«Μην ψά­χνε­τε, ζα­λι­σμέ­νοι άν­θρω­ποι, εδώ και εκεί να βρεί­τε την ευ­τυ­χία. Για­τί η ευ­τυ­χία βρί­σκε­ται μέσα σας»

 

Φώτης Κόντογλου

Οι άν­θρω­ποι δεν βρί­σκου­νε που­θε­νά ησυ­χία, για­τί επι­χει­ρού­νε να ζή­σου­νε χω­ρίς τον εαυ­τόν τους. 

Τρέ­χου­νε από εδώ και από εκεί να βρού­νε την ευ­τυ­χία, μα ευ­τυ­χία δεν υπάρ­χει έξω από τον εαυ­τόν μας. Θέ­λου­με να ευ­χα­ρι­στη­θού­με με συμ­πό­σια…

Όποιος έχει χά­σει τον εαυ­τόν του, έχει χά­σει την ευ­τυ­χία. Ευ­τυ­χία δεν εί­ναι το ζά­λι­σμα που δί­νου­νε οι πο­λυ­μέ­ρι­μνες ηδο­νές και απο­λαύ­σεις, αλλά η ει­ρή­νη της ψυ­χής και η σιω­πη­λή αγαλ­λί­α­ση της καρ­δί­ας. 

Μ’ αυτό το βύ­θι­σμα στον εαυ­τόν του βρί­σκει ο άν­θρω­πος τον Θεό. Για τού­το είπε ο Χρι­στός: «Ουκ έρ­χε­ται η βα­σι­λεία του θεού μετά πα­ρα­τη­ρή­σε­ως, ουδέ ερού­σιν· ιδού ώδε ή ιδού εκεί. Ιδού γαρ η βα­σι­λεία του θεού εν­τός υμών εστίν». «Μην ψά­χνε­τε, ζα­λι­σμέ­νοι άν­θρω­ποι, εδώ και εκεί να βρεί­τε την ευ­τυ­χία. Για­τί η ευ­τυ­χία βρί­σκε­ται μέσα σας».

*****

Όποιος ζει εσω­τε­ρι­κά, ζει αλη­θι­νά. Ξέρω καλά τί εί­ναι η ζωή που ζού­νε οι λε­γό­με­νοι κο­σμι­κοί άν­θρω­ποι, οι άν­θρω­ποι που δια­σκε­δά­ζου­νε, που τα­ξι­δεύ­ου­νε, που ξε­γε­λιούν­ται με λο­γής-λο­γής θε­ά­μα­τα, με αση­μαν­το­λο­γί­ες, με σκάν­δα­λα, με διά­φο­ρες μα­ταιό­τη­τες, που από μα­κρυά φαν­τά­ζου­νε για κά­ποιο πράγ­μα σπου­δαίο και ζη­λευ­τό, ενώ σαν τα δει κα­νέ­νας από κον­τά, απο­ρεί για την φτώ­χεια που έχου­νε και το πόσο κού­φιοι εί­ναι οι άν­θρω­ποι που ψευ­το­γε­λιούν­ται μ’ αυτά τα για­τρο­σό­φια της ευ­τυ­χί­ας. 

Ξέρω λοι­πόν καλά αυτή τη ζωή, για­τί, αναγ­κα­στι­κά έζη­σα, κά­ποιες φο­ρές, με αν­θρώ­πους πλού­σιους, που με προ­σκα­λού­σα­νε στα σπί­τια τους, στις επαύ­λεις τους, στα κότ­τε­ρά τους και στις άλ­λες δια­σκε­δά­σεις τους. Με­λαγ­χο­λία με έπια­νε από εκεί­νη την κα­τά­στα­ση. Έβλε­πα δυ­στυ­χι­σμέ­νους αν­θρώ­πους, που κά­να­νε τον ευ­τυ­χι­σμέ­νο, κα­τά­δι­κους που κά­να­νε τον ελεύ­θε­ρο. Αλλά, αν δεν κα­τα­γι­νόν­τα­νε με τό­σες ψεύ­τι­κες χα­ρές, θα πέ­φτα­νε στη βα­ρε­μά­δα, στη λε­γό­με­νη ανία. ‘Η το ένα, ή το άλλο.

Άδειοι από κάθε ου­σία, τρισ­δυ­στυ­χι­σμέ­νοι. Η ψυχή εί­ναι ανύ­παρ­κτη και ανύ­παρ­κτη η ευ­τυ­χία, η βα­σι­λεία του Θεού. Πώς να γί­νει ψωμί, σαν δεν υπάρ­χει προ­ζύ­μι; Πώς να μην εί­ναι όλα άνο­στα, αφού δεν υπάρ­χει το αλά­τι;