Ο Άνθρωπος που Έδινε Χρόνο.

  

Σε μια μικρή πόλη, υπήρχε ένας άνθρωπος απλός, ο κυρ-Αντώνης.
Δεν είχε πλούτη, ούτε μόρφωση. Μα είχε κάτι που λίγοι είχαν: χρόνο για τους άλλους.

Όταν κάποιος πενθούσε, εκείνος καθόταν δίπλα του σιωπηλά. Όταν κάποιος χρειαζόταν χέρι, εκείνος το έδινε. Δεν μιλούσε για πίστη, μα ζούσε την πίστη του κάθε μέρα.

Κάποτε ένας νέος, θυμωμένος με τον κόσμο, πήγε και του είπε:
«Τι κερδίζεις, κυρ-Αντώνη, που βοηθάς τους πάντες; Ούτε λεφτά έχεις, ούτε δόξα. Μόνο κουράζεσαι!»

Ο γέροντας τον κοίταξε ήρεμα.
«Παιδί μου, όταν ήμουν νέος σαν εσένα, έτρεχα να προλάβω την ζωή. Μα μια μέρα, κατάλαβα πως η ζωή δεν προλαβαίνεται χαρίζεται και η χαρά δεν έρχεται όταν παίρνεις, αλλά όταν κάποιος ανασαίνει λίγο πιο εύκολα γιατί στάθηκες δίπλα του.»

Ο νέος δεν απάντησε. Μα τον παρατηρούσε.
Έβλεπε πως κάθε πρωί, πριν κάνει οτιδήποτε, ο κυρ-Αντώνης στεκόταν λίγο μπροστά στο παράθυρό του και προσευχόταν σιωπηλά.
Και μια μέρα τον ρώτησε:
«Τι λες σ’ αυτή την προσευχή κάθε πρωί;»

Ο γέροντας χαμογέλασε:
«Λέω απλώς: “Κύριε, βοήθησέ με να είμαι εκεί που χρειάζεσαι Εσύ όχι εκεί που θέλω εγώ.”»

Τα χρόνια πέρασαν. Ο κυρ-Αντώνης “έφυγε” ήσυχα, όπως ζούσε. Μα στο χωριό του, άνθρωποι που δεν είχαν ποτέ μιλήσει μεταξύ τους, άρχισαν να γνωρίζονται. Κάποιος πήγε να βοηθήσει μια γειτόνισσα, άλλος άκουσε τον πόνο ενός ξένου και χωρίς να το καταλάβουν, άρχισαν να ζουν όπως εκείνος: δίνοντας λίγο χρόνο, λίγο χώρο, λίγο φως.

Κι έτσι ο κυρ-Αντώνης έμεινε ζωντανός, όχι στη μνήμη τους αλλά στις πράξεις τους.
Γιατί η αγάπη του Θεού δεν φαίνεται με λόγια, μα όταν ο άνθρωπος γίνει απάντηση στην προσευχή κάποιου άλλου.