Στον μακαριστό Κορίνθου Διονύσιο

 

Ὁ Κορίνθου Διονύσιος μεταβιώσας ἀπό τά ἐπίκηρα γιά τήν “ποθεινή αἰώνια πατρίδα” δέν θά παύσει νά ζεῖ ἐν Κυρίῳ, συνοδευόμενος ἀπό τίς λειτουργικές ὑπέρ αὐτοῦ δεήσεις τῆς “ποιμαντορικῆς του ἐπίγειας πατρίδας”, ὅσων εὐεργέτησε κατά τήν μακρά ἱερατική καί τήν 19χρονη ἀρχιερατική του πορεία καί ὅλων ἡμῶν τῶν περιλειπομένων.

Στό μεταίχμιο 20οῦ καί 21ου αἰῶνος “ὑπηρετήσας, προσετέθη πρός τούς πατέρας ἡμῶν” τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐποικοδομῆς, διά τῶν ὁποίων παρέλαβε καί χάρη στούς ὁποίους καταξιώθηκε νά ὑπηρετήσει τήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ περί τήν ἐκκλησιαστική διϊστορία.

Μέ σοβαρότητα καί στιβαρότητα, χωρίς καμιάν ἐκκεντρικότητα αὐτοαναφορᾶς, μεριζόμενος σέ δημιουργικότητες καί ἀκαταπόνητος σέ ζῆλο, μέ τό δικό του φερέπονο ποιμαντορικό παρών καταλογογραφεῖται ἤδη σέ μιά μακρά παρακαταθήκη ἐπισκοπικῶν μορφῶν, πού ἄλλες ἁγίασαν, ἄλλες διέλαμψαν θεολογικά εἴτε ἐκκλησιαστικά, ἄλλες διαμνημονεύονται μέ ἐθνικο-ϊστορικό θαυμασμό, ἄλλες προβιώνουν καί προσμένουν τήν ἔσχατη προσμέτρηση σ᾽ ἐκεῖνα τά “ἀεί…”.

Σέ ὅσους διακόνησε καί σέ ὅσους τόν διακόνησαν καί τοῦ συμπαραστάθηκαν (μέχρι τήν ὕστατη στιγμή, ὅπως καθ᾽ ὅλον τόν βίο του καί προπαντός κατά τήν ἔσχατη ἀσθένεια καί μεταβίωσή του) ὁ ἀοίδιμος Ἱεράρχης δέν θά παύσει νά ἐνθυμίζει πλέον ἐκ τῶν ἐπέκεινα τοῦ βίου “τά τίμια ἐπαγγέλματα” “τοῦ καλέσαντος ἡμᾶς” (Β΄ Πε 1:3).

Κλείνοντας (εἴτε ἐν σωματοψυχικῇ αἰσθήσει ὀδύνης εἴτε ἐν νοερᾷ αἰσθήσει) τά μάτια τοῦ σώματός του μᾶς προσκαλεῖ ὅλους τούς ἐπιζῶντες νά τιμήσουμε τήν ἄφθαρτη, ἀμίαντη, ἀμάραντη καί ἐπουράνια κληρονομιά μας, σταθερά κι ἀμετακίνητα, θαρραλέα ἀπέναντι καί στόν ἴδιο τόν ἑαυτό μας. Τήν κληρονομιά πού μόνον ἐκκλησιοποιητικά τιμᾶται, κι ἄς ἐγκοσμικεύεται (ἱερ)αποστολικά.

†Ὁ Γουμενίσσης, Ἀξιουπόλεως καί Πολυκάστρου Δημήτριος

Πηγή: romfea.gr