. Άλλωστε, στη Θεία Ανάληψη τι κάνανε; Είχαν προσκολληθεί στον ουρανό. Ήσαν ατενίζοντες. Κι ήθελαν, ει δυνατόν, να φύγουν εκεί.
Ν’ αφήσουν τα σώματα και ν’ ακολουθήσουν τον Χριστό. Έτσι είναι, άμα αγαπάμε. Ταυτιζόμαστε με τον αγαπώμενο. Τον ερωτευόμεθα απόλυτα και θέλομε, πάντοτε, κοντά του να είμαστε, μαζί του να βρισκόμαστε, κι εκείνον να έχομε και σ’ εκείνον ν’ ανήκομε.
Και απάνω σ’ όλα αυτά, και ο μέγας σαγηνευτής των εθνών, ο απόστολος Παύλος. Ο οποίος, σαν έφθασε, έπεσε και προσκύνησε την Κυρία του κόσμου. Και της είπε: «Εγώ δεν εγνώρισα στη γη τον Χριστό. Οι άλλοι Τον εγνώρισαν. Και μου λείπει περισσότερο. Βλέποντας εσένα, έβλεπα Εκείνον. Και σε είχα μέγιστη παρηγοριά. Αλλά, τώρα, να πας, Κυρία μου. Να πας, Δέσποινά μου. Γιατί κι εγώ θέλω να αναλύσω και να ‘μαι συν Χριστώ. Αλλά δεν ήλθε η ώρα μου. Γι’ αυτό κι εγώ τώρα πανηγυρίζω στην ώρα τη δική σου. Πανηγυρίζω την ημέρα της μεταστάσεώς σου. Πανηγυρίζω το δικό σου το Πάσχα».
Και τότε, η Κυρία Θεοτόκος ανέβηκε στο κρεββατάκι της, έλαβε το κανονικό σχήμα, ευλόγησε τους παρισταμένους και τα τέσσερα πέρατα της γης, και παρεκάλεσε τον Υιό και Θεό της, να δίνει ειρήνη και αγάπη στον κόσμο και να τον φυλάει, με τις ευχές της, και να τον φρουρεί.
Κι εκεί, λοιπόν, καθώς ετοιμαζόταν η Δέσποινα του κόσμου, να αναχωρήσει για την Άνω Σιών, έγινε κάτι πολύ πιο συγκινητικό από εκείνο που συνέβη με τον ερχομό των αποστόλων.
Άνοιξαν τα ουράνια! Προπορευόντουσαν άγγελοι και ψυχές δικαίων και αγίων. Εγέμισε όλο εκείνο το μέρος, όλη η Ιερουσαλήμ, όλα τα πέριξ, και, για την ακρίβεια, όλη η γη κι η πλάση.
Και έφθασε ο Υιός και Θεός της. Ο Οποίος, στο ευαγγέλιο, είχε πει στους αποστόλους και σ’ όλους τους δικούς Του, ότι θα έλθει και θα τους παραλάβει. Κι έρχεται κάθε φορά που κοιμάται ένας χριστιανός. Και τον παραλαβαίνει ο Χριστός μας. Πόσο μάλλον τώρα, που θα παρελάμβανε την αγία Του μητέρα. Την έμψυχο κιβωτό.
Και ήλθε, λεν οι πατέρες, και με όλους τους αγγέλους, αλλά και με όλους τους αγίους και με όλους τους αποστόλους, που ‘χαν κοιμηθεί, προ της Κοιμήσεως της Θεοτόκου ή είχαν μαρτυρήσει. Κι ήλθαν, ανάμεσα στους δικαίους, ποιοι λέτε; Οι άγιοι Θεοπάτορες. Οι γονείς της Παναγίας μας.
Ήλθαν κι εκείνοι, κι όλοι μαζί, δια του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, παρέλαβαν την ψυχή της Κυρίας Θεοτόκου. Την πήρε στα χεράκια Του ο Χριστός, αγκαλίτσα, όπως εικονίζεται στην ωραιότατη εικόνα που έχομε στην Εκκλησία. Την εικόνα της Κοιμήσεως. Και καθώς εκείνη στο σπήλαιο της Βηθλεέμ επήρε στην αγκάλη της, τη Θεία και τερπνή, τον φιλάνθρωπο Χριστό μας βρέφος, τώρα Εκείνος, αντιστρέφοντας τα πράγματα και τους όρους, πήρε στη Θεϊκή Του αγκάλη, στη Θεανθρώπινη αγκάλη Του, επήρε την ψυχή της Κυρίας Θεοτόκου. Και ανέβηκαν στον ουρανό.
Οι απόστολοι και οι λοιποί επί της γης έμειναν άφωνοι. Έκλαιγαν. Δοξολογούσαν. Ανυμνούσαν. Ικέτευαν. Παρακαλούσαν. Είχαν μείνει ενεοί και άφωνοι. Και σαν έφυγε η Κυρία του κόσμου κι έμεινε το σεπτό της σκήνωμα, το άχραντον σώμα της, επί της κλίνης, νεκρόν, εκείνοι, τότε, αφού έκαναν ξεσυνέρια, στο ποιoς θα πρωτοστατήσει στο ξόδι, και μάλωναν, ας το πούμε έτσι, ο μέγας Παύλος κι ο μέγας Πέτρος, ποιος θα παραχωρήσει στον άλλο τα πρωτεία, σύμφωνα μ’ αυτό που λέει ο μέγας Παύλος, «τη τιμή αλλήλους προηγούμενοι», τελικά ο Παύλος, ο φοβερός Παύλος, έπεισε τον Πέτρο να πρωτοστατήσει. Κι ο Πέτρος έκανε υπακοή και δέχτηκε.
Και άρχισε, λοιπόν, η πορεία, η θριαμβευτική και λιτανευτική πορεία, από το σπίτι της Ιερουσαλήμ, προς τον τάφο. Προς την Γεθσημανή. Κάτω εκεί, στην κοιλάδα του Ιωσαφάτ, στον Χείμαρρο των Κέδρων. Ανάμεσα στα βουνά Μορία και Ελαιών.
Και καθώς άρχισαν και προχωρούσαν και έψαλλαν, σήκωσαν οι απόστολοι στους ώμους των το Θεοδόχον σκήνωμα, τον κράββατο, όπου ήτο το λείψανον το σεπτότατον της Κυρίας Θεοτόκου, και έψαλλαν, σταματούσαν κάποιες στιγμές και τι λέτε γινόταν; Άκουγαν ψαλμωδίες του ουρανού. Ύμνους των αγγέλων. Που συνόδευαν το ξόδι της Υπεραγίας Θεοτόκου, κατά την πασχαλινή και υπέροχη εκείνη ημέρα της 15ης Αυγούστου. Μέσα στο κατακαλόκαιρο.
Και προχωρούσαν, λοιπόν, και προχωρούσαν. Και υμνούσαν. Και υμνούσαν και οι άγγελοι…
Από το βιβλίο του Αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη, «Θερινό συναξάρι».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου