Η Παραβολή του Σπασμένου Κεριού

  

Κάποτε, σε ένα μικρό μοναστήρι, υπήρχε ένα κερί που ήταν διαφορετικό από τα άλλα.
Ήταν στραβό, ραγισμένο και λίγο σπασμένο στο πλάι. Τα άλλα κεριά το κορόιδευαν.

—Εμείς στεκόμαστε ίσια και όμορφα! Εσύ τι μπορείς να κάνεις;
του έλεγαν.
Το σπασμένο κερί ντρεπόταν.
«Δεν αξίζω τίποτα», έλεγε μέσα του.
«Ποιος θα με ανάψει; Ποιος θα με πιστέψει;»
Ένα βράδυ όμως, που ο ναός είχε σκοτεινιάσει και οι πατέρες έψαχναν ένα κερί για να φωτίσουν τον Εσταυρωμένο, ο ηγούμενος άπλωσε το χέρι του, προσπέρασε τα όμορφα και τα ίσια κεριά και πήρε το σπασμένο.
Το άναψε, και ξαφνικά όλος ο ναός γέμισε με ένα ζεστό, απαλό φως.
Ένα από τα όμορφα κεριά τον ρώτησε:
Γέροντα, γιατί διάλεξες αυτό; Δεν βλέπεις πόσο χαλασμένο είναι;
Και ο ηγούμενος απάντησε:
Αυτό το κερί, επειδή είναι σπασμένο, δεν κρατάει το φως για τον εαυτό του.
Το αφήνει να ξεφύγει από τις ρωγμές του.
Και όταν το φως περνάει μέσα από πληγές, φωτίζει πιο αληθινά.
Και τότε κατάλαβαν όλα τα κεριά ότι το σπασμένο δεν είναι άχρηστο. Είναι απλώς ανθρώπινο.
Και πολλές φορές, ο Θεός προτιμά αυτό που είναι ταπεινό, πληγωμένο και “λίγο”, γιατί μέσα από τις ρωγμές του φωτίζει ο Ίδιος

Τι σημαίνει η Παραβολή του Σπασμένου Κεριού

Η παραβολή αυτή δεν μιλάει μόνο για ένα κερί· μιλάει για εμάς.
Όλοι έχουμε ρωγμές, λάθη, αδυναμίες, πληγές από το παρελθόν, φόβους, ντροπές, πράγματα που μας βαραίνουν.
Κι επειδή τα βλέπουμε, νομίζουμε ότι είμαστε «λίγοι», «ανάξιοι», ή ότι δεν μπορεί ο Θεός να κάνει κάτι μεγάλο με τη ζωή μας.
Όμως η παραβολή μας λέει κάτι συγκλονιστικό:
Ο Θεός δεν ψάχνει το τέλειο· ψάχνει το αληθινό.
Ο ηγούμενος διάλεξε το σπασμένο κερί όχι για να το τιμωρήσει, αλλά γιατί το φως μπορούσε να περάσει μέσα από τις ρωγμές του.
Έτσι κι ο Θεός:
Μέσα από τις πληγές μας περνάει το φως Του.
Ο άνθρωπος που έχει πονέσει, που έχει πέσει και σηκωθεί, που έχει σπασίματα στην ψυχή, είναι πιο ικανός να νιώθει, να καταλαβαίνει, να συμπονά.
Η ρωγμή δεν είναι αδυναμία.
Είναι πόρτα για να περάσει το φως.
Γι’ αυτό η παραβολή μας διδάσκει τρία πράγματα:
1. Να μην ντρεπόμαστε για τις αδυναμίες μας
Δεν υπάρχει άνθρωπος άθραυστος. Όλοι σπάσαμε κάπου: στα νεύρα, στην καρδιά, στη σχέση, στην προσευχή, στη ζωή.
Αυτές οι ρωγμές δεν σε ακυρώνουν·σε κάνουν αληθινό.
2. Ο Θεός δεν επιλέγει τους τέλειους· επιλέγει τους ταπεινούς
Οι μεγάλοι Άγιοι δεν έγιναν άγιοι επειδή ήταν τέλειοι.
Έγιναν επειδή είπαν: «Είμαι σπασμένος, αλλά είμαι δικός Σου.»
Αυτό ψάχνει ο Θεός.
3. Όταν αφήνεις το φως να περνάει από τις πληγές, γίνεσαι φως για άλλους
Μπορεί κάποιοι να μην καταλαβαίνουν τι πέρασες.
Μπορεί να σε κρίνουν, να σε υποτιμούν, να σε κοροϊδεύουν.
Όμως όταν ο Θεός σε ανάψει, το φως σου θα φανεί.
Και το φως που βγαίνει από τις ρωγμές είναι πιο δυνατό από το φως της τελειότητας.
Γιατί είναι φως που πέρασε από σταυρό.